Γράφει ο Ηλίας Μελετίου, Απόφοιτος Πληροφορικής – Φοιτητής Διοίκησης Επιχειρήσεων και Οργανισμών
Ένα θέμα που κατά καιρούς απασχολεί την Ελληνική κοινωνία είναι το δικαίωμα στην οπλοκατοχή και οπλοφορία των πολιτών για την προστασία της ζωής, της αξιοπρέπειας και της περιουσίας τους, αλλά και το άθλημα της σκοποβολής που δίνει το δικαίωμα στην οπλοκατοχή.
Ας ξεκινήσουμε με το τι ορίζει ο νόμος ότι είναι όπλο:
Στην έννοια λοιπόν του όπλου κατά τον νόμο ανήκουν, πέρα από τα κλασικά είδη όπως (περίστροφα, πιστόλια, ημι-αυτόματα και αυτόματα όπλα, καραμπίνες, κυνηγετικά και αεροβόλα), όλα τα αντικείμενα που είναι κατάλληλα για επίθεση ή άμυνα. Όπλο λοιπόν κατά το νόμο αποτελεί, οτιδήποτε είναι ικανό να βλάψει το ανθρώπινο σώμα και να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό ή και θάνατο. Ενδεικτικά αναφέρονται ως όπλα τα μαχαίρια κάθε είδους, τα ξίφη, οι λόγχες, τα όπλα με ηλεκτρισμό τύπου taser, τα τόξα, τα σπαθιά, τα ρόπαλα, οι πτυσσόμενοι σουγιάδες, τα γκλομπ, τα ψαροντούφεκα, τα σπρέι πιπεριού κ.α.
Μία πρώτη διαπίστωση για τους πολέμιους του δικαιώματος οπλοκατοχής και οπλοφορίας είναι ότι όπλα δεν είναι μόνο τα πυροβόλα και αν κάποιος επιδιώκει να κάνει κακό σε κάποιον υπάρχουν πολλοί τρόποι και διάφορα όπλα που οι περισσότεροι δεν τα θεωρούν ως όπλα και ούτε είναι επικριτικοί απέναντι προς αυτά και προς το δικαίωμα κατοχής τους.
Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν γύρω στις 900.000 πυροβόλα όπλα στα χέρια πολιτών (800.000 κυνηγετικά, 80.000 σκοπευτικά, 20.000 οπλοφορίας) εννοείται ότι μιλάμε για νόμιμα όπλα.
Έχουμε περίπου 8,5 όπλα ανά 100 κατοίκους και αυτοί οι αριθμοί μας κατατάσσουν πολύ χαμηλά σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Θα φέρω ενδεικτικά δύο παραδείγματα:
Στην Ελβετία των 8,2 εκατομμυρίων κατοίκων, υπάρχουν καταχωρημένα περισσότερα από 2 εκατομμύρια όπλα σε ιδιώτες, αυτοί οι αριθμοί την φέρνουν στις πρώτες θέσεις (44 όπλα ανά 100 κατοίκους) στην Ευρώπη.
Επίσης η Κύπρος με 35 όπλα ανά 100 κατοίκους είναι πολύ ψηλά, ωστόσο σε μια χώρα που τελεί υπό de facto κατοχή και οι ένοπλες δυνάμεις της στηρίζονται στον ένοπλο, έφεδρο πολίτη, ο οποίος χρεώνεται τον ατομικό του οπλισμό (τυφέκιο, τυφέκιο εφόδου, οπλοπολυβόλο) είναι λογικό και αναγκαίο κατά την άποψη μου!
Και στις δύο παραπάνω χώρες που η οπλοφορία είναι τετραπλάσια και πενταπλάσια από την Ελλάδα οι δείκτες ανθρωποκτονιών είναι χαμηλότεροι από τους δικούς μας
Ελλάδα 0.81 ανά 100.000 κατοίκους
Ελβετία 0.53 ανά 100.000 κατοίκους
Κύπρος 0.75 ανά 100.000 κατοίκους
Άρα το επιχείρημα περισσότερα πυροβόλα όπλα, περισσότερα εγκλήματα δεν υφίσταται, άλλωστε κάθε σφαίρα που φεύγει από ένα νόμιμο όπλο φέρει το Ονοματεπώνυμο του κατόχου του!
Δεν αναφέρομαι στις ΗΠΑ γιατί είναι μία ειδική περίπτωση, 92 όπλα ανά 100 κατοίκους και το 47% του παγκόσμιου οπλισμού πολιτών στα χέρια Αμερικανών αλλά με μια πανίσχυρη αμερικανική οργάνωση προάσπισης του δικαιώματος των πολιτών να φέρουν όπλα National Rifle Association (NRA) και μια ολόκληρη οικονομία να στηρίζεται στην οπλοβιομηχανία είναι κάτι που εξηγεί τους απίστευτους αριθμούς.
Κλείνοντας το κεφάλαιο οπλοφορία – οπλοκατοχή θεωρώ ότι η ποινικοποίηση της οπλοκατοχής οδηγεί στην απαγόρευση της ατομικής και εθνικής ελευθερίας.
Άλλωστε με βάση το Άρθρο 22 του ποινικού κώδικα για την άμυνα δίνεται το δικαίωμα στην νόμιμη άμυνα.
Άρθρο 22 – Ποινικός Κώδικας – Άμυνα
- Δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας
- Άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτεθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους.
- Το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις λοιπές περιστάσεις.
Η σκοποβολή είναι ένα άθλημα, που έχει τις ρίζες του βαθιά από τα προϊστορικά χρόνια, και από το 1896 και τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας είναι και Ολυμπιακό άθλημα.
Στην Ελλάδα τουλάχιστον μέχρι πριν λίγα χρόνια οι σκοπευτές ( οι ερασιτέχνες σίγουρα) θεωρούταν από μεγάλο μέρος της κοινωνίας σαν κάποιοι “περίεργοι” τύποι, παρόλο που ένας σκοπευτής ασκείται σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον υπό την επίβλεψη εκπαιδευτών και για να έχει στην κατοχή του όπλο έχει περάσει από ψυχιατρική εξέταση και σίγουρα ξέρει να χειρίζεται ένα πυροβόλο όπλο αφότου το δικαίωμα αγοράς το αποκτά μετά το πέρας του ενός έτους σε σκοπευτικό σύλλογο και έχοντας πραγματοποιήσει τουλάχιστον 6 αναγνωρισμένους και επίσημους αγώνες μέσα στο έτος.
Σας ενημερώνω ότι η Ελλάδα έχει μακρά παράδοση στην σκοποβολή έχοντας κατακτήσει συνολικά δώδεκα ολυμπιακά μετάλλια. Τα εννιά το 1896. Είναι: τέσσερα χρυσά, τέσσερα ασημένια και τέσσερα χάλκινα.
Χρυσά (4)
Παντελής Καρασεβδάς: 1896, Στρατιωτικό όπλο.
Γεώργιος Ορφανίδης: 1896, Ελεύθερο όπλο.
Ιωάννης Φραγκούδης: 1896, Πιστόλι ταχείας βολής 25 μ.
Άννα Κορακάκη: 2016, Πιστόλι 25 μ.
Ασημένια (4)
Παύλος Παυλίδης: 1896, Στρατιωτικό όπλο.
Ιωάννης Φραγκούδης: 1896, Ελεύθερο όπλο
Γεώργιος Ορφανίδης: 1896, Πιστόλι ταχείας βολής 25 μ.
Εθνική ομάδα (Γεώργιος Μωραϊτίνης, Ιάσων Σάππας, Αλέξανδρος Θεοφιλάκης, Ιωάννης Θεοφιλάκης, Αλέξανδρος Βρασιβανόπουλος): 1920, Στρατιωτικό πιστόλι ομαδικό 30 μ.
Χάλκινα (4)
Νικόλαος Τρικούπης: 1896, Στρατιωτικό όπλο.
Νικόλαος Μωράκης: 1896, Στρατιωτικό πιστόλι 25 μ.
Ιωάννης Φραγκούδης: 1896, Ελεύθερο πιστόλι.
Άννα Κορακάκη: 2016, Αεροβόλο πιστόλι 10 μ.
Επίσης κάτι που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι το 1907 με Βασιλικό Διάταγμα, ορίζειτε ότι οι μαθητές γυμνασίου των δύο ανωτέρων τάξεων των Ελληνικών Σχολείων, Δημοτικών Εμπορικών Σχολών και της Σχολής Γυμναστών, θα ασκούνται εφεξής στην σκοποβολή.
Αυτό κατά τους Ιστορικούς της εποχής ήταν ένα από τα πλεονεκτήματα των Ελλήνων στρατιωτών που κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων ( 1912-1913) και του Α’ παγκοσμίου πολέμου (1914-1918) διπλασίασαν την Ελλάδα!
Υ.Γ Με νόμο από τον Οκτώβριο του 2020 για αγορά σκοπευτικού όπλου ή ανανέωση χρειάζεται και δεύτερο πιστοποιητικό ιατρού εκτός του ψυχιάτρου, είναι πιστοποιητικό ιατρού ειδικότητας παθολόγου ή νευρολόγου ή γενικής ιατρικής, από το οποίο να προκύπτει η απουσία οργανικών νοσημάτων και συνεπώς η σωματική ικανότητα και καταλληλότητα του ενδιαφερομένου να φέρει όπλο.
Θεωρώ ότι κάνει διακρίσεις εις βάρος ατόμων ΑΜΕΑ. Πουθενά στην Ευρώπη δεν ζητάνε κάτι τέτοιο και επιπλέον υπάρχουν και αγωνίσματα σκοποβολής για άτομα με ειδικές ανάγκες.
