Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ Απαγορεύει το Πάσχα των Ελλήνων

Αυτή την δύσκολη ώρα που ολόκληρη η οικουμένη έχει να αντιμετωπίσει τα χιλιάδες θύματα, αλλά και τις οικονομικές επιπτώσεις του κορονοϊού, διαφορά κέντρα εξουσίας βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν την Πίστη των Ελλήνων. Ενώ, λοιπόν, επιτρέπεται να πας τον σκύλο σου βόλτα ή να αγοράσεις διάφορα προϊόντα, σου απαγορεύεται η <<τροφή>> της ψυχής σου. Αυτές τις δύσκολες ώρες όπου η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά στον οδοστρωτήρα της πανδημίας, για τους ανθρώπους το μόνο καταφύγιο, η μόνη ελπίδα είναι ο Χριστός και τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Η κυβέρνηση προχωράει σε μια πρωτοφανή στην Ιστορία απαγόρευση των Ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα των Ελλήνων, ως συνέχεια στις ήδη απαγορεύσεις των Χαιρετισμών και των Κυριακάτικων Θείων Λειτουργιών. Απαγορεύεται εγκληματικά στον Ορθόδοξο Πιστό να εξομολογηθεί, να κοινωνήσει, να συμμετάσχει στη Θεία Λειτουργία. Χιλιάδες άνθρωποι φεύγουν απ' τη ζωή ανεξομολόγητοι και ακοινώνητοι. Ο εγκλεισμός που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση μαζί με τις οικονομικές δυσκολίες έχει φέρει πολλούς συνανθρώπους μας σε δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις, οι οποίοι θα έβρισκαν μεγάλη δύναμη και παρηγοριά στην Εκκλησία αυτές τις Άγιες μέρες της Σαρακοστής. Προφανώς όμως, η κυβέρνηση κι οι διάφοροι παγκόσμιοι οργανισμοί δεν δίνουν καμία σημασία για τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά και ούτε για το πώς θα βιοποριστούν στις επερχόμενες οικονομικές κρίσεις τις οποίες οι ίδιοι προκαλούν. Αυτή την στιγμή, αντί να γίνονται εκατοντάδες χιλιάδες τεστ στον ελληνικό λαό για να προσδιοριστεί ο ακριβής αριθμός των κρουσμάτων του κορονοϊού, η κυβέρνηση της ΝΔ μοιράζει δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ σε κόμματα, ΜΜΕ για να τρομοκρατούν τον κόσμο και σε εργολάβους οδικών δικτύων. Να γνωρίζουν όμως οι κύριοι της κυβέρνησης, ότι την μάσκα την βάλαμε για να προστατευτούμε και όχι για να μας φιμώσουν το στόμα. Την ίδια ώρα που οι Έλληνες είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, χιλιάδες λαθρομετανάστες μεταφέρονται στην ενδοχώρα και 28 νέα χοτ σποτ ετοιμάζονται σε ολόκληρη την επικράτεια. Τηρούμε τα μέτρα για να προστατεύσουμε τους ανθρώπους μας, την κοινωνία μας και όχι για πειραματισμούς κοινωνικής υπακοής. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας απαγορέψει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τις στοιχειώδεις προσωπικές μας ελευθερίες!

Και του Χρόνου στην Πόλη, αδέρφια!

Και του Χρόνου στην Πόλη, αδέρφια! 

«Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα οὔτε πὼς δὲν ἔχομεν ἄρματα οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε "ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα”, ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς Λευτεριᾶς μας» : Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Τιμή και Δόξα στους ήρωες παππούδες μας του 1821, οι οποίοι αγωνίστηκαν μετά πάθους, αυτοθυσίας και τόλμης για την του Χριστού την Πίστην την Αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν! 

Χρόνια Πολλά, ανθηρά και ευλογημένα σε κάθε εορτάζοντα και εορτάζουσα, ένεκα της μεγάλης εκκλησιαστικής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Μαρίας, Μητέρας της απανταχού Ρωμιοσύνης! 

#ΖΗΤΩ_25_ΜΑΡΤΙΟΥ

#ΖΗΤΩ_ΤΟ_ΕΘΝΟΣ_ΤΩΝ_ΕΛΛΗΝΩΝ

#ΕΟΝ 🇬🇷🇬🇷🇬🇷

1821: ΤΑΞΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ, ΜΥΘΟΣ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Εφέτος η 25η Μαρτίου συμπίπτει με μία περίοδο διπλής πρόκλησης. Από την μία η επιδημία του κορωνοιού φθάνει την κοινωνία μας στα όριά της. Από την άλλη στον Έβρο λαμβάνει χώρα η κορύφωση της νεο-οθωμανικής επεκτατικής τακτικής. Ο Ερντογάν εξαπολύει ανθρώπινες μάζες με σκοπό βραχυπρόθεσμα να εκβιάσει την κυβέρνησή μας και μακροπρόθεσμα να εποικίσει την Πατρίδα μας.

Έτσι, ο εορτασμός της επετείου της έναρξης της Επανάστασης περνά σε δεύτερη μοίρα. Παρ' όλα αυτά δεν θα λείψουν και εφέτος οι προκλήσεις των διάφορων εθνοαποδομητών που θα προσπαθήσουν να γκρεμίσουν τον δήθεν εθνικό μύθο του '21. Ας αξιοποιήσουμε, λοιπόν την καραντίνα για να εντρυφήσουμε στην αληθινή Ιστορία της Επανάστασης και να απαντήσουμε στα σαθρά, αλλά πολυδιαφημισμένα, επιχειρήματά τους.

Αρχικά, η εγχώρια αποδομητική συνομοταξία, με προεξάρχουσα την μαρξιστική αριστερά, αμφισβήτησαν τον εθνικό χαρακτήρα του ξεσηκωμού, προσδίδοντας του αμιγώς ταξικά χαρακτηριστικά. Εισήγαγαν, επίσης, την μέχρι σήμερα επικρατούσα μεταξύ των ελιτ θέση ότι η ελληνική Επανάσταση ήταν αποκλειστικά τέκνο του Διαφωτισμού και κλώνος της γαλλικής Επανάστασης. Εκκινώντας από την υλιστική θεώρηση της Ιστορίας απέκλεισαν τον ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδόξου Πίστης και επικεντρώθηκαν στην απλοική άποψη ότι οι καταπιεσμένοι Έλληνες προλετάριοι επαναστάτησαν απέναντι στις γηγενείς ελιτ (κοτζαμπάσηδες, μητροπολίτες, κλπ) και στο οθωμανικό κράτος, που αύξησε την φορολογία. Η άποψη αυτή περί ταξικού χαρακτήρα του 1821 χωλαίνει από πολλές πλευρές.

Πρώτον, στην Επανάσταση συμμετείχαν όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνικές τάξεις και συντεχνίες. Δίπλα στον αριστοκράτη Υψηλάντη πολεμούσε ο άσημος Γιος της Καλογριάς, ο Καραισκάκης, δίπλα στον αριβίστα Παπαφλέσσα η ισχυρότερη οικογένεια του Μωριά, οι Μαυρομιχαλαίοι. Οι πλοιοκτήτες των νησιών αφιερώθηκαν εξ' ολοκλήρου στον Αγώνα, παρά την σημαντική οικονομική δύναμη που είχαν αποκομίσει κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Στην Φιλική Εταιρεία, έπειτα, συμμετείχαν αδιακρίτως όλες οι τάξεις. Αλλά και οι Τούρκοι κατά την διάρκεια της Επανάστασης σκότωσαν Έλληνες κάθε κοινωνικής προέλευσης.

Δεύτερον, προφανώς, στην Οθωμανοκρατούμενη Ελλάδα υπήρχαν και καταπιεζόμενοι μουσουλμάνοι. Ειδικά, οι Τουρκαλβανοί, μισθοφόροι πολεμιστές, βρίσκονταν συχνά σε σύγκρουση με τους πασάδες και την Πύλη. Παρ' όλα αυτά, δεν καταγράφηκαν περιπτώσεις μαζικής συμμετοχής μουσουλμάνων στο πλευρό των Επαναστατών. Τα στρατόπεδα ήταν ξεκάθαρα Έλληνες εναντίον Τούρκων, Χριστιανοί εναντίον Μουσουλμάνων.
Τρίτον, το Γένος συμμετείχε μαζικά στην Επανάσταση. Από τις Παραδουνάβιες ηγεμονίες μέχρι την Κύπρο και από την Βόρειο Ήπειρο μέχρι την Σμύρνη υπήρξαν επαναστατικές ενέργειες, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Μάλιστα, ακόμα και μετά την καταστολή της εξέγερσης σε περιοχές όπως η Μακεδονία ή η Κρήτη, οι αγωνιστές συνέχισαν τον πόλεμο στην ηπειρωτική Ελλάδα. Αλλά και από τα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα έφθασαν μαχητές, όπως και από την Κεντρική Ευρώπη.

Τέταρτον, το '21 αποτελεί τον τελευταίο κρίκο μιας μακριάς αλυσίδας εξεγέρσεων που έλαβαν χώρα από την Άλωση μέχρι την Απελευθέρωση. Υπλογίζεται ότι στην Τουρκοκρατία έγιναν πολύ πάνω από 100 επαναστατικά κινήματα. Αυτό αποδεικνύει ότι, ανεξαρτήτως συνθηκών, οι Έλληνες ήταν συνεχώς με το όπλο παρά πόδας να πολεμήσουν για την απελευθέρωσή τους.

Πέμπτον, ο εθνικός, και κατ' επέκταση, ο θρησκευτικός χαρακτήρας του Αγώνα είναι πασιφανής και μέσα από τα κείμενα των πρωταγωνιστών της περιόδου. Ενδεικτικά, γιατί τα σχετικά αποσπάσματα είναι πολλά: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:
 <<Σαν μια βροχή ήρθε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι γραμματισμένοι και οι έμποροι, όλοι συμφωνήσαμε στον ίδιο σκοπό και κάναμε την επανάσταση... Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμίαν από όσας γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών τους είναι εμφύλιος πόλεμος, ο εδικός μας πόλεμος ήτο πλέον δίκαιος. Ήτον έθνος με άλλον έθνος.>>
Αλέξανδρος Υψηλάντης:
 <<Είναι καιρός να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον και να υψώσωμεν το σημείον, δι᾿ ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την πατρίδα και την Ορθόδοξον ημών πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν.>>
 Μακρυγιάννης:
 <<Εμείς, με σκιάν μας τον ΤίμιονΣταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστονΤούρκον.>>

Έκτον, η συνεισφορά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία οι αποδομητές μηδενίζουν, ήταν ζωτικής σημασίας για την πορεία του Αγώνα. Αυτό αρχικά φαίνεται στα κείμενα των Ηρώων, οι οποίοι όπως είδαμε δεν διαχώριζαν Χριστό και Ελλάδα, και συχνά απέδιδαν τις απρόσμενες νίκες στον Θεό. Έπειτα, αμέτρητοι Ιερωμένοι, όλων των βαθμίδων, συμμετείχαν στην Επανάσταση και πολλοί θυσιάστηκαν. Ένας στους δέκα Φιλικούς ήταν κληρικός. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως η Εκκλησίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν αυτοί που διατήρησε ζωντανό το Γένος. Μέσω του Κρυφού Σχολειού, της Ελληνικής Γλώσσας και της Ενορίας λειτούργησε σαν Κιβωτός της Ελληνικότητας.

Έβδομον, αναφορικά με την πολυσυζητημένη σχέση Επανάστασης και Διαφωτισμού είναι ξεκάθαρο ότι ο δεύτερος ίσως επηρέασε περιορισμένο κύκλο Ελλήνων διανοουμένων του εξωτερικού. Ο λαός, στην πλειοψηφία του αγράμματος, προφανώς δεν είχε πρόσβαση στα διαφωτιστικά κηρύγματα, τα οποία και η Εκκλησία καταδίκαζε. Αντίθετα, τα κίνητρα της Εξέγερσης βρίσκονται στους Θρύλους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, στις περιοδείες του Πατροκοσμά, στην Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου, στον διαρκές άσβεστο πάνδημο πόθο για ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Τα τελευταία χρόνια οι διάφοροι επίδοξοι αποδομητές, τόσο μαρξιστικής, όσο και φιλελεύθερης προέλευσης, πέρασαν την διαδικασία σπίλωσης του '21 σε άλλο επίπεδο. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μία εθνομηδενιστική κλίκα αποτελούμενη από στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αρθρογράφους μεγάλων political correct εφημερίδων και μέλη της επιτροπής για τα 200 χρόνια, συγγραφείς που φιλοδοξούν να πλουτίσουν γράφοντας εξεζητημένες μπούρδες, αλλά και υποστηρικτές του εξευρωπαϊσμού μας. Όλοι αυτοί, με σημείο αναφοράς την περίφημη σειρά ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ, δεν αρκούνται στην αμφισβήτηση του εθνικοθρησκευτικού χαρακτήρα του Αγώνα, αλλά επιδίδονται στην ολοκληρωτική απομυθοποίησή του. Γι' αυτούς σε μια εποχή κατάργησης των συνόρων και των εθνικών ταυτοτήτων και εν μέσω μιας διαδικασίας σύναψης δήθεν ελληνοτουρκικής φιλίας, οι αναφορές στο 1821 μόνο εθνικιστικά ένστικτα μπορούν να ξυπνήσουν. Έτσι παρουσιάζουν την Επανάσταση σαν μία ανταρσία ενός συρφετού τυχοδιωκτών, αιμοσταγών, λούμπεν στοιχείων που κατέστρεψαν βίαια 400 χρόνια οθωμανικής ειρήνης.

Γι' αυτούς η Τουρκοκρατία ήταν ένας επίγειος παράδεισος, στα πρότυπα των παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών που ονειρεύονται, όπου έθνη και θρησκείες συνυπήρχαν αρμονικά. Ξεχνούν, βέβαια, τα παιδομαζώματα, τις σφαγές, την παντελή έλλειψη δικαιωμάτων για τους ραγιάδες και τόσα άλλα.

Στο ίδιο πλαίσιο προσπαθούν βάναυσα να αποδομήσουν τις προσωπικότητες των Ηρώων και τα γεγονότα. Οι πολεμιστές της Λευτεριάς παρουσιάζονται λίγο πολύ σαν μισθοφόροι ή σαν λήσταρχοι συμμορίτες. Παραλείπουν, όμως, να αναφέρουν ότι κατά την περίφημη <<οθωμανική ειρήνη>> το να γίνει κανείς κλέφτης ή αρματωλός ήταν μονόδρομος για μια λίγο πιο ελεύθερη ζωή. Κάποιοι <<προοδευτικοί>> δεν δίστασαν να σπιλώσουν και την ηθική των Ηρώων. Νυν υποψήφιος της Ν.Δ. χαρακτήρισε τον Κολοκοτρώνη ομοφυλόφιλο. Προφανώς, εδώ η προπαγάνδα έχει δώσει την θέση της στην εμπάθεια.

Την Απελευθέρωση, φυσικά, την οφείλουμε στους ξένους, στους μεγάλους συμμάχους μας, που όπως πάντα φρόντισαν για εμάς στο Ναυαρίνο. Λησμονούν, ωστόσο, όλοι αυτοί οι δυτικολάγνοι ότι οι Έλληνες είχαν ήδη συντρίψει τεράστιες για τα δεδομένα τους στρατιές, όπως του Δράμαλη και του Ομέρ Βρυώνη. Επίσης, ακόμα και η εκστρατεία του Ιμπραήμ είχε φθάσει σε τέλμα πριν την ναυμαχία στο Ναυαρίνο. Οι θυσίες των επαναστατών ήταν, άλωστε, αυτές που γιγάντωσαν το φιλελληνικό κίνημα και ανάγκασαν τις Μεγάλες Δυνάμεις να επέμβουν.

Από όλες τις στιγμές της Επανάστασης οι απομυθοποιητές κρατούν και μεγεθύνουν τις σφαγές και τους εμφυλίους, καταργώντας όλα τα άλλα. Λες και οι επαναστάσεις γίνονται με ροδοπέταλα ή η εκδικητική έξαψη των Ελλήνων στην άλωση της Τριπολιτσάς ισοφαρίζει 400 χρόνια τουρκικών εγκλημάτων.

Η απάντηση στις συκοφαντίες τους βρίσκεται στις στιγμές ανεπανάληπτου ηρωισμού που μόνο η Ελληνική Επανάσταση έχει να επιδείξει. Βρίσκεται στους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Μεσολογγίου που προτίμησαν την θυσία από την παράδοση. Βρίσκεται στο λόφο του Μανιακίου που ο Παπαφλέσσας πολέμησε γνωρίζοντας πως θα σκοτωθεί, μόνο και μόνο για να κρατήσει την φλόγα της λευτεριάς αναμμένη. Βρίσκεται στον Νικηταρά που μετά τον αγώνα πέθανε ζητιάνος και πάμπτωχος. Βρίσκεται στους Έλληνες νέους σπουδαστές που άφησαν τα Πανεπιστήμια, ίδρυσαν τον Ιερό Λόχο και έπεσαν μέχρι ενός στο Δραγατσάνι. Βρίσκεται, φυσικά, σε όλους εκείνους που έδωσαν την ζωή τους στους πολέμους του Ελληνισμού που ακολούθησαν, για την απελευθέρωση των αλύτρωτων αδερφών, την ουσιαστική πραγμάτωση του σκοπού της Επανάστασης.

Το 1821, λοιπόν, δεν ήταν μύθος. Ήταν επανάσταση υπέρ Πίστεως και Πατρίδας. Ας δώσουμε την πρέπουσα απάντηση στους αποδομητές. Κομμάτι του εορτασμού των 200 χρόνων από την μεγάλη αυτή στιγμή του Γένους ας αποτελέσει η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Προτεινόμενα Βιβλία στη μάχη κατά των συγχρόνων Νερώνων (ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΟΝ #4)

      Γύρω σου ανθρωπιστές της δεκάρας, επαναστάτες της υπεροχής, άνθρωποι χαμένοι σε παραθρησκείες, σέχτες, «δόγματα», οι οποίοι παραδόξως θεωρούν τον εαυτό τους πιστό, αλλά πατάνε στην εκκλησιά μόνο την Ανάσταση. Ακόμα και ο άνθρωπος από το διπλανό στασίδι σε αντιμάχεται στο άνοιγμα των χώρων, όπου λαμβάνεις την πνευματική σου τροφή, λες δυο λόγια στον πλάστη σου μέσα από την καρδιά σου, βαπτίστηκες, θα παντρευτείς, θες να ζεις και να υπάρχεις. Ο καθένας βρίσκει μια δικαιολογία. «Θα κολλήσουμε, θα πεθάνουμε» σου λένε. Η πλειοψηφία αρκείται σε εκφράσεις μίσους και κακίας, όπως άλλωστε κάνουν πάντα. Δεν νιώθεις θλίψη, γιατί έχεις συνηθίσει στα χτυπήματά. Δεν πονάς πια. 

    Αυτό που σε πληγώνει περισσότερο είναι η άρνηση της Ορθόδοξης Εκκλησιάς του Χριστού από τον ίδιο της τον κλήρο και λαό. Περίμενες ως γνήσιοι χριστιανοί να αντιδράσουν, όπως τότε, στα πρώτα χρονιά που ήμασταν οι επαναστάτες της εποχής, φέρνοντας με την καθοδήγηση ΤΟΥ, το φως της γνώσης ΤΟΥ στα αδέρφια μας που δεν ΤΟΝ είχαν γνωρίσει ακόμα. Από το αίμα τόσων μαρτύρων, που αντιστάθηκαν στους Νέρωνες της εποχής, τους έκλειναν τους ναούς και τους έριχναν βορά στα λιοντάρια, η Ορθόδοξη Πίστη θέριεψε και κράτησε έως τις μέρες μας. 

    Ακολουθώντας το παράδειγμα του Αγίου Κυθήρων, ο οποίος κράτησε ψηλά τη σημαία της Πίστης μας και αδιαφόρησε για τη φοβική στάση του συνόλου της ΔΙΣ, προτείνουμε με ιδιαίτερη θέρμη τα παραπάνω βιβλία, για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι ποιοι είμαστε, πού πάμε και τι σημαίνει Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός. Άραγε τι σημαίνει για σας κύριοι της ΔΙΣ;  Μήπως υποταγή στους συγχρόνους Νέρωνες ή μήπως είστε κι εσείς της αντίληψης ότι η Θεία Κοινωνία κολλάει ιό αντί για Θεό;

#ΟΤΑΝ_Ο_ΝΕΡΩΝ_ΔΙΑΤΑΖΕΙ_ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ_ΔΕΝ_ΥΠΑΚΟΥΝΕ

#ΕΟΝ

Θανάσουλας για κυβερνητική απόφαση απαγόρευσης της Θείας Λειτουργίας - ΒΙΝΤΕΟ

Θανάσουλας για κυβερνητική απόφαση απαγόρευσης της Θείας Λειτουργίας

https://youtu.be/9blBKu_BPqE

Ορθοδοξία σημαίνει Εκκλησία και Εκκλησία σημαίνει ενορία, κοινότητα, κοινωνία σχέσεων, συλλογική πραγμάτωση της εμπειρικής μεθέξεως στον Τριαδικό τρόπο υπάρξεως. Χωρίς την Εκκλησία δεν μπορεί να υπάρξει Ορθόδοξη Πίστη και δεν νοείται μαρτυρία της αληθείας του δόγματος, το οποίο μας διαφοροποιεί από τον βδελυρό φαρισαϊσμό των αιρετικών της Δύσεως. Ο Δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω κύριος Δήμος Θανάσουλας σχολιάζει το ζήτημα της επαίσχυντης κυβερνητικής αναστολής της λειτουργίας των ιερών ναών, προβαίνει σε πραγματική Ομολογία Πίστεως και καταθέτει μετά θάρρους στοιχεία, επιχειρήματα και τεκμήρια για την πραγματική διάσταση των γεγονότων, τα οποία βιώνει αυτήν την οδυνηρή περίοδο ο Ελληνισμός υπό το καθεστώς της μιντιακής τρομολαγνείας για την πανδημία του κορωναϊού. Μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό της αθεϊστικής παραφροσύνης και της αποκεκαλυμμένης ολιγοπιστίας μερικών αξίζει ειλικρινά να δοθεί βήμα σε ανθρώπους, οι οποίοι αποτολμούν να διασπάσουν την ύπουλη μονοτονία επί της παγκοσμίας ασθενείας και να αναδείξουν την altera pars, την οποία κάποιοι «φιλεύσπλαχνοι ανθρωπιστές» μηχανεύονται για το «δικό μας καλό» να μας αποσιωπήσουν. 

Πατριωτισμός 2020: το “παλιό”, το “νέο”, το διαχρονικό…

Δεν είναι μυστικό ότι εν έτει 2020, μετά από μία βαθιά οικονομική κρίση και αλλεπάλληλες πολιτικές ανατροπές, οι Αξίες τόσο της Ελλάδας, όσο και ολόκληρης της Ευρώπης, έχουν κλονιστεί. Παραδοσιακές έννοιες ατομικής και συλλογικής ταυτότητας δέχτηκαν μία άνευ προηγουμένου ιδεολογική επίθεση, με σκοπό να “θυσιαστούν” στο βωμό της ουτοπικής φαντασίωσης ενός κόσμου χωρίς έθνη, χωρίς δόγματα και εν τέλει χωρίς συνοχή. Στην ίδια μοίρα βρέθηκε και ο Πατριωτισμός, που την τελευταία εικοσαετία λοιδορήθηκε, μαζί με τους υποστηρικτές του, χαρακτηρίστηκε “κατάλοιπο άλλων εποχών” που “δεν έχει θέση στις σύγχρονες ‘ανοιχτές’ κοινωνίες” και ιδέα αναχρονιστική ή ακόμη και…μισάνθρωπη! Ο Πατριωτισμός, λοιπόν, επιχειρήθηκε να ενοχοποιηθεί από άτομα που έχουν την απατηλή πεποίθηση μίας ευθείας γραμμικότητας της ιστορίας, μίας πεποίθησης που ταυτίζει την “πρόοδο” με μία νομοτελειακή διαδικασία σταδιακής εξάλειψης κάθε ιδιαίτερου πολιτισμικού χαρακτηριστικού (ό,τι, δηλαδή, μάς κάνει να είμαστε ξεχωριστοί, και όχι άμορφες μάζες) κατά την πάροδο του χρόνου, στο τέλος της οποίας της οποίας τα έθνη παύουν να υπάρχουν, και η ανθρωπότητα συνιστά μία ενιαία – άχρωμη και άγευστη – ολότητα.

 Είναι όμως, τελικά, ο πατριωτισμός ό,τι απέμεινε από μια άλλη εποχή, ή μήπως είναι φάρμακο στις παθογένειες του σήμερα;

Ο αείμνηστος Ίων Δραγούμης είχε πει κάποτε: “Μόνο εμείς, όσοι νιώθουμε την δική μας πατρίδα, μπορούμε να νοιώσουμε και των άλλων τις πατρίδες. Πρέπει πρώτα να νοιώσω τον εαυτό μου καλά, έπειτα καλά το έθνος μου και έτσι φθάνω στην ανθρωπότητα.” Και είναι αλήθεια πως καταλαβαίνεις και σέβεσαι πολύ περισσότερο κάποιον, όταν μοιράζεσαι μαζί του τις ίδιες έγνοιες, την αγάπη για την πατρίδα και τον πόνο για αυτήν όταν πρέπει να την εγκαταλείψεις ή όταν τη βλέπεις να ταπεινώνεται. Με αφορμή τις μαζικές μεταναστευτικές ροές της τελευταίας δεκαετίας, καιροσκόποι με συγκεκριμένα ιδεολογικά κίνητρα που ανέκαθεν αποσκοπούσαν στην πνευματική απαξίωση της έννοιας του Έθνους, έσπευσαν να επιτεθούν στις ιδέες του Πατριωτισμού, επειδή τάχα ήθελαν να προστατεύσουν τον κόσμο από τη μισαλλοδοξία και το σωβινισμό, φερόμενοι παράλληλα ως στρουθοκάμηλοι αναφορικά με την επίθεση που οι ίδιοι έκαναν σε όποιον μη-μετανάστη αποτολμούσε να καμαρώσει για το δικό του δόγμα και τη δική του ντόπια εθνική ταυτότητα. Πώς άραγε θα προστατεύσει κανείς την πίστη και την πολιτιστική ταυτότητα άλλων ανθρώπινων ομάδων, όταν ταυτόχρονα διαλαλεί την πεποίθησή του ότι η δική του ομάδα πρέπει να εγκαταλείψει τη δική της πίστη και ταυτότητα; Πρόκειται για μία τουλάχιστον ανακόλουθη συλλογιστική.

Στο σημείο αυτό ήρθε η Πραγματικότητα να αποκαλύψει την παραπάνω ανακολουθία και να αναδείξει την κοινωνική αναγκαιότητα της συλλογικής ταυτότητας. Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που είχαν υποστεί οικονομική αποσταθεροποίηση, ηθική παρακμή και αποξένωση των μελών τους, η γενιά που γεννήθηκε σε μία ψευδή ευμάρεια αλλά μεγάλωσε βλέποντας την ψευδότητα αυτή να αποκαλύπτεται, ξεκίνησε να αντιδρά. Ζήτησε επίμονα να ξανατεθούν οι αρχές που προσέδωσαν στα έθνη της Ευρώπης το μεγαλείο τους στο προσκήνιο. Τις αρχές της Εθνικής και Ατομικής Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της εθνικής ομοψυχίας. Επανέφερε έναν αγνό πατριωτικό τρόπο σκέψης, ο οποίος στοχεύει στη θωράκιση των κοινωνιών μας απέναντι σε αντιλήψεις που ξεπεράστηκαν από το Μεσαίωνα, στο πραγματικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο εντός των κοινωνιών μας και όχι μόνο όποτε η υποκριτική εκδήλωσή του γινόταν σε ζητήματα που θα εξασφάλιζαν μερικά διαδικτυακά like, στην πραγματική Ελευθερία Σκέψης και Έκφρασης απέναντι σε λογικές φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής από σύγχρονους τιμητές του “δικαιωματισμού”.

Το είδαμε όταν οι Πολωνοί βγήκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους της χώρας τους, υψώνοντας της σημαίες τους απέναντι σε κάθε ολοκληρωτισμό. Το είδαμε στις χιλιάδες σημαίες της Ιταλίας κατά την επέλαση του κορωνοϊού, που κρατάνε το ηθικό των δοκιμαζόμενων Ιταλών ψηλά. Το είδαμε και προσφάτως στον Έβρο, με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να υποστηρίζει το δικαίωμα της χώρας μας να αποφασίζει η ίδια ποιος και πότε θα μπαίνει εντός της. Μάλιστα, η παραπάνω ρήση του Ίωνα Δραγούμη, βρήκε την επιβεβαίωσή της όταν, ο ένας μετά τον άλλο, οι (συν)Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας άρχισαν να στέλνουν πρόθυμα βοήθεια στη χώρα μας για να αντιμετωπίσει την πρόσφατη μεταναστευτική κρίση, αισθανόμενοι ότι οφείλουμε να υπερασπιστούμε όλοι μαζί τα όρια του κοινού μας ευρωπαϊκού σπιτιού.

Φαίνεται πως ο Πατριωτισμός όχι μόνο δεν είναι απομεινάρι, αλλά μάλλον είναι το αντίδοτο σε πολλές παθογένειες του σήμερα. Ήταν και θα είναι πάντα εδώ, ως εκδήλωση της ομοψυχίας στις κοινωνίες μας, ως έκφραση της θέλησής μας να συνεργαστούμε, ως ασπίδα της Ηθικής μας. Ένας Πατριωτισμός που μάς κάνει να φροντίζουμε το σπίτι μας, αντί να το αφήσουμε να καταρρεύσει. Ένας Πατριωτισμός που μάς υπενθυμίζει ότι μαζί μπορούμε περισσότερα απ’ ό,τι χώρια. Ένας Πατριωτισμός της Αλληλεγγύης σε μία Ευρώπη των Εθνών. Μένει μόνο να πιστέψουμε στην αναζωογονητική δύναμη των Αξιών μας. Και έτσι, φροντίζοντας το δικό μας σπίτι και έχοντάς το καλοσυντηρημένο, ίσως μπορέσουμε να βοηθήσουμε και όλα τα διπλανά σπίτια, που έχουν ανάγκη. Και είμαστε μόνο στην αρχή…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΛΙΔΑΣ

Ἡ Ὀρρωδία πρὸ τοῦ Ἰοῦ ὡς ἀπώλεια τῆς Ἐκκλησίας

Ὅταν πρὸ ὀλίγων ἑβδομάδων ἡ ἐκ Κίνας ὁρμωμένη καινοφανὴς νόσος τοῦ κορωναϊοῦ ἔκρουσε τὴν θύρα τῆς Ἰταλίας, στὴν Ἑλλάδα ἡ εἴδηση ὅτι ἡ ἐπαρχία τῆς Λομβαρδίας, τὸ παραδοσιακὸ προπύργιο τῆς σαλβινικῆς Λέγκα τοῦ Βορρᾶ, μαστίζεται ἀσυμμέτρως καὶ ἀκαταπαύστως ἀπὸ μυριάδες κρουσμάτων καὶ ἀναριθμήτους θανάτους, φάνταζε μία ἀπρόβλεπτη τυχαιότητα, μία ἀμελητέα συγκυρία. Κατήνεγκε, ὅμως, παραδόξως νὰ γεννήσει συνειρμοὺς καὶ νὰ κινήσει ὑποψίες ἀναφορικὰ μὲ τὸ ποῖες συνέπειες ἐπεφύλασσε ἡ ἔλευση τοῦ τρομεροῦ αὐτοῦ ἰοῦ στὴν χώρα τῶν Ῥωμιῶν.

    Ἐπὶ ἡμέρες, ἀδιαλείπτως καὶ πολὺ πρὶν ὁ ἐπάρατος ἰὸς ἐπισκεφτεῖ τὸ μικρό μας προτεκτοράτο, μία ἐπουσιώδης σύμπτωση πάλι ὑπαγόρευσε τὸν δημόσιο διάλογο νὰ μονοπωλήσει ἡ ἐπικινδυνότητα τῆς Θείας Μεταλήψεως γιὰ τὴν ὑγεία τῶν πιστῶν. Σύμπαν τὸ ἐγχώριο ἐκσυγχρονιστὰν δὲν μπόρεσε νὰ μὴν παραδοθεῖ στὸν πειρασμὸ νὰ ἐπιτεθεῖ λυσσωδῶς στὴν Ἐκκλησία, νὰ τὴν κατηγορήσει ἀσμένως γιὰ ἐγκληματικὴ ἀνευθυνότητα, ἐπειδὴ κοινωνεῖ τὸ πλήρωμά της ἀπὸ τὸ ἴδιο κουτάλι, καὶ νὰ χλευάσει σκαιῶς τὸ εὐσεβὲς ποιμνίο γιὰ τὴν παράλογη ἐμπιστοσύνη του σ' ἕνα ἀκατάληπτο γιὰ τὰ αἰσθητήριακά μας ὄργανα γεγονός. Ἀφοῦ μετὰ μανίας, μένους καὶ ἐμμονῆς ἐμφυτεύθηκε ἡ ἀμφισβολία στὴν κοινὴ γνώμη γιὰ τὸν βαθμὸ ἀσφαλείας τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ καλλιεργήθηκε συστηματικῶς ἡ ἀπαξίωση πρὸς τὸ μυστήριο, λογικῶς ἑπόμενο ἦταν, μόλις ἐμφανίστηκαν τὰ πρῶτα ἀσθενικὰ κρούσματα, τὸ ψευτοπροοδευτικὸ μπλόκ ὑπὸ καθεστὼς φρενίτιδος καὶ ἐκμεταλλευόμενο τὸ κατασκευασμένο κλῖμα πανικοῦ νὰ ἀπαιτήσει ἔντονα τὸ σφράγισμα τῶν ναῶν. Φυσικά, τὴ στιγμὴ ἐκείνη, πρὸ δεκαπέντε περίπου ἡμερῶν, αὐτὴ ἡ συζήτηση ὀξυμώρως δὲν ἀφοροῦσε οὔτε στὶς καφετέρειες, οὔτε τα ἐστιατόρια, οὔτε τὰ γυμναστήρια. Ἡ Ἀριστερὰ διετάθη γιὰ πολλοστὴ φορὰ πὼς οἱ ἀνοιχτὲς ἐκκλησίες δημιουργοῦν συνωστισμό, ἐξαπλώνουν τὸν ἰὸ καὶ θέτουν σὲ κίνδυνο τὴ δημόσια ὑγεία, ἀλλὰ ξέχασε νὰ ἀναθεωρήσει τὴ στάσή της γιὰ τὰ ἀνοιχτὰ σύνορα, τὰ ὁποῖα ἐπιτρέπουν τὴν ἀνέλεγκτη δίοδο ἑκατοντάδων χιλιάδων ἀνεμβολίαστων ἀφροασιατῶν καὶ προωθοῦν τὴν μετάδοση πολλῶν, ἀγνώστων καὶ ἀπειλητικῶν νοσημάτων. 

    Ἐν μέσῳ καθολικοῦ παραληρήματος ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς πλύσεως ἐγκεφάλου καὶ ἀφοῦ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα κατὰ τόπους μητροπόλεις, ἀντὶ νὰ ἀποκρούουν τὶς ἐκτοξευθεῖσες συκοφαντίες συλλήβδην κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, διὰ ἐφεκτικῶν ἀνακοινώσεων ματαίωναν τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ τὶς προηγιασμένες, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐσύρθη σὲ μία ἔκτακτη συνεδρίαση, γιὰ νὰ θερίσει αὐτό, ποὺ ἡ ἴδια ἔσπειρε, τὸν συμβιβασμὸ μὲ τὴν ἀμφισβήτηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φαινομένου καὶ τῆς ἀληθείας τοῦ δόγματός της. Δὲν χρειάστηκαν πάνω ἀπὸ λίγα λεπτὰ ἀπὸ τὴν ἔκδοση τῆς ἀποφάσεως τῆς ἱεραρχίας, μὲ τὴν ὁποία μειώνονταν στὸ ἐλάχιστο οἱ λατρευτικὲς τελετουργίες, γιὰ νὰ ἀνακοινωθεῖ ἡ καθολικὴ ἀναστολὴ λειτουργίας ὅλων τῶν θρησκευτικῶν χώρων ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Πρωθυπουργὸ καὶ νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ καλοστημένο φιάσκο τῆς κυβερνήσεως μὲ ἔμμεσο αὐτουργὸ τὴν ἱεραρχία. Ἄν ἀρκοῦσε ἕνα ἁπλὸ τουϊτάρισμα τοῦ γαλάζιου φερουδάρχη, γιὰ νὰ ἀπαγορευθοῦν ὅλες οἱ λατρευτικὲς συνάξεις, ποῖο τὸ νόημα ἡ Σύνοδος νὰ συγκληθεῖ καὶ νὰ λάβει ἀπόφαση ;  Τὸ βδελυρὸ πολιτικό σύστημα ἔχει ἐξοικειωθεῖ ἄριστα μὲ τὸ ἄθυρμα τῆς ἐπικοινωνίας καὶ γνωρίζει πολὺ καλὰ πῶς μπορεῖ νὰ πετύχει αὐτὸ ποὺ θέλει σκηνοθετῶντας ὡς δράστη μιᾶς πράξεως ἕναν τρίτο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπρόθυμος νὰ ἀντιδράσει στὴν ἐκμετάλλευσή του. Δὲν εἶναι κρυφὸ δὲ πὼς ἡ πολιτικὴ ἐπιβίωση τοῦ Μητσοτάκη ἐπιβάλλει νὰ ἐξαντλήσει τὸν κατάλογο ὅλων των δυνατῶν καὶ δὴ ἐσχάτων μέτρων γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ κορωναϊοῦ, ὥστε νὰ μὴν καταλείψει κανένα περιθώριο στοὺς ἀντιπάλους του γιὰ ἄσκηση κριτικῆς καὶ νὰ μὴν τοῦ καταλογιστοῦν πολιτικὰ καὶ ποινικὰ οἱ ἑκατόμβες τῶν νεκρῶν, τὶς ὁποῖες θὰ θρηνήσουμε μετὰ τὸ πέρας τῆς κρίσεως.

     Τὸ μεῖζον ἐπίδικο ζήτημα, ὅμως, δὲν ἐντοπίζεται στὸ πῶς μετρᾶται, ζυγίζεται καὶ κατανέμεται τὸ πολιτικὸ κόστος, ἀλλὰ ἰχνηλατεῖται στὴν ὑποχωρητικότητα, τὸν ἐνδοτισμὸ καὶ τὴν ἔλλειψη σθένους τῆς ἡγεσίας του κλήρου μας νὰ προβεῖ σὲ Ὁμολογία Πίστεως, νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν Τρόπο ὑπάρξεως τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ διασώσει τὴ θεμέλιακή της διαφορὰ ἀπὸ τὰ αἱρετικὰ κομψοτεχνήματα τῶν Δυτικῶν. Ἡ νωθρὴ δημοσιοϋπαλληλικὴ νοοτροπία, ἡ ὁποία δὲν θυμίζει σὲ τίποτα τὸ ὑψηλὸ ἐπαναστατικὸ φρόνημα τῶν Ἀρχιερέων τοῦ ἐνδόξου ἐμπολέμου παρελθόντος, εὐθύνεται γιὰ τὴ δημιουργία ἑνὸς θλιβεροῦ, ἐπαίσχυντου καὶ μὴ ἀνατρέψιμου τετελεσμένου, τὸ ὁποῖο θὰ ἀποτελέσει ἀντικείμενο εὐπετοῦς ἐπικλήσεως ἀπὸ τὶς ἀθεϊστικὲς δυνάμεις ὄχι σὲ μία ἑπόμενη μέγαλη ὑγειονομικὴ κρίση, ἀλλὰ πλείω δὲ σὲ ὁποιαδήποτε παραμικρὴ τεχνητὴ κοινωνικὴ ἀναταραχή. Ἀφοῦ ἔγινε μία φορὰ καὶ μάλιστα χωρὶς ἀντιδράσεις, τὸ λουκέτο στὶς ἐκκλησίες, ἡ παύση τῆς Θείας Λειουργίας καὶ ἡ βίαιη συρρίκνωση τῶν ἱεροπραξιῶν θὰ καταστοῦν πλέον συνήθης πρακτικὴ ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες νεοταξίτες. 

    Καθ' ὅλην τὴν μακραίωνη μετὰ τὸ ἔδικτο τοῦ Μεδιολάνου ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας οἱ ναοὶ ἔκλεισαν καὶ ἡ θρησκευτικὴ λατρεία ἀπηγορεύθη σὲ δύο περιπτώσεις : τὴν πρώτη μὲ τὸν περιώνυμο Μεγάλο Τρόμο στὴ Γαλλία τὸ 1789, ὅταν ἐπὶ σχεδὸν εἴκοσι ἔτη οἱ ἐπαναστάτες ὡς βετερᾶνοι τοῦ διαφωτισμοῦ ἀπηγόρευσαν κάθε ἔκφραση χριστιανικῆς λατρείας ἐπὶ ποινὴ θανάτου, τὴν ἴδια περίοδο καθ' ἥν ὁ Ῥοβεσπιέρος σὲ ὑπερρεαλιστικὲς παραστάσεις λάτρευε τὴ «θεὰ Λογικὴ» μέσα στὴ Notre Dame καὶ τὴ δεύτερη, ὅπου ἐξεδηλώθη ἐξέγερση τῶν μπολσεβίκων, μὲ σκοπὸ τὴν ἐγκαθίδρυση κομμουνιστικῆς δικτατορίας, μὲ ἀποκορύφωμα στὴ Ῥωσσία, ὅπου χρησιμοποιήθηκαν ὡς πράκτορες τῆς Κά Γκε Μπε ἀρχιερεῖς, μὲ προεξάρχοντες τὸν μητροπολίτη Λένιγκραντ Νικόδημο καὶ τὸν πατριάρχη Σέργιο. Ἐν ἔτει 2020 πλέον ἡ διεθνιστικὴ ἐλίτ μὲ τοὺς ἐγχωρίους βραχίονές της διώκει, πολεμεῖ καὶ περιθωριοποιεῖ  τὴν Ἁγία, Ἀναστάσιμο καὶ Τριαδικὴ Πίστη τοῦ Ἑλληνισμοῦ.  

    Ἐφιαλτικωτέρα καὶ βαθυτέρα ζημία, ὡστόσο, τῆς ὅλης ὑποθέσεως δὲν ἔγκειται δυστυχῶς μόνο στὸ ὡς ἄνω καθ' ἑαυτὸ τετελεσμένο, ἀλλὰ στὸ ὅτι μέσῳ τοῦ τετελεσμένου τέθηκαν ὑπὸ σιωπηρὴ διαπραγμάτευση οἱ στυλοβατικὲς δογματικὲς ἀλήθειες τῆς ὀρθόδοξης μεταφυσικῆς, ἐπετράπη ἡ ἐκλογίκευση τῆς Θείας Χάριτος καὶ ἀνήχθη σὲ ζήτημα ἀτομικῆς σωτηρίας ἡ πραγμάτωση τῆς εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Τὸ ὅτι οἱ ναοὶ παρέμειναν ἀνοιχτοὶ μόνο γιὰ ἀτομικὴ προσευχή, ἐνῷ ἀπηγορεύθησαν ἡ Θεία Λειτουργία καὶ οἱ ἀκολουθίες, σηματοδοτεῖ τὸ πόσο ἔχει ἀλλοιωθεῖ ἡ ἐντύπωσή μας γιὰ τὴν ταυτότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀρθοδοξία σημαίνει Ἐκκλησία καὶ Ἐκκλησία σημαίνει ἐνορία, κοινωνία σχέσεων, ἀντανάκλασμα τοῦ τριαδικοῦ τρόπου ὑπάρξεως, ὁ ὁποῖος κομίζει τὴν ὑπαρξιακὴ ἀλληλοπεριχώρηση ὡς πρόταση βίου στὴν  κατ' εἰκόνα Θεοῦ πλασμένη ἀνθρωπότητα. Στὴν Ὀρθοδοξία κυρίαρχη ἔννοια εἶναι τὸ πρόσωπο, ὄχι το ἄτομο. Τὸ πρῶτο δημιουργεῖ δεσμοὺς κοινωνίας μὲ τοὺς ὑπολοίπους, ἀντίθετα τὸ δεύτερο περικλείεται στὸν ἕαυτό του, ἀδυνατεῖ νὰ γίνει μέρος τῆς συλλογικῆς ζωῆς καὶ νὰ μετάσχει στὸ κοινὸ ἄθλημα τῆς Πίστεως, γιατὶ ὡς μὴ περαιτέρω τεμνόμενο (ἀ+ τέμνω) δὲν ἔχει χῶρο νὰ ἐκχωρήσει, μοιραστεῖ καὶ ἀγαπήσει. Βέβαια, ἡ κατ' ἰδίαν προσευχὴ οὐδόλως ἀντιτίθεται στὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ πρῶτος λόγος ὑπάρξεως τῶν ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ ἡ μέθεξη στὴν εὐχαριστηριακὴ πραγματικότητα. Χωρὶς πιστοὺς δὲν δύναται νὰ τελεσθεῖ μυστήριο καὶ χωρὶς μυστήριο δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία. Μία ἀνοιχτὴ ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐμποδίζεται νὰ πραγματώσει τὴν πνευμάτική της ἀποστολὴ ἰσοδυναμεῖ μὲ μία κλειστὴ ἐκκλησία, χωρὶς ζωή, χωρὶς φῶς, χωρὶς ἐλπίδα. Ἐξάλλου, ἀφοῦ τὸ «μέτωπο τῆς σύνεσης καὶ τῆς λογικῆς» ἐπιμένει πὼς ἡ ἀτομικὴ προσευχὴ μπορεῖ νὰ γίνει κι ἐντὸς τῆς οἰκίας, τότε ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ ποῖο λόγο δὲν ἔκλεισαν τελείως οἱ ναοί, μιᾶς καὶ πάλι ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ συνωστισμοῦ πιστῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ προσέρχονται γιὰ ἀτομικὴ προσευχή. 

    Ὅταν τὴν περασμένη Κυριακὴ ὑπὸ καθεστὼς τρομοκρατίας ἡ προσέλευση τῶν πιστῶν στὴ Θεία Λειτουργία μειώθηκε δραματικά, αἰσθητὰ καὶ πρωτόγνωρα, ὁ πανζουρλισμὸς στὰ σοῦπερ μάρκετ καὶ τὶς τράπεζες δὲν κατάφερε νὰ ἀποσπάσει οὔτε τότε τὰ πρωτεῖα. Οἱ ἀνθρωπιστικὲς εὐαισθησίες «τῶν σωφρόνων ὑπερμάχων τῆς δημοσίας ὑγείας» καθ' ἕνα περίεργο λόγο δὲν  ἐρεθίστηκαν μὲ τὴν ἴδια ἔνταση μπροστὰ στὸ πανηγύρι, ποὺ ἐπεκράτησε στὰ ἀνωτέρω καταστήματα. Ἀρκεῖ νὰ παρατηρήσει κανεὶς τὶς σκηνὲς πραγματικῆς ἀνθρωποφαγίας, οἱ ὁποῖες ἐξετυλίχθησαν, μὲ τί νευρικότητα ὁ κάθε φοβισμένος ἀνθρωπάκος ἅρπαζε δεκάδες χαρτικὰ καὶ ἀπορρυπαντικά, καὶ μὲ τί ἐγωτιστικὸ βλέμμα ἀντίκριζε τοὺς γύρω του μὴ καὶ προλάβουν νὰ τοῦ στερήσουν ἕνα ἀντισηπτικὸ παραπάνω, γιὰ νὰ ἀπογυμνωθεῖ ὅλο τὸ μεγαλεῖο τοῦ φαρισαϊσμοῦ ἐκείνων, ποὺ κηρύττουν πύρινους λόγους γιὰ κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη, προμοτάρουν ἕναν ἀποστεωμένο ἀπὸ μεταφυσικὴ ἀναγωγὴ ἀγαπουλισμὸ καὶ πρώτη τους προτεραιότητα, γιὰ νὰ νοιώσουν πὼς ἡ κοινωνία εἶναι ἀσφαλής, εἶναι νὰ κλείσουν οἱ ναοί. Ὁ βασιλιᾶς, ὅμως, πλέον εἶναι γυμνός, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἄντερσεν. Ὅσο καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν νὰ μὴν σκεφτόμαστε, ἂς μὴν λησμονοῦμε πὼς οἱ ναοὶ δὲν σφραγίστηκαν, ἀποχὴ ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ δὲν διετάχθη καὶ οἱ ἐκκλησίες δὲν σταμάτησαν νὰ λειτουργοῦν οὔτε ἐπὶ περιόδους φρικτῆς πανούκλας καὶ ἀνεξέλεγκτης φυματιώσεως. 

    Ὅποιος ἀποπειρᾶται νὰ ἐξηγήσει μὲ λογικοκρατικοὺς, ῥεαλιστικοὺς καὶ ἐπιστημονικοὺς ὅρους τὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβαίνοντα ἁπλὰ εἶναι ἄμοιρος, ἀμέτοχος καὶ ἄγευστος τῆς Θείας Χάριτος. Γιὰ τοὺς ἀπίστους οἱ συναθροίσεις στοὺς ναοὺς εἶναι κατὰ τι πιὸ ἀπειλητικὲς γιὰ τὴν πολύτιμη ὑγεία τους ἀπὸ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὶς ὑπεραγορές. Γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ὅμως, μέσα στὴν Ἐκκλησία καταλύονται οἱ νόμοι τῆς φύσεως, ἡττᾶται τὸ κράτος τοῦ ᾍδου καὶ ἀνατρέπεται ἡ τάξις τῶν ἐγκοσμίων, ὅπως βεβαιώνει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία καὶ καταθέτουν μαρτυρικῶς οἱ Ἅγιοι Πατρέρες. Οἱ ψαλμοὶ τῶν μεγάλων Ἑορτῶν ἀποκαλοῦν τὸν Θεὸ μὲ μία συνταρακτικὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ λέξη. Τὸν ὀνομάζουν «Νυμφίο», ἤτοι μανιακὸ ἐραστή, παθιασμένο ὑποκείμενο τοῦ ὄντως Ἔρωτος , πρόσωπο παραλελυμένο ἀπὸ ὑπερχειλίζουσα Ἀγάπη. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ ἀληθής, μοναδικὴ καὶ ὄντως Ἀγάπη νὰ ἐπιτρέψει νὰ προσβληθεῖ, βλαφθεῖ ἢ τραυματιστεῖ τὸ διακαὲς ἀντικείμενο τοῦ πόθου της, τὸ ὁποῖο προσέρχεται εὐλαβικῶς νὰ τὴν προσκυνήσει, δοξάζει καὶ αἰνέσει; Τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα δὲν ἔχει κάτι νὰ φοβηθεῖ εἰσερχόμενο στὸν οἶκο τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ. Πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν κοινωνεῖ τῶν Ἀχράντων μυστηρίων, ὅταν δέχεται μέσα του τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐβασανίσθη, ἐσταυρώθη καὶ Ἀνέστη γιὰ τὴ δική μας ἐλευθερία ἀπὸ τὶς ἁλυσῖδες τοῦ θανάτου. Ὅλα αὐτὰ ὅσο κι ἂν διατυπώνονται σὲ λεκτικὲς προτάσεις δὲν μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν ἀντικείμενο γλωσσικῆς συζητήσεως, διότι ἀνήκουν στὴ σφαῖρα τοῦ ὑπερλόγου, τὸ ὁποῖο δὲν ὑποτάσσεται στὸ ἐπιστητό. Ἡ ἐκκλησιατικὴ κοινωνία ζεῖ, βιώνει καὶ αἰσθάνεται ἐμπειρικὰ τὴν ἄπλετη ἔκχυση τοῦ θαύματος τῆς Θείας Χάριτος στοὺς κόλπους της καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀπαρνηθεῖ ψευδόμενη. Ἄν ὁ κόσμος ἔβλεπε πὼς μετὰ τὴν χρήση τῆς κοινῆς ἁγίας λαβίδος ἀρρώσταινε ἢ ἐξαιτίας τῆς ὑπερπληθοῦς προσελεύσεως στὴ Θεία Λειτουργία πάθαινε κι ἀπὸ μία γρίπη ἢ ὅτι οἱ ἐφημέριοι ἐξέλιπαν ὕστερα ἀπὸ κάθε κατάλυση τοῦ ὑπολοίπου τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, ἡ Ἐκκλησία μας δὲν θὰ ἀριθμοῦσε ἤδη δύο ἀδιάκοπες χιλιετίες ζωῆς καὶ ἐμπειρίας. 

    Ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν μετοχὴ στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς θυσίες, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν ναρκοθετημένος ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ φτάσει νὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὴν αἰώνια, ἀπροϋπόθετη καὶ ἀτέρμονη Ἀγάπη του πρὸς ἐμᾶς. Ἡ ὀρρωδία μας πρὸ τοῦ ἱοῦ νὰ μεταλάβουμε, ὁ δισταγμός μας νὰ λειτουργηθοῦμε καὶ ἡ προτίμησή μας νὰ κλειδαμπαρωθοῦμε στὶς ἀποστειρωμένες φωλιές μας πνιγμένοι στὰ ἀντισηπτικὰ σημειώνουν τὴν ὀλιγοπιστία μας, καταδεικνύουν τὴν ἀπροθυμία μας νὰ γίνουμε κοινωνοὶ Ἀθανασίας χάριν τῆς ἐφημέρου προστασίας μας καὶ ὑπογραμμίζουν τὴν διολίσθησή μας σὲ νεοπροτεσταντικοὺς ἀτραπούς, οἱ ὁποῖοι πόρρω ἀπέχουν ἀπὸ αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση. Ὅταν τὸ μιντιακὸ κατεστημένο τῆς ὑποκρίσίας προβάλλει ὡς πρότυπο χριστιανισμοῦ τὰ ἀσφαλῆ live streaming τοῦ Ποντίφηκος καὶ τὸ κιτσαριὸ τῶν ὑποκριτικῶν ῥωμαιοκαθολικῶν λειτουργιῶν μὲ φωτογραφίες τῶν πιστῶν στὰ στασίδια, ἀντιλαμβανόμαστε πὼς πρὸς δυστυχίαν μας ἐπιλέξαμε τὸν δρόμο τῆς ἀτομικῆς μας σωτηρίας, ξεχάσαμε τί σημαίνει κοινότητα τριαδικὴ καὶ ἀρνηθήκαμε νὰ παλέψουμε γιὰ τὴν Πίστη μας, τὴν ὁποία περιηγάγαμε σὲ διαπραγματεύσιμο συνάλλαγμα. 

    Ὑπὸ τὸ πρῖσμα αὐτῶν τῶν διαπιστώσεων, δὲν χρειάζεται νὰ ἀναρωτηθεῖ κανεὶς ἂν τὸ μέτρο τῆς κυβερνήσεως γιὰ καθολικὴ ἀναστολὴ λειτουργίας ὅλων τῶν θρησκευτικῶν χώρων θὰ ἰσχύσει καὶ στὰ παράνομα ἢ νόμιμα στὰ τζαμιά. Ὅπως στὴ Σάμο οἱ Ἕλληνες ἔμειναν κλεισμένοι στα σπίτιά τους ὑπακούοντας στὶς κρατικὲς ὑποδείξεις καὶ ἔξω οἱ παράνομοι μετανάστες βολοέδερναν, χωρὶς κανεὶς νὰ τοὺς ἐπιπλήττει, κανοναρχεῖ καὶ ἐμποδίζει, ἔτσι καὶ στὴ θρησκευτικὴ σύναξη καὶ λατρεία κάποιοι θὰ ἀποδειχτοῦν πάλι πιὸ ἴσοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν θὰ μᾶς ἐκπλήξει ἂν τὸ ἑπόμενο διάστημα ἐπιβεβαιωτικὲς τῆς πρόβλεψης φωτογραφίες κυκλοφορήσουν στὴ δημοσιότητα. Οὔτως ἢ ἄλλως, δὲν ξενίζει πλεόν οὔτε ἡ κυνικὴ προκλητικότητα, μὲ τὴν ὁποία ἡ κυβέρνηση ἐκμεταλλεύεται τὸν πανικὸ τοῦ κορωναϊοῦ καὶ τὸν ἐγκλωβισμὸ τῶν Ἑλλήνων στὰ σπίτιά μας, γιὰ νὰ μεταφέρει δέκα χιλιάδες λαθρομετανάστες στὴν ἐνδοχώρα, νὰ συνεχίσει ἀνενόχλητη τὸ σχέδιο τοῦ ἰσλαμικοῦ ἐποικισμοῦ καὶ νὰ γκετοποιήσει ὁλόκληρη τὴν ἐπικράτεια μὲ ἀναφομοίωτους σουνῖτες, χωρὶς ἀντιδράσεις. Τὰ ἀντανακλαστικὰ τῆς κοινωνίας εὐνουχίστηκαν, οἱ παγκοσμιοποιητὲς τὸ γνωρίζουν αὐτὸ καὶ κατὰ καιροὺς ἀναζητοῦν εὐκαιρίες νὰ πειραματιστοῦν προωθῶντας τὸ μοντέλο τῆς ἄθεης πολυπολιτισμικῆς societas. Ἡ οἰκονομικὴ κατάρρευση, ἡ ὁποία λόγῳ κορωναϊοῦ ἐπίκειται ἀπὸ τὴν ἀκινησία τῆς ἐπιχειρηματικῆς δραστηριότητος, τὴν ἀφαίμαξη τῶν κρατικῶν ἀποθεματικῶν καὶ τὴ μεγιστοποίηση τῆς πενίας τῶν μεροκαματιάρηδων, ἄρει τὰς πύλας γιὰ νέα μνημόνια, νέα περίοδο λιτότητος καὶ ἀσφαλῶς γιὰ τὴν καθιέρωση τοῦ πλαστικοῦ χρήματος, ὅταν αἴφνης θὰ διαπιστωθεῖ πὼς τὰ χαρτονομίσματα ἀποτέλουν πηγὴ μεταδόσεως τοῦ ἰοῦ.   

    Πολλοὶ ἀνησυχοῦν πώς, ὅταν ὁ κορωναϊὸς παρέλθει, βγοῦμε ἐπιτέλους ξανὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μας καὶ ἀντικρίσουμε τὸν ξεχασμένο ἥλιο, θὰ κληθοῦμε νὰ ζήσουμε σὲ μία νέα Ἑλλάδα, τὴν ὁποία κάποιοι ἄλλοι «φιλεύσπλαχνοι ἀνθρωπιστές», χωρὶς νὰ μᾶς ῥωτήσουν, διαμόρφωσαν γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὸ δικό μας καλὸ καὶ τὴ δική μας εὐτυχία. Τὸ παραμύθι ὅσο γλυκό, συγκινητικὸ καὶ στοργικὸ κι ἂν μᾶς ἀκούγεται τώρα, δὲν θὰ καθυστερήσει νὰ βγάλει τὴ μάσκά του καὶ νὰ φανερώσει τὸ ἀληθινὰ ἐφιαλτικό πρόσωπό του.

Γράφει ὁ Νικολοῦ Ἰ. Πέτρος, Φοιτητὴς τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

ΜΝΗΜΗ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, Ελληνοκύπριος εθνικιστής, πολιτικός επιστήμονας και εθνικός αγωνιστής, γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1957, στο χωριό Ευρύχου της Κύπρου και δολοφονήθηκε στις 10 το βράδυ της 20ης Μαρτίου 1994 έξω από το σπίτι του στη Λευκωσία, πιθανόν με εντολή των Τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Η δολοφονία του υπήρξε η πρώτη που διαπράχθηκε από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες με θύμα Ελληνοκύπριο μετά το 1974, μέσα στο εσωτερικό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης τάφηκε στο νεκροταφείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Γεωργιάδη και είχαν αποκτήσει τρία παιδιά, τον Χαράλαμπο, το Χρήστο και το Θοδωρή.
Πατέρας του ήταν ο Πάμπος, [Χαράλαμπος], Γεωργιάδης, μέλος και αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. που πολέμησε και το 1963 για την καταστολή της τούρκικης εξεγέρσεως στην Κύπρο, και μητέρα του η Έλλη Γεωργιάδη, των οποίων ήταν το τρίτο παιδί, ενώ είχε ακόμη δύο μεγαλύτερες και μία μικρότερη αδελφή. Παρακ
ολούθησε μαθήματα βασικής εκπαιδεύσεως στη γενέτειρά του, που είναι σήμερα, (2013) υπό τουρκική κατοχή, ενώ παρακολούθησε τις τρεις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στο επίσης τουρκοκρατούμενο Γυμνάσιο Νεαπόλεως, στη Λευκωσία και το 1975 τελείωσε τη Μέση εκπαίδευση και αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Έως τον Ιούλιο του 1974 και την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η οικογένεια του διέμενε στο προάστιο Τράχωνας, βόρεια της Λευκωσίας, το οποίο επίσης κατέχεται από τις τουρκικές δυνάμεις, και το 1974 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου, σαν πρόσφυγας.
 Το 1975 κατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου και εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, [Σ.Ε.Α.Π.], στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου, [Κ.Ε.Α.Π.] στη Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης, ενώ υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας ανακατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά και συνέχισε να υπηρετεί ως έφεδρος με το βαθμό του Υπολοχαγού.
Παρακολούθησε μαθήματα από το 1977 έως το 1981 και αποφοίτησε από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν άριστος γνώστης της Τουρκικής γλώσσας και ιστορίας και ειδικευμένος Τουρκολόγος, με μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία και τη Γερμανία. Με την επιστροφή του στην Κύπρο προσλήφθηκε την κυπριακή αστυνομία, αρχικά με ειδικότητα στα τουρκικά θέματα, ενώ το 1986 ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου Τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών (Γ.Τ.Π.–Press & Information Office, PiO) της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αποστολή του ήταν η μελέτη του τουρκικού τύπου και η σύνταξη εκθέσεων και εισηγήσεων προς το Κυπριακό κράτος. Ήταν συχνά κύριος ομιλητής σε διαλέξεις που διοργανώνονταν με θέματα που αφορούσαν την Τουρκία, στις οποίες αναφέρονταν στο μύθο της «…παντοδύναμης Τουρκίας των 60 εκατομμυρίων..», ενώ έδωσε εκατοντάδες συνεντεύξεις και δημοσίευσε πλήθος από άρθρα για το Κυπριακό ζήτημα στον ελληνικό, τον ελληνοκυπριακό και το διεθνή Τύπο, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, τη γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου, τα Εθνικά Προβλήματα του Ελληνισμού, το Αρμενικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων. Από το 1988 μαζί με φίλους και ομοϊδεάτες του ίδρυσαν την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Ήταν ενεργός συμπαραστάτης στους αγώνες των Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν, [ERNK], Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, [PKK], και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν, [ARGK] και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν», που είναι το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του PKK στην Ελλάδα. Πρωτοστάτησε στην Ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, και στη συνέχεια παρέμεινε ενεργό και δραστήριο στέλεχος του. Το 1992 σχολιάζοντας τις συμφωνίες Μακαρίου–Ντενκτάς του 1977, για τη «λύση» του Κυπριακού, έγραφε, «…πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων (83 Ελλαδίτες) στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής..». Πρωτοστάτησε επίσης στην προσπάθεια ανευρέσεως των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων της Τουρκικής εισβολής, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό τις σχέσεις του με Αρμένιους και Κούρδους, που είχαν υπηρετήσει το 1974, ως στρατιώτες του στρατού κατοχής. Στη Λευκωσία, στο οδόφραγμα πλάι στο ξενοδοχείο «Λήδρα Πάλας», υπάρχει φωτογραφία του που συνοδεύεται από το επίγραμμα, «Όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι’ αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’αυτούς.». Στις 12 και 13 Μαρτίου 1994, πήρε μέρος στη διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών, στο οποίο όσοι συμμετείχαν καταδίκασαν την Τουρκία για εθνικό ξεκαθάρισμα, εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, όμως το γεγονός έγινε γνωστό και είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο του 2006.

Το τέλος του :
Το πρωί της Κυριακής 20 Μαρτίου 1994, έγραψε και παρέδωσε στον δημοσιογράφο Γιώργο Σπανό, άρθρο που δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα στην εφημερίδα «Χαραυγή» της Λευκωσίας, με την ευκαιρία της γιορτής του «Νεβρόζ», [Newroz], η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων κατά της Τουρκίας. Δολοφονήθηκε το ίδιο βράδυ έξω από το σπίτι του στο χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου του, στην οδό Θουκυδίδου της Αγλαντζιάς στη Λευκωσία, κατά τη διάρκεια της επισκέψεως στην Κύπρο του Γεράσιμου Αρσένη, τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας της Ελλάδος. Πυροβολήθηκε εκ του συστάδην πέντε φορές με πιστόλι 9 χιλιοστών και προκάλεσαν αρχικά το σοβαρό τραυματισμό του και λίγες ώρες αργότερα το θάνατό του. Επέστρεφε από ταξίδι στη Λάρνακα, όπου είχε παραλάβει από το αεροδρόμιο τον Γιάτο Ρός, απεσταλμένο του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν, [ERNK], τον οποίο είχε αφήσει στα γραφεία της Επιτροπής στην οδό Δοϊράνης στη Λευκωσία. Οι αστυνομικοί βρήκαν στον τόπο της δολοφονίας του οι αστυνομικοί βρήκαν το τεύχος του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν», ενώ στα χέρια του κρατούσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του. Επιγραφή Λήδρα Πάλας Ο εκτελεστής Αριστόδημος Γιουρούκης και οι δύο βασικοί συνεργάτες του Ανδρέας Πουμπουρής και Πανίκος, [Παναγιώτης], Ψαρράς δολοφονήθηκαν λίγες εβδομάδες αργότερα. Το πτώμα του Γιουρούκη βρέθηκε σε ορεινή διάβαση της Λάρνακας, ενώ οι άλλοι δύο δολοφονήθηκαν με βόμβες μεγάλης ισχύος, μέσα στα αυτοκίνητά τους. Στις 4 Ιουλίου 1994, μέλη της οργανώσεως «17 Νοέμβρη», δολοφόνησαν με έξι σφαίρες τον Ομέρ Σιπαχίογλου, Τούρκο διπλωμάτη στην Αθήνα και πιθανολογούμενο ως αρχηγό των Τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στην Ελλάδα, στήνοντας ενέδρα έξω από το σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο, την ώρα που έμπαινε στο αυτοκίνητό του. Την ίδια μέρα σε προκήρυξη που είχε την υπογραφή «17 Νοέμβρη-Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης>>, η οργάνωση κατήγγειλε την Τουρκία και ανέφερε μεταξύ άλλων, «…Ο …{…}… Θεόφιλος Γεωργιάδης δολοφονήθηκε …{…}… από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας…{…}…, επειδή …{…}… θεωρούσε …{…}… καθήκον του να βοηθάει έμπρακτα πολιτικά και υλικά τον αγώνα του Κουρδικού λαού…..». Σύμφωνα με τον Νικόλαο Συλικιώτη, πρώην υπουργό Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, «...μπορεί ....{...}... να έφυγε νωρίς από κοντά μας, όμως στο σύντομο πέρασμα του από τη ζωή πρόλαβε να αφήσει τέτοιες παρακαταθήκες, τόσο σε εμάς τους ζώντες, όσο και στις μελλοντικές γενιές, τις οποίες δεν μας επιτρέπεται να ξεχάσουμε....». Προτομή του έχει αναγερθεί στο σημείο όπου έγινε στόχος της δολοφονικής επιθέσεως, ενώ «Θεόφιλος Γεωργιάδης» έχει μετονομασθεί το αμφιθέατρο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριώ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
 Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά μετά το θάνατό του, η Μ.Ι.Τ., σε συνεργασία με την τουρκική παρακρατική ομάδα του Αμπντουλάχ Τσατλί, η οποία οργάνωσε τα αιματηρά επεισόδια του 1996 στην Πράσινη Γραμμή και την δολοφονία των δυο Κύπριων αγωνιστών, κατέληξε σε συμφωνία με τον Χασάν Ζορτί, λαθρέμπορο γνωστό με το ψευδώνυμο «Σκόρδος», που δραστηριοποιούνταν στα κατεχόμενα Κυπριακά εδάφη, ο οποίος διατηρούσε επαφές και συνεργαζόταν με Ελληνοκύπριους, ανθρώπους του υποκόσμου. Του εξασφάλισαν ποσό 4.000 κυπριακών λιρών σε μετρητά καθώς και τέσσερα κιλά ηρωίνης, προκειμένου να στρατολογήσει επαγγελματίες δολοφόνους. Ο Ζορντί μέσω του χωριού Πύλα, βρίσκεται στη νεκρή ζώνη, μετέβη στη Λευκωσία και στη Λεμεσό, όπου σε μια πρώτη του επαφή με Ελληνοκύπριο λαθρέμπορο, αντιμετώπισε την άρνησή του και επιπλέον ο Ελληνοκύπριος φέρεται να γνωστοποίησε την Τουρκική πρόθεση στις Ελληνικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες παρά την καταγγελία του Γεωργιάδη ότι δέχονταν απειλές για τη ζωή του, δεν έδωσαν την απαραίτητη σημασία και δεν πήραν μέτρα για την προστασία του. Οι επαφές του Ζορντί τελεσφόρησαν με επιτυχία στα πρόσωπα των Αριστόδημου Γιουρούκη, Ανδρέα Πουμπουρή και Πανίκου, [Παναγιώτη], Ψαρρά, που δέχθηκαν να αναλάβουν την εκτέλεση, εξασφαλίζοντας ως αμοιβή μέρος των τεσσάρων κιλών ηρωίνης. Σύμφωνα με τις αρχές ασφαλείας της Κύπρου, την δολοφονία διέπραξε ο Αριστόδημος Γιουρούκης, ο οποίος λίγες εβδομάδες μετά τη δολοφονία βρέθηκε δολοφονημένος σε ορεινή περιοχή βορείως της Λεμεσού, ενώ οι Ανδρέας Πουμπουρής και Πανικός Ψαρράς, που ήταν συνεργοί και συμμέτοχοι στη δολοφονία βρήκαν το θάνατο, όταν άγνωστοι τοποθέτησαν ισχυρούς εκρηκτικούς μηχανισμούς κάτω από τα αυτοκίνητα τους. Τον Απρίλιο του 1995 ο Γλαύκος Κληρίδης, τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανακοίνωσε ότι όλοι οι δολοφόνοι του Θεόφιλου Γεωργιαδη ήταν νεκροί. Την ευθύνη της δολοφονίας ανέλαβε η τουρκική παρακρατική οργάνωση, «Τουρκική Ταξιαρχία Εκδικήσεως», η ίδια που πρωταγωνίστησε λίγο καιρό μετά στα αιματηρά γεγονότα της Πράσινης Γραμμής, με κονδύλια της τότε κυβέρνησης της Τανσού Τσιλέρ που διατηρούσε συνεργασία με την τουρκική μαφία, τις μυστικές υπηρεσίες και το τουρκικό παρακράτος. Στις 17 Ιουνίου 1996 στη διάρκεια μια δίκης στη Λευκωσία, ο κρατούμενος Παναγιώτης Κακάρης, αποκάλυψε την ιδιότητα του δολοφόνου, Αντρέα Γιουρούκη, αδελφό του Αριστοδήμου, ο οποίος κρατούνταν στις φυλακές στην Λευκωσία γιατί είχε καταδικαστεί για την δολοφονία δυο ατόμων το 1986 και 1987. Ο Κακάρης αποκάλυψε πως, «Ο Γιουρούκης είχε σχέση με την ΜΙΤ» και ότι αν εκπλήρωνε την αποστολή που του ανέθεσε η ΜΙΤ, σαν αντάλλαγμα θα φυγαδεύονταν από τις φυλακές. Στην ίδια δική ο κρατούμενος, Κυριάκος Ψωμάς, προέβη σε δηλώσεις που ξεκαθάρισαν ακόμα περισσότερο το σχέδιο : «Ο Γιουρούκης μου ζήτησε να βρω κάποιον προκειμένου να βοηθήσω στην δολοφονία. Μια μέρα παρακολουθώντας στην τηλεόραση μια ομιλία του Θεοφίλου Γεωργιάδη μου είπε, -Κοίταξε καλά, αυτή θα είναι η τελευταία του ομιλία και μου ανέφερε ότι σχεδίαζαν την δολοφονία του». Ο ανιψιός του Παναγιώτη Κακάρη και επίσης κρατούμενος, Ανίκητος Κακάρης, κατέθεσε τα εξής : «Μου ζητήθηκε να τοποθετήσω βόμβα κάτω από το αμάξι του Γεωργιάδη και σαν αντάλλαγμα θα είχα την βοήθεια των αδελφών Αριστοδήμου για την δραπέτευση μου από τις φυλακές».

ΠΗΓΗ: METAPEDIA

12+1 ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ!

Η κοινότητά μας παρουσιάζει 13+1 <<ΕΟΝίτικες>> ταινίες για να δείτε τώρα που ο κορωνοιοός μας έχει σε καραντίνα. Περιμένουμε και τις δικές σας προτάσεις!

1) BRAVEHEART (1995)

Εξιστορεί τη ζωή του Σκωτσέζου πολεμιστή Γουίλιαμ Γουάλας, ο οποίος ήταν ο ηγέτης των Σκωτσέζων στον πρώτο πόλεμο της Σκωτσέζικης ανεξαρτησίας από τους Άγγλους ενάντια στον Άγγλο βασιλιά Εδουάρδο Α'. Η ιστορία της ταινίας είναι βασισμένη στο επικό ποίημα του ιστορικού ποιητή Χάρι με τίτλο Γουάλας. Η ταινία παρουσιάζει τους αγώνες των Σκωτσέζων για εθνική ελευθερία, εξυψώνει τον ηρωισμό και την θυσία για την τιμή του έθνους.

2) For Greater Glory (2012)

Εξαιρετική. Σχετίζεται με τον διωγμό των χριστιανών του Μεξικό από τη σοσιαλιστική άθεη κυβέρνηση του μασώνου Κάγιες και την επανάσταση των Κριστέρος.

3) AMERICAN SNIPER (2014)

Η ταινία παρουσιάζει γλαφυρά την βιογραφία του Αμερικανού ελεύθερου σκοπευτή Κρις Κάιλ. Με 255 σκοτωμούς, από τους οποίους οι 160 ήταν επίσημα επιβεβαιωμένοι από το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας, ο Κρις Κάιλ θεωρείται ο φονικότερος ελεύθερος σκοπευτής στην ιστορία του Αμερικανικού Στρατού. Μέσα από την ταινία αναδεικνύεται το μεγαλείο του ήρωα και η προσήλωσή του στο καθήκον.

4) Gran Torino (2008)

O Βαλτ Κοβάλσκι αποτελεί αυτό ακριβώς που η σύγχρονη κοινωνία απεχθάνεται: βετεράνος πολέμου, υπέρμαχος της οπλοκατοχής, λευκός συντηρητικός, αντικοινωνικός. Χήρος και ξεχασμένος από τα παιδιά και τα εγγόνια του, που περιμένουν να πεθάνει για να τον κληρονομήσουν, ζει σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά που έχει κατακλυστεί από αλλοδαπούς. Σύντομα στο πρόσωπο του νεαρού βιετναμέζου γείτονά του και της οικογένειάς του θα βρει μία παραδοσιακή κοινότητα  με αξίες και ιδανικά, παρόμοια με τα δικά του. Σύντομα μαζί θα ξεκινήσουν τον αγώνα απέναντι στους έγχρωμους μαφιόζους που λιμαίνονται την περιοχή. Μία ταινία του Κλιντ Ίστγουντ γροθιά στις ψευδοαξίες του μοντέρνου κόσμου και στους μύθους περί ρατσισμού.

5) ΤΟ ΝΗΣΙ (2006)

Ρωσσική παραγωγή. Πρόκειται για μια περιπέτεια, που αφηγείται την ιστορία του π. Ανατόλιου, ενός παράξενου μοναχού σ' ένα νησί του ρωσικού βορρά. Ο μοναχός εκείνος, παλεύοντας με προσωπικά πάθη, έζησε ως "διά Χριστόν σαλός", δηλαδή παρίστανε τον τρελό κρύβοντας από τους άλλους ότι είχε γίνει πλέον ένας άγιος. Μόνο τα παιδιά και οι ταπεινοί αντιλαμβάνονται την αγιότητά του. 

6) GREEN STREET HOOLIGANS (2005)

Ένας φοιτητής του Harvard, λόγω μιας σκευωρίας, αποβάλλεται από το πανεπιστήμιο και βρίσκεται στο Λονδίνο, όπου τους επόμενους μήνες θα ζήσει μια από τις εντονότερες εμπειρίες της ζωής του. Γίνεται μέλος της Green Street, του περίφημου συνδέσμου οπαδών της West Ham και στους δρόμους του Λονδίνου βλέπει την ζωή του να αλλάζει. Ανάμεσα σε πολλές σκηνές βίας και οπαδικής ζωής, η ταινία τονίζει ξεχασμένες αξίες, όπως η φιλία, η οικογένεια και η τιμή.

7) 300 (2006)

Πασίγνωστη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, που πραγματεύεται την μάχη των Θερμοπυλών και την ηρωική θυσία του Λεωνίδα και των 300. Σε αντίθεση με το Rise of an Empire, που ακολούθησε για την Σαλαμίνα, οι 300 δεν έχουν μεγάλη σεναριακή αλλοίωση των ιστορικών γεγονότων. Αναμένουμε, για πολύ όπως φαίνεται, κάποια αντίστοιχη εγχώρια παραγωγή.

8) Παύλος Μελάς (1973)

Στην ιστορική αυτή ταινία, που η Μεταπολίτευση απαγόρευσε, βιογραφείται με πολύ μεγάλη ακρίβεια ο Παύλος Μελάς. Ταινία ορόσημο που όλοι αξίζει να δουν.

9) Οι Γενναίοι του Βορρά (1970)

Μία ακόμη απαγορευμένη υπερπαραγωγή του εγχώριου κινηματογράφου, που δυστυχώς λίγοι γνωρίζουν. Ο ηρωισμός και ο πατριωτισμός των Ελλήνων στην κατακτημένη από Γερμανούς και Βουλγάρους Μακεδονία στα καλύτερά τους. Βόγλης και Φυσσούν δίνουν ρεσιτάλ σε μία ταινία δράσης ανώτερη πολλών υπερεκτιμημένων χολιγουντιανών.

10) Κακή αρχή (2016)

Ελπιδοφόρα και δυστυχώς ελάχιστα διαφημισμένη ελληνική παραγωγή, γυρισμένη στην Μακεδονία. Ο Βασίλης Κεσσάριος είναι ένας νεαρός αγρότης που κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του λόγω χρεών του πεθαμένου πατέρα του. Αντιδρά βάναυσα και καταδιώκεται, ενώ η βουλγάρικη μαφία της περιοχής βρίσκει την ευκαιρία να κλείσει λογαριασμούς μαζί του. Το παρακράτος επεμβαίνει για να… «ρυθμίσει» τις καταστάσεις.

11) Έξοδος 1826 (2017)

Η ταινία προβλήθηκε και σε κινηματογραφικές αίθουσες στο εξωτερικό και συνολικά "έκοψε" σε Ελλάδα και εξωτερικό 50.000 εισιτήρια. 

Πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα κατά την έξοδο του Μεσολογγίου.

12) Πολιορκία (2019)

Η «Πολιορκία», αποτελεί μέρος της τριλογίας της Aratos Films για το 1821. Η «Έξοδος 1826» ήταν η πρώτη. 

Η «Πολιορκία», βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και δη στη μάχη της Μονής Δοβρά στη Βέροια, το Μάρτιο του 1822. Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται. Δύο αξιωματικοί του Ελληνικού στρατού στο οχυρό Ρούπελ, το Μάρτιο του 1941, έχουν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες προκλήσεις λίγες μέρες πριν την επίθεση των Γερμανών.

+1: Κόκκινο Ποτάμι

Εδώ δεν μιλάμε για ταινία, αλλά για σειρά, ίσως την καλύτερη που παίχτηκε ποτέ στην ελληνική τηλεόραση. Η τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Χάρη Τσιρκινίδη βρίσκεται σε εξέλιξη στο Open Tv με φοβερή δκηνοθεσία και ερμηνίες. Όσοι δεν την βλέπετε, η καραντίνα είναι μια καλή ευκαιρία να την αρχίσετε.