Οι ANTIFA οργανώσεις, το μακρύ χέρι του συστήματος...

Είναι πλέον φανερό, ότι η δεκαετία αυτή που εισήλθαμε θα επιφέρει, ιδιαίτερα στα δυτικά κράτη, τη μεγάλη σύγχρονη σύγκρουση. Σε παγκόσμιο επίπεδο στις περισσότερες χώρες αναπτύσσονται δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα. Απ' τη μία οι οργανώσεις, τα κόμματα και οι πολιτικοί που είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης, του διεθνισμού, του μιξαρίσματος των λαών και τον αφανισμό των Εθνών, κι απ'την άλλη το πολιτικό στρατόπεδο των πατριωτών - εθνιστών, οι οποίοι επιθυμούν να διατηρηθούν τα Έθνη Κράτη και οι παραδόσεις τους. Οι οργανώσεις ΑΝΤIFA έχουν αποδειχθεί εδώ και χρόνια το πιο μακρύ χέρι του συστήματος της παγκοσμιοποίησης. Αυτό παρατηρείται έντονα και στην Ελλάδα. Σε κάθε πατριωτική συγκέντρωση οι ANTIFA οργανώσεις παραβιάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελευθερίας έκφρασης, πραγματοποιούν παράνομες και βίαιες αντισυγκεντρώσεις όπου υβρίζουν και βιαιοπραγούν κατά Ελλήνων πολιτών που διαδηλώνουν για διάφορα εθνικά θέματα. Αυτό φάνηκε και στα συλλαλητήρια κατά της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, όπου οι αναρχοκομμουνιστές - "αντιφασίστες", συντάχθηκαν πλήρως με τις συστημικές επιδιώξεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Σκόπια υπέρ της συστημικής προδοτικής συμφωνίας και εναντιώθηκαν στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αντιστάθηκε στο ξεπούλημα της Μακεδονίας.

 Πέρα από των παρανόμων αντισυγκεντρώσεων, οι συγκεκριμένες εγκληματικές οργανώσεις αναρχοκομμουνιστών έχουν ισχυρές χρηματοδοτούμενες (από δισεκατομμυριούχους παγκοσμιοποιητές, όπως ο Τζορτζ Σόρος) δομές και παρακλάδια σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς βάζουν αφίσες, γράφουν συνθήματα και προπαγανδίζουν ύπουλα κατά του Έθνους μας, της οικογένειας, της Πίστης μας. Με ένα απίστευτο μίσος στρέφονται ενάντια σε κάθε παράδοση της Πατρίδας μας, σε κάθε αξία που μας έδωσαν οι πρόγονοί μας, σε κάθε ιδανικό της Ορθόδοξης Χριστιανικής Αλήθειας. Με όχημα έναν <<ανθρωπισμό>> και τον <<αντιφασισμό>>, τραμπουκίζουν στα σχολεία μικρούς μαθητές που τολμούν να πουν ότι αγαπούν την Πατρίδα που τους μεγάλωσε και το Έθνος στο οποίο έγιναν άνθρωποι. Στοχοποιούν απλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν θέλουν να χαθεί η εθνική συνοχή του λαού μας, οι οποίοι πιστεύουν στο Χριστό και δεν θέλουν η Ελλάδα να μετατραπεί σε ένα άθεο κράτος χωρίς Πίστη, αξίες και ιδανικά. Καπηλεύονται τους άδικους θανάτους αθώων ανθρώπων για να εξυπηρετήσουν τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες, χωρίς να σέβονται έτσι ούτε τις ψυχές αυτών των αδικοχαμένων συμπολιτών μας. Δρουν με απόλυτη οργάνωση ολοκληρωτισμού, εναντιώνονται ακόμη και με βία κατά των πολιτικών τους αντιπάλων, δεν κάνουν ποτέ πολιτισμένο διάλογο με άτομα που έχουν αντίθετες απόψεις από τους ίδιους. Στις συγκεκριμένες οργανώσεις, αν βγάλεις τον <<ανθρωπιστικό>> και αντιρατσιστικό μανδύα από πάνω τους, τότε θα αντικρίσεις τους πραγματικούς σκοπούς αυτών των ανθρώπων. Οι όποιοι είναι: αφανισμός των Εθνών, βία, μίσος, θεοποίηση του ανθρώπου - αθεϊσμός, στοχοποίηση και εξόντωση κάθε ανθρώπου που διαφωνεί με τις θέσεις τους...

Δημήτρης Τσότρας 

31 ΜΑΙΟΥ: ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΩΝ

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλόσοφος (Νικολάγιεβιτς Ορνάτσκιυ) έζησε το 19ο και 20ο αιώνα μ.Χ. στην Ρωσία. Πρόλαβε την δύση του τσαρικού καθεστώτος και την βίαια άνοδο του αθειστικού μπολσεβικισμού. 

Το 1885 μ.Χ. τελείωσε τη θεολογική ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως και νυμφεύθηκε την Ελένη Ζαοζέρκοϋ. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και εργάσθηκε ποιμαντικά αναπτύσσοντας ένα τεράστιο φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο. Συνδέθηκε πνευματικά με τον Πατριάρχη Τύχωνα και κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στάθηκε στο πλευρό των τραυματισμένων στρατιωτών και των οικογενειών τους. Ο υιός του Νικόλαος υπηρετούσε με ανώτερο βαθμό στο 9ο τάγμα του Ρωσικού και ο υιός του Boris είχε διορισθεί ως αρχηγός της 23ης ταξιαρχίας πυροβολικού και πολέμησε ηρωικά στο αυστρο-ουγγρικό μέτωπο.

Μετά την κομμουνιστική επανάσταση του 1917 μ.Χ., ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλόσοφος συνελήφθη, στις 9 Αυγούστου 1918 μ.Χ., μαζί με τους υιούς του, ήρωες του ρωσσικού στρατού, από άνδρες της κρατικής ασφάλειας, που τους μετέφεραν στις φυλακές της Κροστάνδης. Εκτελέσθηκαν διά τουφεκισμού, από το νέο καθεστώς που στα πλαίσια της μαρξιστικής αντίληψής του πολέμησε ανοιχτά την Ορθόδοξη Πίστη.

Οι τρεις Άγιοι έδωσαν έτσι τη μαρτυρία της πίστεώς τους στον Κύριο και Θεό μας.

ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΒΑΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

Ως ΕΟΝ έχουμε τονίσει οτι η δορυφοροποίηση της Αλβανίας από την Τουρκία αποτελεί μια επικίνδυνη για την πατρίδα μας πραγματικότητα. Η Αλβανία, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό,  λειτουργεί απροκάλυπτα ως νεο-Οθωμανική επαρχία.

Θεωρούμε πολύ πιθανό η Τουρκία να προσπαθήσει να δορυφοριοποιήσει και το κράτος των Σκοπίων, κάτι που θα είχε σαν αποτέλεσμα την περίσφυξη της Ελλάδας, κάτω από ένα τόξο μουσουλμανικών κρατών, ελεγχόμενων από τον Ερντογάν.

Σε αυτό το πλαίσιο το αλβανικό Κοινοβούλιο επικύρωσε τη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας Τουρκίας - Αλβανίας την πρώτη εβδομάδα του Μαΐου μαζί με το πρωτόκολλο οικονομικής βοήθειας από την Άγκυρα προς τα Τίρανα.

Η βοήθεια αυτή θα είναι αγαθά και υπηρεσίες για στρατιωτικούς σκοπούς, αποκλειστικά όμως από την Τουρκία, δημιουργώντας μια στενή σχέση εξάρτησης, την ώρα μάλιστα που η Αλβανία επιζητεί να προχωρήσει τις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Έντι Ράμα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα παραχωρήσει στον Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τη βάση Πασά Λιμάνι στον Αυλώνα για να την μετατρέψει σε ναύσταθμο για το τουρκικό ναυτικό.

Η μεταφορά αεροπλανοφόρου του τουρκικού ναυτικού στον συγκεκριμένο ναύσταθμο είναι δεδομένο οτι θα προκαλούσε νέο κύκλο τουρκικών εναέριων παραβιάσεων, από τα δυτικά μας σύνορα.

Σε συνδυασμό με την εγκατάσταση μεταναστών στην Β. Ήπειρο φαίνεται πως ο Ερντογαν αποσκοπεί στην εγκατάσταση νέας εστίας απειλών απέναντι στην εθνική μας κυριαρχία.

Όλα αυτά συμβαίνουν, μάλιστα, ενώ εμείς αδυνατούμε να εμπεδώσουμε την ενότητά μας με τον Κυπριακό Ελληνισμό, ενώ απουσιάζει κάθε έννοια βαλκανικής πολιτικής.

Ως ΕΟΝ, παίρνοντας την σκυτάλη από τον Επίσκοπο Κονίτσης Ανδρέα, που αναφέρθηκε στο θέμα, κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου για τις νέες εξελίξεις, οι οποίες ενδέχεται να επηρεάσουν αρνητικά και τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.

ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΟΝ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ (29/5/1453)

Χθές, ημέρα της επετείου από την Άλωση του κοσμήματος του Χριστιανικού Βασιλείου της Ρωμανίας, της Πόλεως των Πόλεων, από τους Οθωμανούς ισλαμιστές του Μωάμεθ, κλιμάκιο της Ελληνικής Ορθοδόξου Νεολαίας-ΕΟΝ παρευρέθηκε στην πλατεία Μητροπόλεως, ώστε μετ' ευλαβείας και σεβασμού να αποδώσει φόρο τιμής στον τελευταίο Μαρμαρωμένο Αυτοκράτορα, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο Δραγάση, ενώπιον του αγάλματός του, αλλά και στους ηρωϊκές πεσόντες υπερασπιστές της Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι με αυταπάρνηση και αυτοθυσία κέρδισαν επαξίως μία θέση στο Πάνθεον των Αθανάτων Ηρώων του Γένούς μας, μαρτυρώντας κάτω από τη χατζάρα των βαρβάρων, των απίστων αγαρηνών. 

Στη συνέχεια, τα παίδιά μας διένειμαν ενημερωτικά φυλλάδια στους κατοίκους της Αθήνας και δη στους νέους και τις νέες, με κεντρικό σύνθημα "ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ" από τον αδίστακτο σουλτάνο του νεοθωμανικού κράτους συμμορία, τον επιδοτούμενο ισλαμικό λαθροεποικισμό και τα μίσθρανα όργανα της παγκοσμιοποιήσεως.

Απέναντι στην εγκληματικά εκκωφανιστική σιωπή της ημετέρας κυβερνήσεως και τις αηδιαστικά ενδοτικές δηλώσεις της ΠτΔ για τις χθεσινές προπαγανδιστικές φιέστες των Τούρκων στην Αγία Σοφιά, εμείς απαντάμε με Αγώνες, κινητοποιήσεις και εκστρατεία προς ενημέρωση, συσπείρωση και συμπόρευση όλης της ανεξάρτητης πατριωτικής νεολαίας, με στόχο τη δημιουργίας μιάς νέας γενεάς Ελλήνων Εθνικιστών, που έχει ανάγκη η Πατρίδα μας. Μόνο αυτή είναι διατεθειμένη, ικανή και αποφασισμένη να εμποδίσει τη λαθρομεταναστευτική εισβολή, να υπερασπιστεί αποτελεσματικά την πληττόμενη Ορθοδοξία και να εφαμόσει άπαξ και δια παντός μία ισχυρή και αταλάντευτη πολιτική αποτροπής κατά της μιαρής ημισελήνου της Άγκυρας.

Ο άσβεστος πόθος μας να ανακτήσουμε τα πατρώα μας εδάφη και να κυματίσει ξανά ο δικέφαλος στην Πόλη των Κωνσταντίνων θα μας συνοδεύει ες αεί, ήτοι μέχρι τα μύχια όνειρά μας να σαρκωθούν σε ζώσα πραγματικότητα. 

Ξεκάθαρο και απόλυτο ΟΧΙ σε προσφυγή στη Χάγη !

Γράφει ο Ηλίας Μελετίου, Απόφοιτος Πληροφορικής – Φοιτητής Διοίκησης Επιχειρήσεων και Οργανισμών

Λέγονται και γράφονται διάφορα για προσφυγή στο ανώτατο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, για επίλυση των διαφορών μας με την Τουρκία (ποιών διαφορών; Για προκλητικές διεκδικήσεις της Τουρκίας μιλάμε). Υπό τις τωρινές συνθήκες, δηλαδή εκ των προτέρων συνθηκολόγηση της Ελλάδας σε “συνυποσχετικό” που παρακάμπτει το Δίκαιο της Θάλασσας όπως ζητάει η Τουρκία (η οποία δεν το έχει υπογράψει), δεν  αποτελεί λύση ούτε αποτρέπει την επιθετικότητα της Τουρκίας, ίσα ίσα την ενθαρρύνει.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Τουρκία είναι διαχρονικός εχθρός μας. Να επανασχεδιάσουμε την εθνική μας στρατηγική, σε στρατιωτικό, διπλωματικό, ψυχολογικό και πολιτιστικό επίπεδο. Αν δεν το κάνουμε φοβάμαι ότι σύντομα θα υποστούμε δυσάρεστες συνέπειες. Άλλωστε η Ιστορία μας έχει δείξει ότι δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις, η Τουρκία δεν επιτρέπει ούτως ή άλλως τέτοιες.

Οφείλουμε να αρχίσουμε μια διεθνή εκστρατεία ενημέρωσης απέναντι σε αυτό το κράτος ταραξία που έχουμε την ατυχία, να βρίσκεται δίπλα μας!

Οι οπαδοί της πολιτικής του κατευνασμού, έστω και αργά πρέπει να καταλάβουν ότι το δόγμα «ταίστε το θηρίο του κεμαλισμού μέχρι να εξημερωθεί» δεν έχει φέρει αποτελέσματα τόσα χρόνια. Δυστυχώς το θηρίο θα θέλει πάντα κι άλλο και κυρίως θα παραμένει πάντα θηρίο.

Η στάση αποτροπής που επέδειξε η Ελλάδα στον Έβρο, στην πρόσφατη υβριδικού τύπου επίθεση που επιχείρησε το κράτος συμμορία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με την προσπάθεια εισβολής χιλιάδων παράνομων μεταναστών στην χώρα μας και έτυχε της καθολικής αναγνωρίσεως από τον Ελληνικό Λαό θα πρέπει να είναι η πυξίδα μας για οποιαδήποτε άλλη κρίση έρθει στο μέλλον.

Το Αιγαίο ανήκει στους υπερασπιστές του!

Άγιος Ιωακείμ (Παπουλάκης) ο Ιθακήσιος

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

      Στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας αναδείχτηκαν σπουδαίες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, οι οποίες βοήθησαν το υπόδουλο Γένος μας να κρατήσει την πίστη του στον αληθινό Τριαδικό Θεό και την εθνική του ταυτότητα. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Ιωακείμ ο Ιθακήσιος, ο αποκαλούμενος Παπουλάκης.

      Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Καλύβια του τότε δήμου Πολυκτορίων Ιθάκης, στα 1786 και το βαφτιστικό του όνομα ήταν Ιωάννης. Πατέρας του ήταν ο Άγγελος Πατρίκιος, ιθακήσιος πλοίαρχος, και η μητέρα του η Αγνή από την Πρέβεζα. Ήταν ευσεβείς άνθρωποι, με ορθόδοξο φρόνημα. Λίγο μετά τη γέννησή του, η μητέρα του πέθανε και ο πατέρας του έκαμε δεύτερο γάμο.

      Όμως η νέα σύζυγος του πατέρα του και μητριά του, μισούσε το μικρό Ιωάννη και τον κακομεταχειρίζονταν. Εκείνος, παρ’ όλο το μίσος και την απόρριψη, υπόμεινε τις προσβολές και τις τιμωρίες και δεν ανταπέδιδε κακία προς αυτή. Μάλιστα φάνηκαν ενωρίς τα χαρίσματά του και οι αρετές του. Αν και παιδί, είχε δυνατή και ακλόνητη πίστη στο Χριστό. Σύχναζε στην Εκκλησία, νήστευε, προσευχόταν και σκορπούσε γύρω του καλοσύνη και αγάπη. Μεγάλη του αγάπη η μελέτη πνευματικών βιβλίων και ιδιαιτέρως της Αγίας Γραφής.  

Αυτό εξόργιζε περισσότερο την άσπλαχνη μητριά, η οποία έπεισε τον άντρα της να διακόψει το σχολείο και να τον στείλει ναύκληρο σε ξένο καράβι, με την συκοφαντία ότι δήθεν το παιδί παραμελούσε το σχολείο του. Αλλά και στο ξένο καράβι ο Ιωάννης έδειξε ασυνήθιστο ήθος και δεν παραμελούσε την πνευματική του ζωή. Όταν δεν είχε υπηρεσία αποσύρονταν στην καμπίνα του και προσεύχονταν.

       Όταν έγινε δεκαεπτά ετών, στα 1803, το καράβι αγκυροβόλησε στον Άθωνα, στη Μονή Βατοπεδίου. Ο Ιωάννης βγήκε από το πλοίο και πήγε να προσκυνήσει και να συζητήσει με τους μοναχούς. Η σύντομη επαφή με την  πνευματικότητα των αγιορειτών πατέρων, ήταν αρκετή να πάρει τη μεγάλη απόφαση να μείνει στη Μονή και να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα. Ο ηγούμενος είχε τις αντιρρήσεις του λόγω της εφηβικής του ηλικίας. Τελικά κάμφθηκε από την επιμονή του ευσεβούς νέου.

      Ο πατέρας του όταν έμαθε το νέο στεναχωρήθηκε πολύ. Αντίθετα η άσπλαχνη και κακιά μητριά του χάρηκε που τον ξεφορτώθηκε. Έγινε η μοναχική του κουρά και έλαβε το όνομα Ιωακείμ. Δεν άργησαν να φανούν τα προτερήματά του και οι αρετές του. Εκτελούσε με μεγάλη προθυμία τις πιο επίπονες διακονίες της Μονής και πρόκοβε καθημερινά στην αρετή και την αγιότητα. Αργότερα έλαβε το Μεγάλο Σχήμα και έγινε σύμβουλος στη διοίκηση της Μονής. Ταυτόχρονα φοιτούσε στην περίφημη Αθωνιάδα Σχολή, η οποία λειτουργούσε στην Μονή του, λαμβάνοντας σημαντική μόρφωση. 

        Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821, με τις ευλογίες της Μονής, ζήτησε να βγει στον κόσμο και να στηρίξει τους δοκιμαζομένους Ορθοδόξους Έλληνες. Κατέβηκε στην Πελοπόννησο και προσέφερε ανεκτίμητο πνευματικό και κοινωνικό έργο στους αγωνιστές και στον άμαχο πληθυσμό, διδάσκοντας, στηρίζοντας και ανεβάζοντας το ηθικό των Ρωμηών. Με δικές του ενέργειες και έχοντας την βοήθεια του Παπαγιάννη Μακρή από την Πύλαρο της Κεφαλονιάς έδιωξε χιλιάδες γυναικόπαιδα στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα, σώζοντάς του τη ζωή από τις σφαγές των Τούρκων. Ο ίδιος βρισκόταν σε συνεχή κίνδυνο από την πνευματική και εθνική του δράση.  

       Όταν ήλθε η απελευθέρωση και είχε εκπληρώσει το υψηλό καθήκον του, αποφάσισε να αποσυρθεί στην ησυχία της ερήμου. Δεν γύρισε στον Άθωνα, αλλά, εμπνεόμενος από κάποια εσωτερική φωνή, προτίμησε να πάει στο νησί του, την Ιθάκη. Αποσύρθηκε στο ερημικό  δάσος «Αφεντικός Λόγγος», όπου άρχισε να

ασκείται, μισόγυμνος, με νηστεία, προσευχή, αγρυπνία και αστείρευτες ροές δακρύων. Καθάρθηκε από τα πάθη του και άρχισαν να είναι εμφανή τα σημάδια της Θείας Χάριτος και της αγιότητας στο πρόσωπό του.

      Όμως δεν τον ανάπαυε η δική του πνευματική αυτάρκεια. Άφηνε συχνά το ερημητήριό του και γύριζε στα χωριά του νησιού και δίδασκε την Ορθοδοξία και βοηθούσε πνευματικά και υλικά όσους είχαν ανάγκη.  Οι Ιθακήσιοι τον αγαπούσαν και τον αποκαλούσαν «Παπουλάκη». Μάλιστα του δόθηκε από το Θεό και το χάρισμα της θαυματουργίας. Πήγαινε, όπου μάθαινε ότι υπήρξε πρόβλημα και με την προσευχή του θαυματουργούσε. Για σαράντα ολόκληρα χρόνια γύριζε από χωριό σε χωριό και από σπίτι σε σπίτι και βοηθούσε υλικά και πνευματικά τους κατοίκους του νησιού. Τα χρήματα που του έδιναν οι πιστοί τα έδινε όλα στους φτωχούς. Στα 1848 έσωσε από λιμό το νησί θαυματουργικά! Επίσης του δόθηκε το χάρισμα της προφητείας. Καυτηρίαζε την έκλυση των ηθών, που επέβαλαν οι δυτικοί κατακτητές.

     Αγωνίστηκε με σθένος να κρατήσει την Ορθοδοξία στις ψυχές των Ιθακήσιων, από την δράση των παπικών και προτεσταντών. Γι’ αυτό έγινε στόχος τους. Κάποτε τον κατηγόρησαν στον άγγλο διοικητή ότι δήθεν πρόβλεψε έναν μεγάλο σεισμό και έσπειρε στο λαό αναστάτωση. Κλήθηκε από τον διοικητή, έδωσε τις εξηγήσεις του, ότι πρόκειται για σκευωρία. Ο άγγλος δεν τον πίστεψε και άρχισε να απειλεί το Γέροντα και να βρίζει τον ορθόδοξο μοναχισμό. Τότε έγινε το απροσδόκητο. Η πολυθρόνα του έγινε κομμάτια και εκείνος έπεσε στο έδαφος αναίσθητος. Όταν συνήλθε έπεσε στα πόδια του Γέροντα και του ζήτησε συγνώμη!

       Με τη βοήθεια των κατοίκων έκτισε πολλούς ναούς στη νησί, για να εκκλησιάζονται οι Ορθόδοξοι σ’ αυτούς και όχι στους παπικούς. Κάποτε είχε ξεσπάσει επιδημία πανώλης. Ο άγιος παρακίνησε τους κατοίκους του χωριού Ανωγή και έκτισαν ναό στον Άγιο Αθανάσιο, αμέσως η επιδημία εξαφανίστηκε!  

       Όταν η στεριανή Ελλάδα απελευθερώθηκε από τους Τούρκους αναπτέρωνε τις ελπίδες και των σκλαβωμένων Ιθακήσιων στους Άγγλους ότι έφτανε και η δική τους ελευθερία, η οποία πραγματοποιήθηκε το 1864. Για την εθνική του αυτή δράση κακοποιούνταν και γελοιοποιούνταν από εγκάθετους των κατακτητών. Τον έφτυναν δημόσια σε κάθε εκδήλωση!  

      Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του πέρασε στο σπίτι του ευσεβούς Χ. Παΐζη (Λιανού), ασθενής και υπέργηρος. Αφού εξομολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, κοιμήθηκε ειρηνικά στις 3 Μαρτίου του 1868, αφού ήδη είχε προβλέψει το θάνατό του. Η αγιοκατάταξή του έγινε στις 19-3-1998 και ορίστηκε να εορτάζεται η μνήμη του στις 3 Μαρτίου, ημέρα της εκδημίας του και στις 23 Μαΐου την ημέρα της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του. 

Η ΕΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ 21 ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Η Επιτροπή '21 στο πλαίσιο της ανιερής εκστρατείας της για παραχάραξη της Ιστορίας μας, διαπόμπευση των Εθνικών μας ηρώων και αποδόμηση της Εθνικής συνειδήσεως στα νεαρά μας Ελληνόπουλα προχώρησε εχτές σε μία ακόμα υβριστική, πρόστυχη και αηδιαστική δήλωση σε βάρος των προγόνών μας, οι οποίοι έχυσαν ποταμούς αίματος για την Ελευθερία της Πατρίδος μας. Η ομάδα της κυρίας Αγγελοπούλου με περίσσιο θράσος και ελλιπή αισχύνη ανήρτησε στην κεντρική της ιστοσελίδα άρθρο του Αριστείδη Χατζή, ενός εκ των σιχαμερών ιδεολογικών προπατόρων του εγχωρίου νεοφιλελέδικου συρφετού, στο οποίο ο δάσκαλος του Εθνομηδενισμού σπίλωνε τη μνήμη του ατρόμητου Εθνικού ήρωα της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 Γεωργίου Καραϊσκάκη, αραδιάζοντας μια σειρά ατεκμηρίωτων, ψευδών και αβασίμων ισχυρισμών, οι οποίοι προσέβαλαν βάναυσα τη φήμη του  νεκρού Αγωνιστή της Φυλής μας, παρουσιαζοντάς εντελώς ανυποστήρικτα τις υποτιθέμενα διεστραμμένες σεξουαλικές του ορέξεις.

 Υπό τον καταιγισμό ηχηρών αντιδράσεων, τα μέλη της εν Ελλάδι άθεης γκρότεσκης ψευτοελίτ, αφού αντιλήφθηκαν το μέγιστο επιστημονικό και ηθικό ατόπημα, στο οποίο περιέπεσαν, αναγκάστηκαν έντρομοι να ανακρούσουν πρύμναν, να αφαιρέσουν τη σχετική αισχρή ανάρτηση από τον ιστότοπό τους και να επικαλεστούν σε εμφανή αμηχανία μία σειρά ψεμάτων, πως δήθεν χακαρίστηκε η ιστοσελίδα της Επιτροπής, προκειμένου να περισώσουν ό,τι μπορούσαν από τον άγριο ευτελισμό, που υπέστησαν. Γίνεται πλέον αντιληπτό πως το μέτωπο του ανθελληνικού  εκσυγχρονιστάν βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία από τη γαλάζια κυβέρνηση, για να ξεριζώσουν το Εθνικό φρόνημα από τον λαό μας, να ισοπεδώσουν τα πρότυπά μας και να μας εξαναγκάσουν να απαρνηθούμε την ταυτότητα και τον πολιτισμό μας. 

Ως ΕΟΝ υποστηρίζουμε πως μόνο ένα σύγχρονο Εθνικό Κράτος θα αποκεφαλίσει από κάθε δημόσιο βήμα όλα τα αντεθνικά γκρουπούσκουλα, τα οποία παριστάνουν τους βαρώνους της απολύτου γνώσεως και θα επανασυστήσει μία αληθινή Επιτροπή καταξιωμένων επιστημόνων για το 1821 με ξεκάθαρο Εθνικό προσανατολισμό, σεβασμό στην Ιστορική Αλήθεια και τιμή στους νεκρούς ήρωές μας! 

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ (π. Γ. Μεταλληνός)

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το ζήτημα της πανδημίας, έχει δημιουργηθεί ένας έντονος δημόσιος διάλογος με θέμα την Θεία Κοινωνία. Σύσσωμο το αντικληρικαλιστικό και μηδενιστικό τόξο έχει επιδωθεί σε μία άνευ προηγουμένου συκοφάντηση της Ορθόδοξης Δογματικής. Όταν μάλιστα διάφοροι επιστήμονες, όπως η κορυφαία λοιμωξιολόγος κ. Γιαμαρέλου, τόνισαν ότι η Επιστήμη δεν μπορεί να προσεγγίσει στα Μυστήρια της Πίστεως, πολλοί δήθεν ανοιχτόμυαλοι έσπευσαν να τους απαξιώσουν. Έτσι, δημιουργείται ψευδώς ένα γενικότερο κλίμα σύγκρουσης Επιστήμης και Πίστης, που προφανώς αποσκοπεί στην μείωση της δεύτερης.
Δημοσιεύουμε, λοιπόν, σήμερα ένα δύσκολο, αλλά σπουδαίας σημασίας κείμενο, του αείμνηστου κορυφαίου Θεολόγου π. Γ. Μεταλληνού, που ξεκαθαρίζει τα πράγματα:

1. Στην Ορθοδοξία η αντίθεση —και σύγκρουση— πίστεως (η Θε­ολογίας) και επιστήμης δεν είναι αυτονόητη. Πρόκειται για ψευδοπρόβλημα, διότι και η Ορθοδοξία στην αυθεντική της έκφραση και πραγμάτωση είναι επιστήμη, με διαφορετικό όμως γνωστικό αντι­κείμενο.
Η Ορθόδοξη Θεολογία είναι επιστήμη και μάλιστα θετική, διότι έχει γνωστικό αντικείμενο και χρησιμοποιεί επιστημονική μέθο­δο. Στην ορθόδοξη παράδοση δια­κρίνονται δυο γνώσεις ή σοφίες (Απόστολος Παύλος, Ιάκωβος Αδελφόθεος ως τον Γρηγόριο Πα­λαμά και τον Ευγένιο Βούλγαρη κ.λπ). Υπάρχει η γνώση του ακτίστου (=Θεός) και η γνώση του κτι­στού (=ο κόσμος ως κτίση και δημιουργία). Η γνώση του Θεού (θε­ογνωσία) είναι υπερφυσική και επιτυγχάνεται με την συνέργεια του ανθρώπου με τον Θεό. Η γνώση του κόσμου είναι φυσική και απο­κτάται με την επιστημονική έρευ­να. Μέθοδος της θείας γνώσης είναι η νήψη —κάθαρση της καρ­διάς (Ψαλμ. 50,12 -Ματθ. 5,8). Θε­ολογία λοιπόν είναι η γνωσιολογία και γνώση του ακτίστου. Επιστήμη η γνωσιολογία και γνώση του κτι­στού. Η γνώση στην επιστήμη της Πίστεως ονομάζεται θέωση και είναι ο μόνος σκοπός της Ορθοδοξίας. Όλα τα λοιπά είναι μέσα προς αυτό το τέλος.
Οι δυο γνωσιολογίες, κτιστού και ακτίστου, εργάζονται με διαφο­ρετικά όργανα και γι' αυτό τα μετα­ξύ τους όρια είναι ευδιάκριτα. Όρ­γανο της επιστήμης της πίστεως δεν είναι η διάνοια, αλλά η καρδιά, που μπορεί να δεχθεί την ενοίκηση του ακτίστου, όταν η καρδιά καθαρθεί από τα πάθη και μπορεί να αναπτύξει, ως υπερφυσικό όργανο του ανθρώπου, την νοερή της λει­τουργία (=ενέργεια του νου στην καρδιά). Η παρατήρηση και το πεί­ραμα, βασικές παράμετροι της επι­στημονικής μεθόδου, υπάρχουν και στην επιστήμη της πίστεως.
Στην ησυχαστική μέθοδο θεο­γνωσίας υπάρχει η παρατήρηση ως θέα του ακτίστου φωτός - της θείας άκτιστης ενέργειας και το πείραμα ως δυνατότητα επανάλη­ψης αυτής της εμπειρίας, που εί­ναι κοινή σ' όλους τους επιστήμο­νες της πίστεως, δηλ. τους Αγί­ους. Ό,τι συνεπώς είναι για τους φυσικούς επιστήμονες το τηλε­σκόπιο ή το μικροσκόπιο, για τους επιστήμονες της πίστεως είναι η «καθαρά καρδία», που γίνεται ένα είδος «θεοσκοπίου». Η Θεολογία, ως λόγος περί του Θεού, μ' αυτήν την προϋπόθεση, λειτουργεί ως θετική επιστήμη και όχι ως μετα­φυσική, στοχαστική δηλ. θεολόγηση. Οι φυσικές επιστήμες επιδιώ­κουν την θέαση του μακροκόσμου και του μικροκόσμου. Η επιστήμη της πίστεως στοχεύει στην θέα(ση) του Θεού, ως ακτίστου φωτός, δηλαδή στην θέωση.
2. Με δεδομένη λοιπόν την ύπαρξη κατά την Ορθοδοξία δύο γνώσεων είναι αδύνατη η σύγ­κρουση Ορθοδοξίας και Επιστή­μης. Η σύγκρουση αποφεύγεται, διότι έργο της επιστήμης είναι η γνώση της ουσίας και των μηχα­νισμών λειτουργίας των όντων. Έργο όμως της Θεολογίας είναι η γνώση του Θεού, του δημιουργού τους. Οι φυσικές επιστήμες ασχο­λούνται με το πως· η Θεολογία με το ποιος και γιατί (τελολογία). Έτσι η Αγία Γραφή και τα έργα των Αγίων Πατέρων (των επιστη­μόνων της πίστεως) είναι δυνατόν να έχουν επιστημονικά λάθη, σε σχέση με τα συνεχώς ανανεούμενα πορίσματα των φυσικών επι­στημών. Θεολογικά λάθη όμως δεν έχουν. Ο θεούμενος-ο Άγι­ος, γνωρίζει τους λόγους των όν­των, την αιτία της ύπαρξης τους και την εξάρτηση τους από τον Θεό. Η διερεύνηση όμως, όπως είπαμε, της ουσίας και της λειτουρ­γίας τους είναι έργο των φυσικών επιστημών. Η Θεολογία, λοιπόν, μας γνωρίζει τον Θεόν και τον κό­σμο ως δημιούργημά Του και όχι τις φυσικές επιστήμες, που είναι δημιούργημα του ανθρώπου. Ο Θεός στην Γραφή διδάσκει την αλήθεια για τον εαυτό Του και όχι την (επιστημονική γνώση) για την κτίση. Στην Γραφή μαθαίνουμε ποιος είναι ο Θεός, για να μπορέ­σει ο άνθρωπος να ανταποκριθεί στην αγάπη Του. Έτσι, στα επιστημονικά θέματα υπάρχει δυνατότη­τα αλλαγής γνώμης με βάση τα νέα πορίσματα. Στα σωτηριολογικά όμως θέματα ουδεμία αλλαγή είναι δυνατή, διότι η μέθοδος σω­τηρίας - θέωσης είναι διαιώνια αμετάβλητη.
Οι Πατέρες (Προφήτες , Από­στολοι και όλοι οι Άγιοι) όταν κα­τέχουν και την ανθρώπινη σοφία (π.χ. Μ. Βασίλειος), γνωρίζουν τις επιστημονικές θεωρίες της εποχής τους, τις οποίες όμως ερευνούν μέσα από το πρίσμα της Θεολογίας τους, αφού σκοπός τους δεν είναι η φυσική επιστημονική γνώση, αλλά η καθοδήγηση των πνευμα­τικών τους τέκνων προς την σωτη­ρία και η προστασία τους από γνώση, που είναι δυνατόν να εμποδίσει την πορεία τους προς την θεογνω­σία. Η διάθεση όμως στην περί­πτωση αυτή δεν είναι a priori πολε­μική και απορριπτική, αλλά απλώς ποιμαντική και προστατευτική.
3. Από τα παραπάνω συνάγεται ότι οι φυσικές επιστήμες σε όλες τις εκφάνσεις και πραγματώσεις τους, συνιστούν αλληλοσυμπλη­ρούμενες όψεις στην θέαση της φυσικής πραγματικότητας. Η οπτική όμως της πατερικής Θεολο­γίας είναι διαφορετική, όπως απο­δεικνύει το πατερικό παράδειγμα.
Ο καθηγητής - επιστήμονας στην γνώση του ακτίστου είναι ο πνευματικός πατέρας («καθηγη­τής της ερήμου» ονομάζεται ορ­θόδοξα), που πρέπει να έχει την εμπειρία της θεώσεως. Με βάση αυτή την αρχή λειτουργεί η παρά­δοση της Ορθοδοξίας με κέντρο τις Οικουμενικές συνόδους. Το πλήρωμα των πιστών εμπιστεύεται την γνώση των θεουμένων, όπως οι επιστήμονες την γνώση και αξι­οπιστία των ειδικών του χώρου τους. Σ' αυτή την συνάφεια φαίνε­ται και η ορθόδοξη σημασία του δόγματος. Η διδασκαλία της πί­στεως (αυτό είναι το δόγμα ως εμπειρία των Αγίων) είναι το επι­στημονικό εγχειρίδιο του επιστήμονος της θεώσεως και λειτουρ­γεί ως οδηγός των άλλων προς την θέωση. Η Ορθόδοξη πίστη εί­ναι τόσο δογματική, όσο και η επι­στήμη. Δόγματα της επιστήμης: με την κοσμική κατανόησή τους είναι τα αξιώματα της. Με αυτή την έννοια, κατά τον Marc Bloch, και η επιστημονική έρευνα είναι «προ­κατειλημμένη», όχι μόνο η Θεολο­γία. Χωρίς όμως αυτή την εκατέρωθεν «προκατάλήψη» δεν είναι δυνατή η πρόοδος της διπλής αυτής επιστήμης.
4. Η αγιότητα, έτσι, δεν είναι εμπόδιο στην επιστημονική γνώση. Ακριβώς το αντίθετο. Άλλωστε ήδη στην Παλαιά Διαθήκη (Σοφ. Σερ. 38, 6) ομολογείται: Ο Θεός «έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού». Τίποτε δεν αποκλείει ορθόδοξα, την δυ­νατότητα να είναι κάποιος κάτο­χος και των δύο επιστημονικών γνώσεων, όπως συμβαίνει στους μεγάλους Πατέρες και Μητέρες της Ορθοδοξίας. Αυτό ψάλλει η Ορθοδοξία στις 25 Νοεμβρίου για την μεγάλη μαθηματικό του 3ου αιώνα, Αγία Αικατερίνη: «Την εκ Θεού σοφίαν λαβούσα παιδιόθεν, η Μάρτυς, και την έξω σοφίαν καλως πάσαν μεμάθηκε». Αντίθε­τα, εκεί που υπάρχει θρησκειοποιημένη ή ιδεολογικοποιημένη πίστη (στα διάφορα θρησκεύματα του κόσμου), Θρησκεία και Επιστήμες χρησιμοποιούν το ίδιο όργανο, την διάνοια - λογική, και έτσι αναπό­τρεπτα θα έλθουν σε σύγκρουση, διότι τις θέσεις της θρησκείας δεν μπορεί να δεχθεί, από ένα σημείο και πέρα, η λογική, ενώ τα πορί­σματα της επιστήμης δεν μπορεί να τα δεχθεί η θρησκεία, όταν αυτά συγκρούονται με θέσεις της θρησκείας ή της θρησκειοποιημένης πίστης, που θεωρούνται επι­στημονικά. Το πρόβλημα δε για την θρησκεία ξεκινά από την απο­δοχή των ιερών βιβλίων (π.χ. Αγίας Γραφής ή Κορανίου) ως επιστημο­νικού συγγράμματος.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό, γιατί στην Ορθοδοξία, όταν είναι Ορ­θοδοξία, δεν μπορεί ποτέ να υπάρ­ξει περίπτωση Γαλιλαίου. Η αρνη­τική στάση των ορθοδόξων λογίων κατά του κοπερνικείου συστήμα­τος, τον 18ον αι., δεν ήταν απόρ­ροια πατερικότητας, αλλά δυτικών επιρροών (σχολαστικών τάσεων), βιβλικισμού ή αναμονής των εξελί­ξεων της επιστήμης (Ευγένιος Βούλγαρης). Αντίθετα η σύγκρου­ση Πίστεως και Επιστήμης είναι όχι μόνο δυνατή, αλλά και φυσιο­λογική, όταν τα πορίσματα της επι­στήμης κρίνονται με μεταφυσικά κριτήρια, ή η διδασκαλία της Πί­στεως προσεγγίζεται με βάση τις αρχές και τα πορίσματα των φυ­σικών επιστημών, δηλαδή με κρι­τήρια άλλου χώρου. Στην περίπτω­ση αυτή η μεν επιστήμη θεολογεί, (οπότε αυτοκαταργείται), η δε πίστη μεταβάλλεται σε φυσική επι­στήμη (οπότε αλλοτριώνεται). Αυ­τό συνέβη έντονα στην Δυτική Ευρώπη, όταν η ωρίμανση της Φυ­σικής και γενικά των θετικών Επι­στημών εγκατέλειψε το αριστοτε­λικό κοσμοείδωλο και την μεθοδολογία του, ενώ η Δυτική Εκκλησία επέμενε σ' αυτά. Προεκτάσεις του δυτικού προβληματισμού και συ­νεπώς και συγκρούσεις (μάλλον διενέξεις) είχαμε και στην δυτικά σκεπτόμενη Ανατολή.
5. Στην συνάντηση Θεολογίας και Επιστήμης έγιναν τραγικά λά­θη και από τις δυο πλευρές, που οδήγησαν στην εκατέρωθεν απολυτότητα και απομόνωση. Η Δυ­τική Εκκλησία επέμεινε στην κατά γράμμα ερμηνεία της Αγίας Γρα­φής, χωρίς αναφορά στην πατερική ερμηνεία της. Μετά την περί­πτωση του Γαλιλαίου, εξ άλλου, και από τις δυο πλευρές, η σύγκρουση εθεωρείτο δεδομένη. Θύμα της αντίληψης αυτής τον 20ον αιώνα ο πάστορας Lemaitre και η «περί Με­γάλης Εκρήξεως» θεωρία του, που αποκρούστηκε ως ανακάλυψη κλη­ρικού. Συχνά, εξ άλλου, στην σύγ­κρουση οδηγούσε η διαφορά στην χρησιμοποιούμενη εκατέρωθεν γλώσσα. Ο βιβλικισμός των εκκλησιαστικών ήλθε συχνά αντιμέτω­πος με τον λογικισμό (λογοκρατία) των φυσικών επιστημόνων. Η θε­μελίωση της νοησιαρχίας στην Ευρώπη αρχίζει με τον ιερό Αυγου­στίνο (“credo,ut intelligam”) και κο­ρυφώνεται με τον Καρτέσιο ("cogito, ergo sum"). Η προτεραιότητα δί­νεται στην διάνοια, ακόμη και στον χώρο της Πίστης. Ο Θεός, τελικά, νοείται ως γνωστικό «αντικείμε­νο», που «συλλαμβάνεται» με την δύναμη της διάνοιας, η οποία κα­ταξιώνεται σε κύριο συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης.
6. Είναι εν τούτοις γεγονός, ότι η επιστήμη στην Δυτική Ευρώπη προήλθε από την Θεολογία. Όχι μόνο από τους δυτικούς Πατέρες, αλλά και από τον Καρτέσιο, τον Λάϊμπνιτς, τον Νεύτωνα, που ήσαν και θεολόγοι. Η πίστη στον Θεό, συνεπάγεται την αναγνώριση λογικότητας στην δημιουργία, που έ­τσι προσφέρεται για έρευνα. Αρ­γότερα όμως το «παιδί» επαναστά­τησε κατά της μητέρας και οι δρό­μοι τους χώρισαν. Αυτό όμως δεν συνέβη στην πατερική παράδοση της Ανατολής, στην οποία όχι μό­νο συμπορεύθηκαν επιστήμη και Θεολογία, αλλά και η Θεολογία α­ποδείχθηκε ενισχυτική στην αλη­θινή πρόοδο της Επιστήμης. Αρ­κούν μερικά παραδείγματα από τα έργα του Μεγάλου Βασιλείου (Εις την Εξαήμερον, ΡG, 29,3-208) και του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης (Πε­ρί κατασκευής ανθρώπου, ΡG, 44,124-256).
Ο Μέγας Βασίλειος δέχεται αρχή του κόσμου και δημιουργό Θεό: «Ει ουν αρχήν έχει ο κόσμος και πεποίηται, ζήτει τις ο την αρ­χήν αυτήν δούς και τις ο ποιητής». Αλλά σ' αυτή την υπόθεση οδηγεί και η θεωρία του Big Bang.
Ό Άγιος Γρηγόριος Νύσσης (ΡG 44, 77D) προσδιορίζει την «αρχή»: «Τα πάντα ην εν πρώτη του Θεού περί την κτίσιν ορμή (κί­νηση), οιονεί σπερματικής τινός δυνάμεως προς την του παντός γένεσιν καταβληθείσης, ενεργεία δε τα καθ' έκαστον ούπω ήν». Θα μπορούσε ο Γρηγόριος να ονομασθεί προφήτης της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης, αφού η «σπερματική δύναμη» μπορεί να ταυτισθεί με την «υπερσυμπυκνωμένη μάζα» της σύγχρονης θεω­ρίας.
Ο Μέγας Βασίλειος (ΡG 29.36Β) δέχεται μία εξελικτική πορεία στην κτίση, παρουσιάζοντας την «πρώτη αρχή», «ωδίνουσαν μεν την πάντων γένεσιν, δια την εναποτεθείσαν αύτη παρά του δημι­ουργού δύναμιν», ανέμενε δε «τους καθήκοντας χρόνους(=κα­τάλληλους καιρούς), ίνα τω θείω κελεύσματι προαγάγη εαυτής εις φανερόν τα κινήματα».
Αυτό δε διότι κατά τον Άγιο Γρηγόριο (ΡG 44, 72Β)— «πάντων των όντων τας αφορμάς και τας αιτίας και τας δυνάμεις συλλή­βδην (ταυτόχρονα) ο Θεός εν ακαρεί (ακαριαία) κατεβάλλετο».
Το σύμπαν, εξ άλλου, κατά τον Μέγα Βασίλειο (ΡG 29,1164) έχει ζωή και πάλλει από κίνηση, ανα­πτυσσόμενο και διαμορφούμενο μέσα στον χρόνο. «Η της φύσεως ακολουθία εκ του πρώτου προστάγ­ματος την αρχήν δεξαμενή, προς πάντα τον εφεξής διεξέρχεται χρόνον, μέχρις άν προς την κοινήν συντέλειαν του παντός καταντήση».
Και ο Άγιος Γρηγόριος (ΡG 44, 148C) δέχεται μια εξελικτική πορεία στην φύση: «Καθάπερ διά βαθμών η φύσις, των της ζωής λέγω ιδιωμά­των, από των μικροτέρων επί το τέλειον ποιείται την άνοδον».
Ο Μέγας Βασίλειος δεν περιμέ­νει από τη Γραφή όλες τις απαντή­σεις, θεωρώντας αναγκαία την επιστημονική έρευνα: «...πολλά απεσιώπησεν (η Γραφή), τον ημέτερον νουν γυμνάζουσα προς εντρέχειαν (διερεύνηση) εξ ολίγων αφορμήν παρεχομένη επιλογίζεσθαι (να συναγάγει)...» (ΕΠΕ 4, 72/4). Όσοι Πατέρες είχαν επιστη­μονική - σχολική - κατάρτιση α­σχολήθηκαν με τα φυσικά προβλή­ματα με βάση τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής τους. Μάλι­στα, δεν έχουν αντιφάσεις μεταξύ τους στα θεολογικά θέματα. Η ερμηνεία όμως της Γραφής είναι έργο των θεοπνεύστων ερμηνευ­τών και όχι των επιστημόνων. Οι υπάρχουσες διαφορές μεταξύ πατερικής Θεολογίας και επιστήμης δεν οδηγούν σε ρήξεις, διότι η Θε­ολογία αναμένει υπομονετικά την πρόοδο της επιστήμης για την κα­τανόηση των θεολογικών θέσεων. Δύο παραδείγματα: Η αρχή της απροσδιοριστίας (Heisemberg) βο­ήθησε στην προσέγγιση της Φυ­σικής με την Θεολογία, και τον «αποφατισμό» της (=αδυναμία ακρι­βούς προσδιορισμού). Ένας αμε­ρικανός αστρονόμος έχει δηλώσει, ότι οι φυσικοί επιστήμονες μοιάζουν με ορειβάτες, οι οποίοι μόλις φθάσουν στην κορυφή του βουνού, βλέπουν τους θεολόγους να τους περιμένουν αναπαυτικά στην πολυθρόνα τους!
Βέβαια και όταν βρίσκουμε συμπτώσεις σε καίρια φυσικά προβλή­ματα μεταξύ Θεολογίας και Επι­στήμης, σημαίνει ότι έχουμε ταύτι­ση προβληματισμών και όχι αναγ­καστικά και των πορισμάτων. Η μη σύγκρουση δεν σημαίνει πάντα και συμφωνία. Αφού όμως ο σκοπός κάθε πλευράς είναι άλλος, η Θεο­λογία δεν αντικρούει την επιστη­μονική θέση, για την ηλικία λ.χ. του ανθρώπου στη γη. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι η δημιουργία του από τον Θεό και ο σκοπός της.
7. Όσον αφορά, συνεπώς, την Ορθόδοξη Θεολογία, με προϋπό­θεση την πατερική παράδοση, βλέπει σήμερα την δυνατότητα συ­νεργασίας Θεολογίας και φυσικών επιστημών, ως προς τον εκσυγ­χρονισμό της Θεολογίας και τον εξηθικισμό της Επιστήμης. Είναι δε γεγονός, ότι το παλαιότερο συγκρουσιακό κλίμα έχει περιορι­σθεί στην εποχή μας, έκτος εάν παραμένουν οι εκατέρωθεν προ­καταλήψεις. Οι Θεολόγοι δέχονται την ελευθερία της επιστημονικής έρευνας και οι επιστήμονες δεν αναμειγνύουν τον Θεό στην ερευ­νά τους. Άλλωστε πίστη και επι­στήμη δέχονται παγκοσμίους νό­μους, και οι δυο δε ζητούν την αλήθεια, την φυσική ή την υπερ­φυσική. Ό Michael Polanyi (Personal knowledge, 1969, σ.266) δέχεται την πίστη ως την πηγή κάθε γνώσης, αφού «όλα τα βασικά πιστεύω μας στον επιστημονικό τομέα είναι αναπόδεικτα». Εξ άλλου, τα κοσμοείδωλα, ακόμη και τα επιστη­μονικά, συναρτώνται και με τα διά­φορα κοινωνικά μοντέλα, στον χώρο των οποίων παράγονται ή αναπαράγονται. Έτσι, διεισδύουν στην επιστήμη και υποκειμενικές ιδέες και προκαταλήψεις, υπό την επίδραση του κοινωνικού περιβάλ­λοντος. Υπάρχει Vorverstandnis και στην έρευνα. Καμιά κοσμοθεωρία, συνεπώς, δεν μπορεί να διεκδική­σει την αλήθεια στην πληρότητα της, όσο επιστημονική και αν είναι.
Η συνάντηση Θεολογίας και Επιστημών είναι αποτελεσματικό­τερη, όταν ο Θεολόγος διαλέγεται με αληθινούς ερευνητές (ελεύθε­ρους δηλαδή και όχι «διαπλεκόμενους»), ο δε επιστήμων έχει απέναντί του συνεχιστές του Μ.Βασιλείου και του Ευγένιου Βούλγαρη και όχι φονταμενταλιστές δυτικού ή ισλαμικού τύπου. Ένοιωσα αι­φνιδιασμό σε χώρα της Μ. Ανα­τολής, όταν Πρύτανης -Καθηγητής της Φυσικής αναζητούσε ερεί­σματα της επιστήμης του στο Κο­ράνιο. Την τάση για απολυτότητα στην επιστήμη μετριάζουν οι παρατηρούμενες ασυμφωνίες με­ταξύ των επιστημόνων, στην δε Θεολογία η γνώση του πατερικού παραδείγματος. Η Κβαντομηχα­νική διαψεύδει την αιτιότητα, αλ­λά ο Einstein διεφώνησε («O Θεός δεν ρίχνει ζάρια»). Από την άλλη πλευρά, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πληρώνει ακόμη το έγκλη­μα του σχολαστικισμού κατά του Γαλιλαίου (πρόσφατα απαγορεύ­θηκε στον νυν πάπα, ως πρώην αρχηγό της Ιεράς Εξέτασης, να επισκεφθεί το Πανεπιστήμιο του Γαλιλαίου «Sapienza». Ο Πρύτα­νης είπε: Δεν λογοκρίνουμε τον Παπα. Ας διδάξει όπου θέλει, αλλά όχι σ' αυτό το Ίδρυμα...).
Μετριοφροσύνη δημιουργεί στον επιστήμονα, το γεγονός ότι η επιστημονική γνώση έχει τα όρια της (πρβλ. Ε. Θεοδώρου, πρώην Πρύτανη του ΕΚΠΑ: Τα όρια της επιστημονικής γνώσεως, Αθήναι 1981). Ορθά λοιπόν η Επιστήμη δεν ασχολείται με το περί Θεού πρόβλημα, διότι θα μεταβαλλόταν σε μεταφυσική, αυτοαπορριπτόμενη. Δεν θα είναι πια θετική επιστή­μη. Η επιστήμη δεν μπορεί να απορρίψει το ενδεχόμενο της ύπαρξης Θεού ως δημιουργού και προνοητού του σύμπαντος, διότι δεν έχει τα κατάλληλα όργανα για να Τον συλλάβει. Γι' αυτό δεν μπο­ρεί να κατηγορεί την Θεολογία ως μυθολογία και δεισιδαιμονία. Αλλ' ούτε και η Θεολογία δικαιούται να κατηγορεί την Επιστήμη ως άθεη, δηλαδή με τα δικά της κριτήρια.
Για την δημιουργική όμως σύγ­κλιση και συνεργασία Πίστεως και Επιστήμης απαιτείται κοινή γλώσ­σα. Κατά τον Σεβασμιώτατο Μη­τροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (ακα­δημαϊκό), «πρέπει να φθάσουμε σε μια κοσμολογία κοινή και για τους επιστήμονες και για τους Θεολό­γους και πρέπει επίσης να συμφωνήσουμε στο τί συνιστά γνώση και αλήθεια». Σ' αυτή την κοινή γλώσ­σα έχουν φθάσει επιστήμονες, όπως ο Paul Davies (καθηγητής Θε­ωρητικής Φυσικής στο Newcastle), δηλώνοντας: «Η επιστήμη προ­σφέρει ασφαλέστερη oδό προς τον Θεό παρά η θρησκεία». Αλλά και o γνωστός φόν Μπράουν, όταν δήλωνε: «Γιατί να βρίσκονται (πί­στη και επιστήμη) σε αντίθεση; Η θρησκεία ασχολείται με τον Δημι­ουργό, η επιστήμη με την δημιουρ­γία». Πρόσφατα δε, διαβάσαμε με έκπληξη (στο «Κ» της Καθημε­ρινής της Κυριακής 3.2.08) σε συ­νέντευξη της μεγάλης ελληνίδας ανθρωπολόγου κ. Κατερίνας Χαρβάτη: «Η επιστήμη και η θρησκεία δεν έρχονται σε σύγκρουση, γιατί δίνουν απαντήσεις σε διαφορετικά ερωτήματα: Η επιστήμη άπαντα στο πως και η θρησκεία στο γιατί».
Αντίθετα ανοίγονται προοπτικές για συμπόρευση και συνεργασία. Η επιστήμη με την βοήθεια της πατερικής Θεολογίας: α) διακρίνει τα όρια της, β) δέχεται σημαντική ηθική καθοδήγηση, συνειδητοποι­ώντας τον φιλάνθρωπο και διακονικό χαρακτήρα της, γ) αναγνωρί­ζει την αξία του ανθρώπου, αφού η Θεολογία διδάσκει, ότι «το Σάββατον δια τον άνθρωπον εγένετο, ουχ ο άνθρωπος δια το Σάββατον» (Μάρκ. 2,27), ή ότι ο άνθρωπος εί­ναι «ζώον θεούμενον» (Γρηγόριος Νύσσης) ή «θεός κεκελευσμένος», (=Έχει μέσα του την εντολή να γίνει θεός) (Μ. Βασίλειος).
Αλληλοσυμπλήρωση Πίστης και επιστήμης μπορεί να υπάρξει κυ­ρίως στο οικολογικό πρόβλημα, δεδομένου ότι Ορθόδοξοι Θεολό­γοι, όπως ο Οικουμενικός μας Πα­τριάρχης ή ο Σεβασμιώτατος Περ­γάμου Ιωάννης, αγωνιζόμενοι για την διάσωση της Φύσης, δεν παύ­ουν να αναγνωρίζουν ότι το νόημα της δημιουργίας αποκαλύπτεται δια της επιστήμης, η δε Θεολογία εύχεται και στηρίζει την Επιστήμη, που αγωνίζεται για την διάσωση της Κτίσης.
Ας μη οριοθετούμε, λοιπόν, ο ένας την Επιστήμη του άλλου και ας σεβόμεθα τα πορίσματα της εκατέρωθεν έρευνας, που διεξά­γεται με αυτοσεβασμό και ταπεί­νωση, διότι ο κόσμος μας χρειάζε­ται τις φυσικές επιστήμες, αλλά και την επιστήμη της θεώσεως, εφ' όσον «ουκ έπ' άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος» (Ματθ. 4,4).

Ορθόδοξος Τύπος, 13/2/2009

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ομοτίμου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών

Από το Ορούτς Ρέις στον Έβρο, μια προδοσία δρόμος...

Πριν λίγους μήνες το ερευνητικό τουρκικό σκάφος Ορούτς Ρέις έπλεε στην ελληνική ΑΟΖ (που ακόμη δυστυχώς το ελληνικό  κράτος να ανακηρύξει), νοτιοανατολικά της Κρήτης. Εκείνες τις ημέρες είχε φρίξει το πανελλήνιο με την ανύπαρκτη αμυντική πολιτική της κυβέρνησης και διάφορες δηλώσεις των στελεχών της, ότι <<το καράβι το έφερε ο αέρας και οι καιρικές συνθήκες>>. Τώρα έχουμε το περιβόητο γεγονός κατάληψης ελληνικού εδάφους στον Έβρο από Τούρκους στρατιώτες, σύμφωνα με πολλά διεθνή και εγχώρια μέσα ενημέρωσης, και για άλλη μια φορά δυστυχώς τα διπλωματικά και αμυντικά αντανακλαστικά της κυβέρνησης φάνηκαν πολύ μικρά. Το κίνημα της ΕΟΝ έχει διατυπώσει εδώ και ένα χρόνο ότι δεν θα δεχτεί καμμία εκχώρηση Εθνικού εδάφους ή ελληνικών χωρικών υδάτων  από καμμία προδοτική κυβέρνηση. Ο Ελληνικός λαός έδειξε με την καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω του ξεπουλήματος της Μακεδονίας, ότι δεν θα ανεχτεί άλλες Εθνικές μειοδοσίες. Γι' αυτό, κύριε Δένδια, να γνωρίζετε ότι για τους Έλληνες αυτές οι δεκάδες μέτρων έχουν τεράστια αξία. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα σύγχρονο Νενέκο να δώσει ούτε σπιθαμή ελληνικής γης, η οποία απελευθερώθηκε με ποταμούς Ελληνικού Αίματος.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Ε.Ο.Ν. ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ

Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μίας ακόμη πρόκλησης της Τουρκίας, η οποία έρχεται να προστεθεί στον ατέλειωτο κατάλογο των διαρκώς εντεινόμενων επιθετικών ενεργειών της.

Όπως αναφέρουν τα ξένα ειδησιογραφικά δίκτυα Τούρκοι ένοπλοι, στρατοχωροφύλακες και καταδρομείς, εγκαταστάθηκαν σε αναγνωρισμένο διεθνώς ελληνικό έδαφος ανατολικά του Έβρου. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές ύψωσαν μάλιστα και τουρκική σημαία.

Η παρουσία ένοπλων στρατιωτών ενός κράτους στην επικράτεια ενός άλλους κράτους, χωρίς την άδεια του δευτέρου, ως γνωστόν ονομάζεται εισβολή.

Η ελληνική πλευρά επικοινωνιακά τουλάχιστον προσπάθησε να υποβαθμίσει το θέμα. Ο Υπ.Εξ. Ν. Δένδιας μίλησε για διαφορά λίγων δεκάδων μέτρων που εύκολα θα επιλυθεί.

Το πρόβλημα, όμως, δυστυχώς κύριε υπουργέ, είναι πως η διαφορά αυτή δεν αφορά το Λουξεμβούργο ή το Σαν Μαρίνο. Αφορά την νεο-οθωμανική Τουρκία, η οποία με αμείωτο ρυθμό αμφισβητεί επιθετικά την εδαφική μας ακεραιότητα. Στο ίδιο μέρος πριν ένα μήνα εξαπέλυε πλήθη μεταναστών, ενώ καθημερινά παραβιάζει το εναέριο χώρο μας. Στις κομματικές συγκεντρώσει ο Ερντογάν διαφημίζει την Γαλάζια Πατρίδα, ενώ προχθές το Τουρκικό Υπ.Εξ. απαξίωσε την Ποντιακή Γενοκτονία. Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι η Τουρκία βρίσκεται ήδη σε πόλεμο στην Συρία, κάτι που δείχνει ότι δεν μιλάμε για ένα φιλήσυχο γείτονα.

Στόχος όλων αυτών των τουρκικών ενεργειών είναι να οδηγήσει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου είναι δεδομένο οτι θα κερδίσει πράγματα που προφανώς δεν της ανήκουν. Στις διεθνής διαπραγματεύσεις εκ των πραγμάτων γίνονται εκατέρωθεν υποχωρήσεις και οι παράλογες διεκδικήσεις νομιμοποιούνται. 

Για αυτό θεωρούμε πως η πολυδιαφημισμένη λύση της Χάγης είναι η καλύτερη εξυπηρέτηση των τουρκικών συμφερόντων.

Η Ιστορία έχει αποδείξει πως οι επιθετικές πολιτικές απαιτούν σθεναρή διπλωματική απάντηση. Η υποχωρητικότητα, αντιθέτως, τους δίνει χώρο για να γίνουν ακόμη πιο ιταμές.

Η Ελλάς, η χώρα των Ηρώων και των Μαρτύρων, δεν έχει πλεον το περιθώριο να δώσει ούτε εκατοστό στον αφιονισμένο γείτονα.

Στα λίγες δεκάδες αυτά μέτρα των συνόρων, κ. Δένδια, κάποιος πρόγονος μας σίγουρα έδωσε το αίμα του για να υπάρχουμε σήμερα εμείς.

Καθήκον μας να τα υπερασπιστούμε...

Ο Άγιος Παΐσιος για τους νεοπατερικούς, τους αιρετικούς και τους μασόνους

Όσο επιεικής ήταν ό Γέροντας προς τους παρεκτρεπομένους χριστιανούς, άλλο τόσο αυστηρός ήταν προς τους αιρετικούς πάσης φύσεως.

Τόνιζε ότι χρειάζεται αντίσταση και ότι κινδυνεύουν περισσότερο εκείνοι από τους ορθοδόξους πού δεν έχουν επαρκώς ασκηθεί. 

Έλεγε: «Οί χριστιανοί δεν πρέπει να δίδουν αφορμή στους αιρετικούς»

Για τους λεγόμενους «νεορθόδοξους» έλεγε: «Αυτοί επιδιώκουν να δικαιολογήσουν την παλαιά ζωή τους με τα πατερικά.

Παρερμηνεύουν την Αγία Γραφή, για να δικαιολογήσουν τα λάθη τους. Μερικοί μάλιστα λένε ότι πορνεία είναι μόνο όταν πληρώνεις. Οι μασόνοι θέλουν ξεσκόνισμα, γιατί είναι άρνηση. Μην παίρνετε τα χρήματα πού σας δίδουν. Οι μασόνοι στους μασόνους και οι χριστιανοί στους χριστιανούς».

Ό Γέροντας, Λέγοντας αυτά και αλλά σχετικά, ήθελε να προστατεύσει τους ορθοδόξους από τους αιρετικούς Λύκους. Σε ερώτηση μου αν πρέπει να ψωνίζω από ένα οπωροπώλη της γειτονιάς μου, ό όποιος είναι μάρτυρας του Ίεχωβά, ό Γέροντας έδωσε την έξης απάντηση: «Ό-χι! Κι αυτό, γιατί θα λέει στον κόσμο: Να, από έμενα ψωνίζει και ό καθηγητής του Πανεπιστημίου. Δεν είναι το οικονομικό. Είναι ό επηρεασμός των ανθρώπων». Ή θέση αυτή μπορεί να αποτελέσει απάντηση σε σχετική απορία πολλών, οι όποιοι διακηρύσσουν ότι ή αγάπη μπορεί να σκεπάσει όλους μας, ορθοδόξους και αιρετικούς. Αν όμως ή αγάπη κλονίσει την πίστη, ποίο το όφελος; Ας μην αυταπατόμαστε και ας μην παρασυρόμαστε.

Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

Γεωργίου Κρασανάκη

Οι Κρυπτοχριστανοί του Πόντου

Οι Κρυπτοχριστιανοί του Πόντου μηχανεύονταν χίλιους τρόπους, για να μπορέσουν να θάψουν τους νεκρούς τους σύμφωνα με το τυπικό της χριστιανικής λατρείας.
Υπήρχαν πολλοί μοναχοί ντυμένοι δερβίσηδες, που ταξίδευαν από χωριό σε χωριό, για να εξυπηρετούν κρυφά τις θρησκευτικές ανάγκες των κρυπτοχριστιανών.
Ένα τέτοιο περιστατικό μας περιγράφει ο μεγάλος Ρώσος γεωλόγος και γεωγράφος Τσίχατσεφ, ο οποίος επισκέφτηκε αρκετές φορές για τις έρευνές του τον Πόντο.
Το πρωτοδημοσίευσε το 1858 στην εφημερίδα «Nord» των Βρυξελλών και ένα χρόνο αργότερα στο γερμανικό λογοτεχνικό περιοδικό «Magazin fur die Literatur des Auslandes». Διαβάζω ένα απόσπασμα: «Οι κάτοικοι στα πρωτόγονα χωριά της περιοχής Κερασούντος, Τρίπολης και Αργυρούπολης παρουσιάζουν ένα περίεργο φαινόμενο. Η εθνικότητα των κατοίκων είναι μεικτή.
Αυτοί φανερά ανήκουν στο Ισλάμ. Σε δημόσια μέρη μιλούν τουρκικά. Κρυφά, όμως, λατρεύουν την τελετή της ανατολικής ελληνικής Εκκλησίας. Στο σπίτι μιλούν ελληνικά και ο καθένας έχει δύο ονόματα.
Έτσι, αν κάποιος απ” αυτούς παρουσιάζεται με ένα άσπρο ή πράσινο τουρμπάνι και ονομάζεται Μεχμέτ ή Σελίμ, το βράδυ στο καλυβόσπιτό του ή σε κρυφές σπηλιές, αυτός ενώνεται με τους ομοθρήσκους του για να ιερουργήσει κρυφά την τελετή της χριστιανικής θρησκείας κάτω από την καθοδήγηση του παπά. Εδώ οι άνθρωποι μιλούν ελληνικά και ονομάζονται Πέτρος, Γεώργιος ή Συμεών.
«Τον καιρό της παραμονής μου στην Κερασούντα, μ” επισκέφτηκε ο Μουσουλμάνος Σουλεϊμάν. Εάν αυτός δεν επέμενε τόσο πολύ να μου μιλήσει, εγώ θα αρνιόμουν να τον δεχτώ, γιατί δεν είχα ούτε καιρό ούτε διάθεση να λογομαχώ μ” ένα Μουσουλμάνο πάνω σε θέματα του Κορανίου.
Όταν όμως ο ψευτοϊερωμένος Μουσουλμάνος Σουλεϊμάν με πληροφόρησε ότι συγχρόνως είναι και Έλληνας ιερέας με το όνομα Παρθένιος η έκπληξη μου ήταν μεγάλη. Ακριβώς γι” αυτό είχε αποφασίσει να μ” ενοχλήσει.
Αυτός με παρακάλεσε ως χριστιανός να τον βοηθήσω να βγει από μια τρομερά δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται:
«Τη βοήθεια τη χρειάζομαι εγώ, μου είπε ο γέρος, και ένα χοντρό δάκρυ κύλησε στα άσπρα μακριά και μεταξωτά γένια του. Εμένα δε μου έμεινε πολύς καιρός να ζήσω και μπορώ να συνεχίσω κρυφά να υπηρετώ τον δικό μου Θεό, έτσι όπως τον υπηρετώ σχεδόν 70 χρόνια.
Εγώ, όμως, έχω μια κόρη την οποία μπροστά στον κόσμο τη φωνάζω Φατημέ, όμως όταν είμαστε οι δυο μας, τη σφίγγω στο στήθος μου, τη χαϊδεύω και τρυφερά προφέρω το όνομά της Σοφία.
Εγώ πρέπει να γλιτώσω το αγνό αυτό πλάσμα. Ήρθε ο καιρός να παντρευτεί και δεν μπορώ πολύ καιρό ακόμη να αρνούμαι να τη δώσω στους Μουσουλμάνους, που άκουσαν πολλά για την ομορφιά της.
Μεταξύ τους υπάρχουν και παντοδύναμοι Μουσουλμάνοι. Εγώ νιώθω ότι δεν θα επιζήσω εκείνη τη μέρα, όταν ο Τούρκος που θα την παντρευτεί θα κλείσει τον άγγελό μου στο χαρέμι. Σας παρακαλώ να βοηθήσετε την καημένη μου Σοφία κι έναν συγγενή συνοδό της, κι αυτός χριστιανός, να περάσουν στην Κριμαία, στην Τιφλίδα ή σε κάποια άλλη χριστιανική χώρα. Θα του δώσω λεφτά, για να εξασφαλίσει την ύπαρξη της κόρης μου και θα αφιερώσω την υπόλοιπη ζωή μου στις προσευχές παρακαλώντας το Θεό να ανταμείψει την καλοσύνη σας.
»Τα λόγια του γέρου με συγκίνησαν βαθιά, γράφει ο Τσίχατσεφ, κι εγώ βιάστηκα να κάνω ό,τι μπορώ κι ό,τι μου επέτρεπε η θέση μου για την κόρη του ιερέα Παρθένιου».
Από το βιβλίο «Γ” Πανελλήνιο Συνέδριο Εθνικής Αυτογνωσίας»
Βέροια 1996.

ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ 101Η ΕΠΕΤΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Κλιμάκιο του Τομέα Δράσεων της Ελληνικής Ορθοδόξου Νεολαίας-ΕΟΝ τίμησε σήμερα 19 Μαΐου, ημέρα της 101ης επετείου από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου το 1919, την ιερά και άσβεστη μνήμη των 353.000 θυμάτων, τα οποία βρήκαν οδυνηρό θάνατο από τις μαζικές δολοφονίες, τις ανάλγητες λεηλασίες και τους βίαιους ξεριζωμούς, τους οποίους σχεδίασε, επιχείρησε και διενήργησε με τον βαναυσότερο τρόπο το νεοτουρκικό καθεστώς του Κεμάλ, προς τον σκοπό της αποκάθαρσης της αρχέγονης ελληνικής γής της Ρωμανίας από κάθε χριστιανικό στοιχείο. Τα παίδιά μας διένειμαν το πρωΐ στους Αθηναίους Πολίτες φυλλάδια και ήγειραν πανό στο κέντρο της Αθήνας "ΠΟΝΤΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ 1919", με στόχο να διατρανώσουμε την κάθετη και αδιαπραγμάτευτη θέσή μας πως ο αγώνας για διεθνή καταδίκη του αιμοσταγούς κράτους-Γενοκτόνου σε αναγνώριση του αποτροπαίου εγκλήματος, το οποίο διέπραξε σε βάρος της Φυλής μας, και σε αποζημίωση των οικογενειών των θανόντων δεν μπορεί να τελεσφορήσει ούτε κατ' ιδέαν με την Εθνοπροδοτική μεταπολίτευση, η οποία όχι μόνο αδράνησε δεκαετίες ολόκληρες, αλλά παραιτήθηκε των όποιων νομίμων διεκδικήσεών μας απέναντι στη γείτονα και προώθησε ξεδιάντροπα το δόγμα της ουτοπικής ελληνοτουρκικής φιλίας. Η δικαίωση των νεκρών προγόνων των Μαυροθαλασσιτών αδερφών μας, των Ελλήνων Ποντίων, θα επέλθει, κατοχυρωθεί και σφραγιστεί μόνο μέσα από ένα αληθινό Εθνικό Κράτος, το οποίο θα θέσει σε πρώτη προτεραιότητά του την Ένωση, την προστασία και την ευημερία του απανταχού Ελληνισμού! 

Την Πατρίδα μ’ έχασα, 

άκλαψα και πόνεσα....

Ο καλός και ο κακός λογισμός (του Αγίου Παϊσίου)

Ρώτησαν τον Άγιο Παίσιο:

-Γέροντα, μας λέτε συνέχεια να έχουμε καλό λογισμό, θα σας πούμε όμως, μια περίπτωση, για να δούμε τι μας συμβουλεύετε να απαντού­με. Έρχονται μερικοί άνθρωποι και μας λένε:

Ο τάδε ιερέας παίρνει πολλά λεφτά από τα μυστήρια, ο δείνα καπνίζει πολύ τσιγάρο και πηγαίνει στα καφενεία, ο άλλος λένε πως είναι ανήθικος και, γενικά, βγάζουν ένα δριμύ κατη­γορητήριο εναντίον των κληρικών και μάλιστα παρουσιάζουν μαζί κι αποδείξεις των όσων λένε. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους τι μπορούμε νο λέμε:»

Τότε, ο Γέροντας άρχισε να μας λέει:

«Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Τρίτη δεν υπάρχει -ή στη μια θα είναι ή στην άλλη. Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό.τι βρώμικο υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζαυν, και σε μια άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο εχει κάνει μια ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω απο όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει. Μόνο οταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ’ αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται οπό το ανακάτεμα αυτό και δε θα ξεκολλά από εκεί.

Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τοτε εκείνη θα απαντούσε πως δε γνωρίζει καν τι είναι αυτά. Εγώ, θα σου πει, ξέρω πως υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές. Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρεί ό,τι κακά υπάρχει, αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό. Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και νο κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μια αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μια γωνιά ένα λουκούμι. Αν φέρουμε εκεί μια μέλισσα, εκείνη θο πετάξει και δεν θα καθήσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί.

Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια, αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει, θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια και γενικά θα είναι γνωστής όλων των κάλων και θο εχει παντελή άγνοια όλων των κακών. Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς κοι σκέπτονται και βλέπουν τα καλά. Οταν σ’ ένα δρόμο βρεθούν νο περπατούν δύο άνθρωποι, οι οποίοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, τοτε. φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου ένας τρίτος έκανε την «ανάγκη» του, ο άνθρωπος της πρώτης κατηγορίας, θα πάρει ένα ξύλο και θ’ αρχίσει να σκαλίζει τις ακαθαρσίες. Οταν, όμως, περάσει ο άλλος, της δεύτερης κατηγορίας, που μοιάζει με τη μέλισσα, προσπαθεί να βρει τρόπο να τις σκεπάζει με χώμα και με μια πλάκα, για να μην αισθανθούν και οι άλλοι περαστικοί τη δυσωδία αυτή, που προέρ­χεται απο τις βρωμιές». Και κατέληξε ο Γέροντας:

– «Εγω σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους -και με δυσκολεύουν- τους λέω αυτό το παράδειγμα και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποια κατηγορία θέλουν να βρίσκονται και αναλόγως να ψάξουν να βρουν κοι τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγιορείτου, με τίτλο: «Ο γέρων Παΐσιος», που κυκλοφόρησε το 1994.

Η ΕΟΝ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ

Κλιμάκιο της Ελληνικής Ορθοδόξου Νεολαίας - ΕΟΝ παρέστη σήμερα στην 106η επετειακή εκδήλωση μνήμης από την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας με το οποίο αναγνωρίστηκε διεθνώς, επισήμως και πανηγυρικώς η Αυτόνομος Πολιτεία της Βορείου Ηπείρου του 1914, θέτοντας έτσι τις προϋποθέσεις για την οριστική Ένωσή της με τη μάνα-Πατρίδα, στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών στο μνήμα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σπυρίδωνος Βλάχου, όπου τελέσθηκε η ετησίως καθιερωμένη επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των Αγωνιστών του Βορειοηπειρωτικού Αγώνος και των μελών της αυτονομιακής κυβερνήσεως του Γεωργίου Χρηστάκη.

Την ίδια ώρα που η ΠτΔ δεν προβαίνει ούτε σε μία ελάχιστη συμβολική δήλωση για τα αλύτρωτα αδέρφια μας στη Βόρειο Ήπειρο, αλλά πιστή στο δόγμα του προοδευτικού δικαιωματισμού προτίμησε να μιλήσει για την κίβδηλη καταπίεση του παρενδυτικού κιναιδισμού, το ολοκληρωτικό καθεστώς του τρομοκράτη Ράμα καταπατά τις περιουσίες της ελληνικής εθνικής μεινότητος, γκρεμίζει ορθόδοξες εκκλησίες και εκτοπίζει ολόκληρες βορειοηπειρωτικές οικογένειες. 

Το νεανικό Πατριωτικό Κίνημα αποφασισμένο πληθαίνει, οργανώνεται και αγωνίζεται μαζικά κόντρα στο εγχώριο δωσιλογικό σύστημα για διεκδίκηση της Ένωσης άπαντος του αιχμαλώτου Ελληνισμού υπό την σκέπην της μιάς, ενιαίου και αδιαιρέτου Ελλάδος!

16 Μαίου - Μνήμη Αγίου Νεομάρτυρος Βουκασίνου

Ο Άγιος νεομάρτυρας Βουκασίνος ήταν ένας Σέρβος ορθόδοξος αγρότης τον οποίον δολοφόνησαν με φριχτό τρόπο οι παπιστές Ουστάσι.

Το Κροατικό Επαναστατικό Κίνημα των Ούστασε, κοινώς γνωστό ως Ουστάσι, ήταν Κροατική  ρατσιστική, τρομοκρατική οργάνωση, που έδρασε στην αρχική της μορφή, μεταξύ 1929 και 1945. Τα μέλη της δολοφόνησαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους, αλλά και Εβραίους και Ρομά καθώς και πολιτικούς αντιφρονούντες στη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Φανατικά Ρωμαιοκαθολική η Ούστασε υποστήριζε τον Καθολικισμό και το Ισλάμ ως θρησκείες των Κροατών και των Βοσνίων (Μουσουλμάνων) και καταδίκαζε την Ορθοδοξία, που ήταν η κύρια θρησκεία των Σέρβων. Ο Καθολικισμός ταυτίστηκε με τον Κροατικό εθνικισμό, ενώ το Ισλάμ, που είχε πολλούς πιστούς στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, εγκωμιαζόταν από την Ούστασε ως θρησκεία που «διαφύλαξε καθαρό το αίμα των Κροατών».

Ο Άγιος γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στο χωριό Κλέπτσι στην Βοσνία -Ερζεγοβίνη.Στις αρχές του Β Παγκοσμίου Πολέμου τον συνέλαβαν μαζί με χιλιάδες άλλους Σέρβους και τους πήγαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γιασένοβατς.

Όταν ένας στρατιώτης των Ουστάσι τον πήρε για να τον εκτελέσει του είπε:«Εαν φωνάξεις ζήτω ο Άντε Πάβελιτς (αρχηγό των Ουστάσι) θα ζήσεις».

Ο Βουκασίνος ο οποίος τον είδε να κρατάει στα χέρια του ένα μαχαίρι του είπε ήρεμα:«Παιδί μου,κάνε αυτό που πρέπει»

Ο Ουστάσι τράβηξε το μαχαίρι και του έκοψε το αυτί.Επανέλαβε το αίτημά του και ο Βουκασίνος έδωσε την ίδια απάντηση.

Εκείνος εξαγριωμένος του έκοψε και το άλλο αυτί και την μύτη.Βλέποντας ο δολοφόνος την βασανιστική του ηρεμία βγήκε εκτός εαυτού.

Του σημάδεψε το πρόσωπο.Ακολούθως του έκοψε την γλώσσα ,του έβγαλε τα μάτια και του έκοψε τον λαιμό.Τον μαχαίρωνε με μανία για πολλήν ώρα ακόμη!

Σύμφωνα με μαρτυρίες ο δολοφόνος(το όνομά του ήταν Ζίλα Φραγκάνοβιτς)μετά απο΄αυτήν την φρικιαστική δολοφονία τρελάθηκε,άρχισε να πίνει,να γυρίζει στους δρόμους,έχοντας πάντα μπροστά του το γαλήνιο πρόσωπο του Αγίου Βουκασίνου και αντηχώντας στα αυτιά του τα λόγια του <<Κάνε παιδί μου αυτό που πρέπει>>!

Η μνήμη του τιμάται στις 16 Μαίου. Το χωριό του Αγίου το Κλέπτσι καταστράφηκε το 1992 από τους Κροάτες.

Η βιομηχανία της Αλληλεγγύης - Ο Τζωρτζ Σόρος & η νέα ανθρωπιστική αυτοκρατορία (ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΟΝ#5)

Στην Ε.Ο.Ν. έχουμε κατ' επανάληψη τονίσει τον ρόλο του συστήματος Σόρρος και του δικτύου των Μ.Κ.Ο. που ελέγχει. Στο όνομα του ανθρωπισμού συντελείται ξέπλυμα εκατομμυρίων, αλλά και ύποπτη δημιουργία ημιπαράνομων θέσεων εργασίας. 
Κυρίως, όμως, ο Σόρρος κατόρθωσε να στήσει ένα σύστημα παράλληλης παγκόσμιας διακυβέρνησης που υπερβαίνει τις επι μέρους κρατικές εξουσίες. Έτσι, εγκαθίσταται de facto η Σορρικής εμπνεύσεως παγκοσμιοποίηση. Στην πατρίδα μας αν και αποτελεί προνομιακό χώρο δραστηριοποίησης των εν λόγω Μ.Κ.Ο., απουσιάζουν παντελώς σχετικές βιβλιογραφικές αναφορές. Ως εκ τούτου, δεχόμαστε με ενδιαφέρον το νέο έργο του δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης Γ. Ρακκά <<Η βιομηχανία της Αλληλεγγύης - Ο Τζωρτζ Σόρος & η νέα ανθρωπιστική αυτοκρατορία>> από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Απόσπασμα από το οπισθόφυλο:

Τα ζητήματα που πραγματεύεται το ανά χείρας βιβλίο εκκινούν από τη ίδια διαπίστωση: Ότι η «αλληλεγγύη» έχει μεταβληθεί σε ιδεολογικό όπλο για να δικαιολογήσει την εγκαθίδρυση ενός αυτοκρατορικού, και αντιδημοκρατικού καθεστώτος. Ως προνομιακό όπλο χρησιμοποιείται και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, ενώ τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και η Ελλάδα συνολικά έχουν μεταβληθεί στο κατ’ εξοχήν πειραματόζωο αυτού του εγχειρήματος.
Οι δυνάμεις που επιδιώκουν κάτι τέτοιο μπορούν να ανήκουν τόσο στον συστημικό όσο και στον αντισυστημικό χώρο: Ο «δικαιωματισμός» φέρνει στην ίδια πλευρά τους ιθύνοντες του κερδοσκοπικού καπιταλισμού και τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό με την ανθρωπιστική οικονομία των ΜΚΟ και πτέρυγες της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, που έχουν ενσωματωθεί στην «κανονικότητα» της υπερ-παγκοσμιοποίησης.
Με αυτόν τον τρόπο, ιδεολογικά ετερόκλητοι χώροι συνθέτουν έναν «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» μηδενισμού του έθνους, αλλά και κάθε συλλογικής ταυτότητας, προωθώντας έναν ατομικοποιημένο, δήθεν πολυπολιτισμικό κόσμο.
Εμβληματική φιγούρα αυτού του εγχειρήματος είναι ο Τζωρτζ Σόρος. Ο «κερδοσκόπος-φιλάνθρωπος» με το τεράστιο δίκτυο ΜΚΟ αποτελεί επί της ουσίας, μια ιδιότυπη, παγκόσμια και ιδιωτική μορφή διακυβέρνησης. τα τελευταία χρόνια δε επεμβαίνει όλο και πιο έντονα στην Ελλάδα, επιδιώκοντας να χειραγωγήσει τις ιδεολογικές και πολιτικές εξελίξεις.

13 Μαΐου 1982 περνά στο Πάνθεον η Κυρά της Ρώ

                  Α Θ Α Ν Α Τ Η ! 🇬🇷🇬🇷🇬🇷

Σαν σήμερα στις 13 Μαΐου 1982 σε ηλικία 92 ετών αφήνει την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο της Ρόδου, περνώντας στο Πάνθεον των Ηρώων, η Μάνα της Γαλανόλευκης και σπουδαίο μέλος της Εθνικής μας Αντιστάσεως κατά την περίοδο της κατοχής, η κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτη, η Κυρά της Ρώ. Επί μισό αιώνα, από το 1943 έως την εις Κύριον εκδημία της, ύψωνε με άκαμπτη πατριωτική υπερηφάνεια την Ελληνική Σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω απέναντι από την Τουρκία, στέλνοντας ξεκάθαρο, ηχηρό και αδιαπραγμάτευτο μήνυμα στο ισλαμικό κράτος-συμμορία ότι το Αιγαίο θα παραμείνει Ελληνικό και Χριστιανικό ες αεί!
Το Έθνος της οφείλει Τιμή, Δόξα και αιωνία Ευγνωμοσύνη για την ευγενή, ακούραστη και ανιδιοτελή προσφορά της στην Πατρίδα μας!

#ΤΙΜΗ_Σ_ΕΚΕΙΝΟΥΣ_ΠΟΥ
#ΦΥΛΑΤΤΟΥΝ_ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ
#ΕΟΝ 🇬🇷🇬🇷🇬🇷

Ὁ Χριστὸς ξαναδιώκεται!

 Γράφει ὁ Πέτρος Ἰ. Νικολοῦ, Φοιτητὴς Νομικῆς ΕΚΠΑ

Παρελθόντος τοῦ πρώτου σταδίου τῆς κρίσεως τοῦ κορωναϊοῦ ἐν Ἑλλάδι καὶ ἐπιστρέφοντας σταδιακῶς σὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς ξεχασμένους ῥύθμούς μας, οἱ μνῆμες τῶν ἀμέσως προηγουμένων ἡμερῶν κινδυνεύουν νὰ ξεθωριάσουν μπροστὰ στὸν ἐνθουσιασμό, ποὺ κομίζει ἡ ψευδαίσθηση ἀνακτήσεως τῆς ἐλευθερίας μας. Καθὼς ἡ θερμοκρασία ἀνεβαίνει, οἱ παραλίες πλημμυρίζουν καὶ τὸ θέρος ἐπενεργεῖ στὶς εὐερέθιστες χορδὲς τῆς ὀκνηρίας μας, κυριαρχεῖ ἡ τάση πὼς ἡ ἀνάμνηση τοῦ φετινοῦ θλιβεροῦ, ἄγευστου καὶ νοήματος κενοῦ Πάσχα δὲν θὰ χρειαστεῖ νὰ μᾶς ἀνακληθεῖ. Ὡς συνήθως, βιαζόμαστε νὰ ξεχάσουμε, σπεύδουμε νὰ ἐφησυχάσουμε καὶ προτρέχουμε νὰ βυθιστοῦμε στὸν κατὰ τὰ ἄλλα ἀ-νόητο βίο μας.             

     Διανύοντας τὴ φετινὴ Σαρακοστὴ καὶ Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν μακριὰ ἀπὸ τοὺς ναούς μας, ἀκοινώνητοι καὶ ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, πόνος ἀπαρηγόρητος γέμισε τὴν ψύχή μας, βαθιὰ θλίψη γείωσε κάθε ἐλπίδα μας καὶ ἡ κάρδιά μας ἔπαυσε νὰ πάλλεται μὲ τὴν ἔνταση τῆς ἀδημονίας ἀπὸ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ἀνηλεὴς τρομοκράτηση τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς πλύσεως ἐγκεφάλου, οἱ βάρβαρες συλλήψεις ἱερέων, τὰ μαζικὰ πρόστιμα σὲ πιστούς, ἀλλὰ καὶ ἡ συστηματικὴ προσβολὴ τῆς Θείας Κοινωνίας ἀπὸ τὸν γαλάζιο ἐκσυγχρονιστικὸ συφερτὸ καὶ τοὺς τηλεοπτικοὺς βραχίονές του σκανδάλισαν ὕπουλα τὸ ποίμνιο, τὸ ἀπέκοψαν ἀπὸ τὴν σταυραναστάσιμη πνευματικότητα καὶ τὸ ἐξανάγκασαν νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, τὴ μάνα Ἐκκλησία. Σὲ κανέναν δὲν ἐπετράπη νὰ ζήσει Πάσχα ἀληθινό, πανσεβάσμιον, μέγα καὶ ἅγιον. Τοὺς ὑποχόνδριους καραντινολάγνους, οἱ ὁποῖοι στιγμάτιζαν ἀσμένως ὡς συνωμοσιολόγο ὅποιον ἀποτολμοῦσε νὰ ἀρθρώσει κριτικὴ ἀπέναντι στὸν πρωτοφανῆ διωγμὸ τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου, ἦρθαν νὰ ἀποστομώσουν διὰ παντὸς οἱ ἐν μέσῳ συνωστισμοῦ περιοδεύουσες συναυλίες τοῦ Δήμου Ἀθηνῶν, οἱ παράνομες συγκεντρώσεις τοῦ ΚΚΕ καὶ τῆς ἁπανταχοῦ ἀριστεράτζας, οἱ πορεῖες τῶν λόατκι, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπηνῶς ἀνεξέλεγκτη κυκλοφορία γύφτων καὶ λαθρομεταναστῶν μέσα σὲ πόλεις καὶ χωριά. Ἀκόμα καὶ οἱ πιὸ δύσπιστοι ἐμπεδώνουν σὲ καθημερινὴ βάση ὅτι οἱ μῦθοι ἄργὰ ἢ γρήγορα καταρρίπτονται, οἱ προθέσεις κάποια στιγμὴ φανερώνονται καὶ ἡ ἄνιση μεταχείριση τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴν κυβέρνηση μόνο ἀπὸ ἐντεταλμένα ὄργανά της πλέον ἀμφισβητεῖται.

       Ἡ κατάφωρη καταπάτηση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καὶ ἡ ἀναβίωση διοκλητιανῶν ἐποχῶν εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν καταλογιστοῦν στὴν σκανδαλωδῶς ἐνδοτικὴ στάση, τὴν ὁποία ἐπέδειξε ἡ ἱεραρχία, ἡ ὁποία ἔσπευσε νὰ δηλώσει προκαταβολικῶς ἀφοσιωμένος ὑπηρέτης τῆς πολιτείας, παραιτήθηκε ὁποιασδήποτε ἀξιώσεως ἀπέναντί της καὶ κώφευσε ἀνερυθρίαστα στὶς διαμαρτυρίες λαϊκῶν καὶ ἐλαχίστων, ἀλλὰ πεφωτισμένων Μητροπολιτῶν, ὅπως τῶν Ἁγίων Μόρφου, Κερκύρας καὶ Κυθήρων. Ἡ κατόπιν ἑορτῆς ἔκχυση ἀπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ κλήρου δακρύων μετανοίας γιὰ τὴ δειλία της νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν διωκόμενο λαό της καὶ νὰ ὀρθοτομήσει τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας δὲν μπορεῖ νὰ ἰάσει τὴν ἀνήκεστο βλάβη, τὴν ὁποία ἔχει ὑποστεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ κόσμου πρὸς τοὺς πνευμάτικούς του ταγούς. Τὸ τραῦμα στὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν περιορίζεται μόνο στὴ σχέση αὐτή, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ζητήματα ἀμιγῶς δογματικά, τὰ ὁποῖα ἀλλοίωσαν βαθιά τὴν πίστη του χριστεπωνύμου πληρώματος, καθὼς σχηματίστηκε ἡ ἐσφαλμένη ἐντύπωση πὼς ἡ προσευχὴ κατ' οἶκον ἐξομοιοῦται μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπαξιωθεῖ ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἐμφυτεύθηκε στὸ νοῦ ἡ ἐωσφορικὴ ἀμφιβολία γιὰ τὴν ὑγειονομικὴ ἀσφάλεια τῆς θείας Μεταλήψεως καὶ διαστρεβλώθηκε ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὴν ἐκλογίκευσή της ἀπὸ τὸν κοσμικὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔθεσε πάνω ἀπὸ τὸν Χριστὸ μία ἀνούσια, ἀνελεύθερη καὶ ἀμέτοχη τῆς Θείας Χάριτος ζωή.

      Ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος περατώνει μία δύσκολη δοκιμασία, παλεύοντας νὰ βρεῖ τὴν πεπατημένη του. Μὲ τὴν Πίστη του λαοῦ σοβαρὰ πληγωμένη, τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ἀδύναμη νὰ πείσει γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἀδικαιολόγητης ἀπάθειάς της καὶ τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐθίζονται προοδευτικὰ στὴν ἰδέα ὄτι μποροῦν νὰ ζήσουν μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι δὲν τὴν χρειάζονται καὶ νὰ μὴν ἀγωνιοῦν κι ἰδιαίτερα νὰ γυρίσουν ξανὰ κοντά της ἀπὸ τὶς 18 Μαΐου καὶ μετά, καθίσταται ἀναγκαῖο νὰ ἀποκατασταθοῦν τὸ συντομότερο δυνατὸν οἱ λαβωμένες ἐσωτερικές σχέσεις. Χωρὶς Ἐκκλησία ἰσχυρή, ἀταλάντευτη στὶς δογματικές της ἀλήθειες καὶ ἑτοιμοπόλεμη ἀπέναντι σὲ κάθε νέα πρόκληση τοῦ μεταμοντέρνου ἀθεϊσμοῦ, κάθε μάχη ἀπέναντι στὶς ἀμβλώσεις, τὴν ἀποτέφρωση, τοὺς γαμοὺς ὁμοφύλων ζευγαριῶν, τὴν υἱοθεσία τέκνων ἀπ' αὐτά, τὴ διάλυση τῆς παραδοσιακῆς οἰκογενείας, κάθε φρικτὴ ἀπαίτηση τῆς ἀντζέντας τῶν δικαιωματιστῶν, ἀλλὰ καὶ στὰ ὑποχθόνια σχέδια τῶν παγκοσμιοποιητῶν σὲ βάρος τοῦ Ἔθνους, ἔχει μηδενικὲς πιθανότητες νὰ ἀποβεῖ νικηφόρα. Τὸ αἴτημα μας γιὰ ἐπιστροφὴ σὲ μία Ἀρχιεπισκοπή, ἡ ὁποία θὰ ἀπολαύει τοῦ πανδήμου σεβασμοῦ τοῦ Μακαριστοῦ Χριστοδούλου, ἱκανὴ νὰ συγκρουστεῖ δυναμικὰ μὲ τὸ λυσσαλέο μέτωπο τοῦ διεθνισμοῦ καὶ τῆς πανθρησκείας, πρέπει νὰ πλαισιώσει ἀποφασιστικὰ τοὺς ἀγῶνες, ποὺ ἔπονται γιὰ τὶς Πατριωτικές δυνάμεις τοῦ τόπου.