Ὅταν πρὸ ὀλίγων ἑβδομάδων ἡ ἐκ Κίνας ὁρμωμένη καινοφανὴς νόσος τοῦ κορωναϊοῦ ἔκρουσε τὴν θύρα τῆς Ἰταλίας, στὴν Ἑλλάδα ἡ εἴδηση ὅτι ἡ ἐπαρχία τῆς Λομβαρδίας, τὸ παραδοσιακὸ προπύργιο τῆς σαλβινικῆς Λέγκα τοῦ Βορρᾶ, μαστίζεται ἀσυμμέτρως καὶ ἀκαταπαύστως ἀπὸ μυριάδες κρουσμάτων καὶ ἀναριθμήτους θανάτους, φάνταζε μία ἀπρόβλεπτη τυχαιότητα, μία ἀμελητέα συγκυρία. Κατήνεγκε, ὅμως, παραδόξως νὰ γεννήσει συνειρμοὺς καὶ νὰ κινήσει ὑποψίες ἀναφορικὰ μὲ τὸ ποῖες συνέπειες ἐπεφύλασσε ἡ ἔλευση τοῦ τρομεροῦ αὐτοῦ ἰοῦ στὴν χώρα τῶν Ῥωμιῶν.
Ἐπὶ ἡμέρες, ἀδιαλείπτως καὶ πολὺ πρὶν ὁ ἐπάρατος ἰὸς ἐπισκεφτεῖ τὸ μικρό μας προτεκτοράτο, μία ἐπουσιώδης σύμπτωση πάλι ὑπαγόρευσε τὸν δημόσιο διάλογο νὰ μονοπωλήσει ἡ ἐπικινδυνότητα τῆς Θείας Μεταλήψεως γιὰ τὴν ὑγεία τῶν πιστῶν. Σύμπαν τὸ ἐγχώριο ἐκσυγχρονιστὰν δὲν μπόρεσε νὰ μὴν παραδοθεῖ στὸν πειρασμὸ νὰ ἐπιτεθεῖ λυσσωδῶς στὴν Ἐκκλησία, νὰ τὴν κατηγορήσει ἀσμένως γιὰ ἐγκληματικὴ ἀνευθυνότητα, ἐπειδὴ κοινωνεῖ τὸ πλήρωμά της ἀπὸ τὸ ἴδιο κουτάλι, καὶ νὰ χλευάσει σκαιῶς τὸ εὐσεβὲς ποιμνίο γιὰ τὴν παράλογη ἐμπιστοσύνη του σ' ἕνα ἀκατάληπτο γιὰ τὰ αἰσθητήριακά μας ὄργανα γεγονός. Ἀφοῦ μετὰ μανίας, μένους καὶ ἐμμονῆς ἐμφυτεύθηκε ἡ ἀμφισβολία στὴν κοινὴ γνώμη γιὰ τὸν βαθμὸ ἀσφαλείας τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ καλλιεργήθηκε συστηματικῶς ἡ ἀπαξίωση πρὸς τὸ μυστήριο, λογικῶς ἑπόμενο ἦταν, μόλις ἐμφανίστηκαν τὰ πρῶτα ἀσθενικὰ κρούσματα, τὸ ψευτοπροοδευτικὸ μπλόκ ὑπὸ καθεστὼς φρενίτιδος καὶ ἐκμεταλλευόμενο τὸ κατασκευασμένο κλῖμα πανικοῦ νὰ ἀπαιτήσει ἔντονα τὸ σφράγισμα τῶν ναῶν. Φυσικά, τὴ στιγμὴ ἐκείνη, πρὸ δεκαπέντε περίπου ἡμερῶν, αὐτὴ ἡ συζήτηση ὀξυμώρως δὲν ἀφοροῦσε οὔτε στὶς καφετέρειες, οὔτε τα ἐστιατόρια, οὔτε τὰ γυμναστήρια. Ἡ Ἀριστερὰ διετάθη γιὰ πολλοστὴ φορὰ πὼς οἱ ἀνοιχτὲς ἐκκλησίες δημιουργοῦν συνωστισμό, ἐξαπλώνουν τὸν ἰὸ καὶ θέτουν σὲ κίνδυνο τὴ δημόσια ὑγεία, ἀλλὰ ξέχασε νὰ ἀναθεωρήσει τὴ στάσή της γιὰ τὰ ἀνοιχτὰ σύνορα, τὰ ὁποῖα ἐπιτρέπουν τὴν ἀνέλεγκτη δίοδο ἑκατοντάδων χιλιάδων ἀνεμβολίαστων ἀφροασιατῶν καὶ προωθοῦν τὴν μετάδοση πολλῶν, ἀγνώστων καὶ ἀπειλητικῶν νοσημάτων.
Ἐν μέσῳ καθολικοῦ παραληρήματος ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς πλύσεως ἐγκεφάλου καὶ ἀφοῦ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα κατὰ τόπους μητροπόλεις, ἀντὶ νὰ ἀποκρούουν τὶς ἐκτοξευθεῖσες συκοφαντίες συλλήβδην κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, διὰ ἐφεκτικῶν ἀνακοινώσεων ματαίωναν τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ τὶς προηγιασμένες, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐσύρθη σὲ μία ἔκτακτη συνεδρίαση, γιὰ νὰ θερίσει αὐτό, ποὺ ἡ ἴδια ἔσπειρε, τὸν συμβιβασμὸ μὲ τὴν ἀμφισβήτηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φαινομένου καὶ τῆς ἀληθείας τοῦ δόγματός της. Δὲν χρειάστηκαν πάνω ἀπὸ λίγα λεπτὰ ἀπὸ τὴν ἔκδοση τῆς ἀποφάσεως τῆς ἱεραρχίας, μὲ τὴν ὁποία μειώνονταν στὸ ἐλάχιστο οἱ λατρευτικὲς τελετουργίες, γιὰ νὰ ἀνακοινωθεῖ ἡ καθολικὴ ἀναστολὴ λειτουργίας ὅλων τῶν θρησκευτικῶν χώρων ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Πρωθυπουργὸ καὶ νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ καλοστημένο φιάσκο τῆς κυβερνήσεως μὲ ἔμμεσο αὐτουργὸ τὴν ἱεραρχία. Ἄν ἀρκοῦσε ἕνα ἁπλὸ τουϊτάρισμα τοῦ γαλάζιου φερουδάρχη, γιὰ νὰ ἀπαγορευθοῦν ὅλες οἱ λατρευτικὲς συνάξεις, ποῖο τὸ νόημα ἡ Σύνοδος νὰ συγκληθεῖ καὶ νὰ λάβει ἀπόφαση ; Τὸ βδελυρὸ πολιτικό σύστημα ἔχει ἐξοικειωθεῖ ἄριστα μὲ τὸ ἄθυρμα τῆς ἐπικοινωνίας καὶ γνωρίζει πολὺ καλὰ πῶς μπορεῖ νὰ πετύχει αὐτὸ ποὺ θέλει σκηνοθετῶντας ὡς δράστη μιᾶς πράξεως ἕναν τρίτο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπρόθυμος νὰ ἀντιδράσει στὴν ἐκμετάλλευσή του. Δὲν εἶναι κρυφὸ δὲ πὼς ἡ πολιτικὴ ἐπιβίωση τοῦ Μητσοτάκη ἐπιβάλλει νὰ ἐξαντλήσει τὸν κατάλογο ὅλων των δυνατῶν καὶ δὴ ἐσχάτων μέτρων γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ κορωναϊοῦ, ὥστε νὰ μὴν καταλείψει κανένα περιθώριο στοὺς ἀντιπάλους του γιὰ ἄσκηση κριτικῆς καὶ νὰ μὴν τοῦ καταλογιστοῦν πολιτικὰ καὶ ποινικὰ οἱ ἑκατόμβες τῶν νεκρῶν, τὶς ὁποῖες θὰ θρηνήσουμε μετὰ τὸ πέρας τῆς κρίσεως.
Τὸ μεῖζον ἐπίδικο ζήτημα, ὅμως, δὲν ἐντοπίζεται στὸ πῶς μετρᾶται, ζυγίζεται καὶ κατανέμεται τὸ πολιτικὸ κόστος, ἀλλὰ ἰχνηλατεῖται στὴν ὑποχωρητικότητα, τὸν ἐνδοτισμὸ καὶ τὴν ἔλλειψη σθένους τῆς ἡγεσίας του κλήρου μας νὰ προβεῖ σὲ Ὁμολογία Πίστεως, νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν Τρόπο ὑπάρξεως τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ διασώσει τὴ θεμέλιακή της διαφορὰ ἀπὸ τὰ αἱρετικὰ κομψοτεχνήματα τῶν Δυτικῶν. Ἡ νωθρὴ δημοσιοϋπαλληλικὴ νοοτροπία, ἡ ὁποία δὲν θυμίζει σὲ τίποτα τὸ ὑψηλὸ ἐπαναστατικὸ φρόνημα τῶν Ἀρχιερέων τοῦ ἐνδόξου ἐμπολέμου παρελθόντος, εὐθύνεται γιὰ τὴ δημιουργία ἑνὸς θλιβεροῦ, ἐπαίσχυντου καὶ μὴ ἀνατρέψιμου τετελεσμένου, τὸ ὁποῖο θὰ ἀποτελέσει ἀντικείμενο εὐπετοῦς ἐπικλήσεως ἀπὸ τὶς ἀθεϊστικὲς δυνάμεις ὄχι σὲ μία ἑπόμενη μέγαλη ὑγειονομικὴ κρίση, ἀλλὰ πλείω δὲ σὲ ὁποιαδήποτε παραμικρὴ τεχνητὴ κοινωνικὴ ἀναταραχή. Ἀφοῦ ἔγινε μία φορὰ καὶ μάλιστα χωρὶς ἀντιδράσεις, τὸ λουκέτο στὶς ἐκκλησίες, ἡ παύση τῆς Θείας Λειουργίας καὶ ἡ βίαιη συρρίκνωση τῶν ἱεροπραξιῶν θὰ καταστοῦν πλέον συνήθης πρακτικὴ ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες νεοταξίτες.
Καθ' ὅλην τὴν μακραίωνη μετὰ τὸ ἔδικτο τοῦ Μεδιολάνου ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας οἱ ναοὶ ἔκλεισαν καὶ ἡ θρησκευτικὴ λατρεία ἀπηγορεύθη σὲ δύο περιπτώσεις : τὴν πρώτη μὲ τὸν περιώνυμο Μεγάλο Τρόμο στὴ Γαλλία τὸ 1789, ὅταν ἐπὶ σχεδὸν εἴκοσι ἔτη οἱ ἐπαναστάτες ὡς βετερᾶνοι τοῦ διαφωτισμοῦ ἀπηγόρευσαν κάθε ἔκφραση χριστιανικῆς λατρείας ἐπὶ ποινὴ θανάτου, τὴν ἴδια περίοδο καθ' ἥν ὁ Ῥοβεσπιέρος σὲ ὑπερρεαλιστικὲς παραστάσεις λάτρευε τὴ «θεὰ Λογικὴ» μέσα στὴ Notre Dame καὶ τὴ δεύτερη, ὅπου ἐξεδηλώθη ἐξέγερση τῶν μπολσεβίκων, μὲ σκοπὸ τὴν ἐγκαθίδρυση κομμουνιστικῆς δικτατορίας, μὲ ἀποκορύφωμα στὴ Ῥωσσία, ὅπου χρησιμοποιήθηκαν ὡς πράκτορες τῆς Κά Γκε Μπε ἀρχιερεῖς, μὲ προεξάρχοντες τὸν μητροπολίτη Λένιγκραντ Νικόδημο καὶ τὸν πατριάρχη Σέργιο. Ἐν ἔτει 2020 πλέον ἡ διεθνιστικὴ ἐλίτ μὲ τοὺς ἐγχωρίους βραχίονές της διώκει, πολεμεῖ καὶ περιθωριοποιεῖ τὴν Ἁγία, Ἀναστάσιμο καὶ Τριαδικὴ Πίστη τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἐφιαλτικωτέρα καὶ βαθυτέρα ζημία, ὡστόσο, τῆς ὅλης ὑποθέσεως δὲν ἔγκειται δυστυχῶς μόνο στὸ ὡς ἄνω καθ' ἑαυτὸ τετελεσμένο, ἀλλὰ στὸ ὅτι μέσῳ τοῦ τετελεσμένου τέθηκαν ὑπὸ σιωπηρὴ διαπραγμάτευση οἱ στυλοβατικὲς δογματικὲς ἀλήθειες τῆς ὀρθόδοξης μεταφυσικῆς, ἐπετράπη ἡ ἐκλογίκευση τῆς Θείας Χάριτος καὶ ἀνήχθη σὲ ζήτημα ἀτομικῆς σωτηρίας ἡ πραγμάτωση τῆς εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Τὸ ὅτι οἱ ναοὶ παρέμειναν ἀνοιχτοὶ μόνο γιὰ ἀτομικὴ προσευχή, ἐνῷ ἀπηγορεύθησαν ἡ Θεία Λειτουργία καὶ οἱ ἀκολουθίες, σηματοδοτεῖ τὸ πόσο ἔχει ἀλλοιωθεῖ ἡ ἐντύπωσή μας γιὰ τὴν ταυτότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀρθοδοξία σημαίνει Ἐκκλησία καὶ Ἐκκλησία σημαίνει ἐνορία, κοινωνία σχέσεων, ἀντανάκλασμα τοῦ τριαδικοῦ τρόπου ὑπάρξεως, ὁ ὁποῖος κομίζει τὴν ὑπαρξιακὴ ἀλληλοπεριχώρηση ὡς πρόταση βίου στὴν κατ' εἰκόνα Θεοῦ πλασμένη ἀνθρωπότητα. Στὴν Ὀρθοδοξία κυρίαρχη ἔννοια εἶναι τὸ πρόσωπο, ὄχι το ἄτομο. Τὸ πρῶτο δημιουργεῖ δεσμοὺς κοινωνίας μὲ τοὺς ὑπολοίπους, ἀντίθετα τὸ δεύτερο περικλείεται στὸν ἕαυτό του, ἀδυνατεῖ νὰ γίνει μέρος τῆς συλλογικῆς ζωῆς καὶ νὰ μετάσχει στὸ κοινὸ ἄθλημα τῆς Πίστεως, γιατὶ ὡς μὴ περαιτέρω τεμνόμενο (ἀ+ τέμνω) δὲν ἔχει χῶρο νὰ ἐκχωρήσει, μοιραστεῖ καὶ ἀγαπήσει. Βέβαια, ἡ κατ' ἰδίαν προσευχὴ οὐδόλως ἀντιτίθεται στὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ πρῶτος λόγος ὑπάρξεως τῶν ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ ἡ μέθεξη στὴν εὐχαριστηριακὴ πραγματικότητα. Χωρὶς πιστοὺς δὲν δύναται νὰ τελεσθεῖ μυστήριο καὶ χωρὶς μυστήριο δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία. Μία ἀνοιχτὴ ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐμποδίζεται νὰ πραγματώσει τὴν πνευμάτική της ἀποστολὴ ἰσοδυναμεῖ μὲ μία κλειστὴ ἐκκλησία, χωρὶς ζωή, χωρὶς φῶς, χωρὶς ἐλπίδα. Ἐξάλλου, ἀφοῦ τὸ «μέτωπο τῆς σύνεσης καὶ τῆς λογικῆς» ἐπιμένει πὼς ἡ ἀτομικὴ προσευχὴ μπορεῖ νὰ γίνει κι ἐντὸς τῆς οἰκίας, τότε ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ ποῖο λόγο δὲν ἔκλεισαν τελείως οἱ ναοί, μιᾶς καὶ πάλι ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ συνωστισμοῦ πιστῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ προσέρχονται γιὰ ἀτομικὴ προσευχή.
Ὅταν τὴν περασμένη Κυριακὴ ὑπὸ καθεστὼς τρομοκρατίας ἡ προσέλευση τῶν πιστῶν στὴ Θεία Λειτουργία μειώθηκε δραματικά, αἰσθητὰ καὶ πρωτόγνωρα, ὁ πανζουρλισμὸς στὰ σοῦπερ μάρκετ καὶ τὶς τράπεζες δὲν κατάφερε νὰ ἀποσπάσει οὔτε τότε τὰ πρωτεῖα. Οἱ ἀνθρωπιστικὲς εὐαισθησίες «τῶν σωφρόνων ὑπερμάχων τῆς δημοσίας ὑγείας» καθ' ἕνα περίεργο λόγο δὲν ἐρεθίστηκαν μὲ τὴν ἴδια ἔνταση μπροστὰ στὸ πανηγύρι, ποὺ ἐπεκράτησε στὰ ἀνωτέρω καταστήματα. Ἀρκεῖ νὰ παρατηρήσει κανεὶς τὶς σκηνὲς πραγματικῆς ἀνθρωποφαγίας, οἱ ὁποῖες ἐξετυλίχθησαν, μὲ τί νευρικότητα ὁ κάθε φοβισμένος ἀνθρωπάκος ἅρπαζε δεκάδες χαρτικὰ καὶ ἀπορρυπαντικά, καὶ μὲ τί ἐγωτιστικὸ βλέμμα ἀντίκριζε τοὺς γύρω του μὴ καὶ προλάβουν νὰ τοῦ στερήσουν ἕνα ἀντισηπτικὸ παραπάνω, γιὰ νὰ ἀπογυμνωθεῖ ὅλο τὸ μεγαλεῖο τοῦ φαρισαϊσμοῦ ἐκείνων, ποὺ κηρύττουν πύρινους λόγους γιὰ κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη, προμοτάρουν ἕναν ἀποστεωμένο ἀπὸ μεταφυσικὴ ἀναγωγὴ ἀγαπουλισμὸ καὶ πρώτη τους προτεραιότητα, γιὰ νὰ νοιώσουν πὼς ἡ κοινωνία εἶναι ἀσφαλής, εἶναι νὰ κλείσουν οἱ ναοί. Ὁ βασιλιᾶς, ὅμως, πλέον εἶναι γυμνός, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἄντερσεν. Ὅσο καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν νὰ μὴν σκεφτόμαστε, ἂς μὴν λησμονοῦμε πὼς οἱ ναοὶ δὲν σφραγίστηκαν, ἀποχὴ ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ δὲν διετάχθη καὶ οἱ ἐκκλησίες δὲν σταμάτησαν νὰ λειτουργοῦν οὔτε ἐπὶ περιόδους φρικτῆς πανούκλας καὶ ἀνεξέλεγκτης φυματιώσεως.
Ὅποιος ἀποπειρᾶται νὰ ἐξηγήσει μὲ λογικοκρατικοὺς, ῥεαλιστικοὺς καὶ ἐπιστημονικοὺς ὅρους τὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβαίνοντα ἁπλὰ εἶναι ἄμοιρος, ἀμέτοχος καὶ ἄγευστος τῆς Θείας Χάριτος. Γιὰ τοὺς ἀπίστους οἱ συναθροίσεις στοὺς ναοὺς εἶναι κατὰ τι πιὸ ἀπειλητικὲς γιὰ τὴν πολύτιμη ὑγεία τους ἀπὸ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὶς ὑπεραγορές. Γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ὅμως, μέσα στὴν Ἐκκλησία καταλύονται οἱ νόμοι τῆς φύσεως, ἡττᾶται τὸ κράτος τοῦ ᾍδου καὶ ἀνατρέπεται ἡ τάξις τῶν ἐγκοσμίων, ὅπως βεβαιώνει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία καὶ καταθέτουν μαρτυρικῶς οἱ Ἅγιοι Πατρέρες. Οἱ ψαλμοὶ τῶν μεγάλων Ἑορτῶν ἀποκαλοῦν τὸν Θεὸ μὲ μία συνταρακτικὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ λέξη. Τὸν ὀνομάζουν «Νυμφίο», ἤτοι μανιακὸ ἐραστή, παθιασμένο ὑποκείμενο τοῦ ὄντως Ἔρωτος , πρόσωπο παραλελυμένο ἀπὸ ὑπερχειλίζουσα Ἀγάπη. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ ἀληθής, μοναδικὴ καὶ ὄντως Ἀγάπη νὰ ἐπιτρέψει νὰ προσβληθεῖ, βλαφθεῖ ἢ τραυματιστεῖ τὸ διακαὲς ἀντικείμενο τοῦ πόθου της, τὸ ὁποῖο προσέρχεται εὐλαβικῶς νὰ τὴν προσκυνήσει, δοξάζει καὶ αἰνέσει; Τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα δὲν ἔχει κάτι νὰ φοβηθεῖ εἰσερχόμενο στὸν οἶκο τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ. Πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν κοινωνεῖ τῶν Ἀχράντων μυστηρίων, ὅταν δέχεται μέσα του τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐβασανίσθη, ἐσταυρώθη καὶ Ἀνέστη γιὰ τὴ δική μας ἐλευθερία ἀπὸ τὶς ἁλυσῖδες τοῦ θανάτου. Ὅλα αὐτὰ ὅσο κι ἂν διατυπώνονται σὲ λεκτικὲς προτάσεις δὲν μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν ἀντικείμενο γλωσσικῆς συζητήσεως, διότι ἀνήκουν στὴ σφαῖρα τοῦ ὑπερλόγου, τὸ ὁποῖο δὲν ὑποτάσσεται στὸ ἐπιστητό. Ἡ ἐκκλησιατικὴ κοινωνία ζεῖ, βιώνει καὶ αἰσθάνεται ἐμπειρικὰ τὴν ἄπλετη ἔκχυση τοῦ θαύματος τῆς Θείας Χάριτος στοὺς κόλπους της καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀπαρνηθεῖ ψευδόμενη. Ἄν ὁ κόσμος ἔβλεπε πὼς μετὰ τὴν χρήση τῆς κοινῆς ἁγίας λαβίδος ἀρρώσταινε ἢ ἐξαιτίας τῆς ὑπερπληθοῦς προσελεύσεως στὴ Θεία Λειτουργία πάθαινε κι ἀπὸ μία γρίπη ἢ ὅτι οἱ ἐφημέριοι ἐξέλιπαν ὕστερα ἀπὸ κάθε κατάλυση τοῦ ὑπολοίπου τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, ἡ Ἐκκλησία μας δὲν θὰ ἀριθμοῦσε ἤδη δύο ἀδιάκοπες χιλιετίες ζωῆς καὶ ἐμπειρίας.
Ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν μετοχὴ στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς θυσίες, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν ναρκοθετημένος ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ φτάσει νὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὴν αἰώνια, ἀπροϋπόθετη καὶ ἀτέρμονη Ἀγάπη του πρὸς ἐμᾶς. Ἡ ὀρρωδία μας πρὸ τοῦ ἱοῦ νὰ μεταλάβουμε, ὁ δισταγμός μας νὰ λειτουργηθοῦμε καὶ ἡ προτίμησή μας νὰ κλειδαμπαρωθοῦμε στὶς ἀποστειρωμένες φωλιές μας πνιγμένοι στὰ ἀντισηπτικὰ σημειώνουν τὴν ὀλιγοπιστία μας, καταδεικνύουν τὴν ἀπροθυμία μας νὰ γίνουμε κοινωνοὶ Ἀθανασίας χάριν τῆς ἐφημέρου προστασίας μας καὶ ὑπογραμμίζουν τὴν διολίσθησή μας σὲ νεοπροτεσταντικοὺς ἀτραπούς, οἱ ὁποῖοι πόρρω ἀπέχουν ἀπὸ αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση. Ὅταν τὸ μιντιακὸ κατεστημένο τῆς ὑποκρίσίας προβάλλει ὡς πρότυπο χριστιανισμοῦ τὰ ἀσφαλῆ live streaming τοῦ Ποντίφηκος καὶ τὸ κιτσαριὸ τῶν ὑποκριτικῶν ῥωμαιοκαθολικῶν λειτουργιῶν μὲ φωτογραφίες τῶν πιστῶν στὰ στασίδια, ἀντιλαμβανόμαστε πὼς πρὸς δυστυχίαν μας ἐπιλέξαμε τὸν δρόμο τῆς ἀτομικῆς μας σωτηρίας, ξεχάσαμε τί σημαίνει κοινότητα τριαδικὴ καὶ ἀρνηθήκαμε νὰ παλέψουμε γιὰ τὴν Πίστη μας, τὴν ὁποία περιηγάγαμε σὲ διαπραγματεύσιμο συνάλλαγμα.
Ὑπὸ τὸ πρῖσμα αὐτῶν τῶν διαπιστώσεων, δὲν χρειάζεται νὰ ἀναρωτηθεῖ κανεὶς ἂν τὸ μέτρο τῆς κυβερνήσεως γιὰ καθολικὴ ἀναστολὴ λειτουργίας ὅλων τῶν θρησκευτικῶν χώρων θὰ ἰσχύσει καὶ στὰ παράνομα ἢ νόμιμα στὰ τζαμιά. Ὅπως στὴ Σάμο οἱ Ἕλληνες ἔμειναν κλεισμένοι στα σπίτιά τους ὑπακούοντας στὶς κρατικὲς ὑποδείξεις καὶ ἔξω οἱ παράνομοι μετανάστες βολοέδερναν, χωρὶς κανεὶς νὰ τοὺς ἐπιπλήττει, κανοναρχεῖ καὶ ἐμποδίζει, ἔτσι καὶ στὴ θρησκευτικὴ σύναξη καὶ λατρεία κάποιοι θὰ ἀποδειχτοῦν πάλι πιὸ ἴσοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν θὰ μᾶς ἐκπλήξει ἂν τὸ ἑπόμενο διάστημα ἐπιβεβαιωτικὲς τῆς πρόβλεψης φωτογραφίες κυκλοφορήσουν στὴ δημοσιότητα. Οὔτως ἢ ἄλλως, δὲν ξενίζει πλεόν οὔτε ἡ κυνικὴ προκλητικότητα, μὲ τὴν ὁποία ἡ κυβέρνηση ἐκμεταλλεύεται τὸν πανικὸ τοῦ κορωναϊοῦ καὶ τὸν ἐγκλωβισμὸ τῶν Ἑλλήνων στὰ σπίτιά μας, γιὰ νὰ μεταφέρει δέκα χιλιάδες λαθρομετανάστες στὴν ἐνδοχώρα, νὰ συνεχίσει ἀνενόχλητη τὸ σχέδιο τοῦ ἰσλαμικοῦ ἐποικισμοῦ καὶ νὰ γκετοποιήσει ὁλόκληρη τὴν ἐπικράτεια μὲ ἀναφομοίωτους σουνῖτες, χωρὶς ἀντιδράσεις. Τὰ ἀντανακλαστικὰ τῆς κοινωνίας εὐνουχίστηκαν, οἱ παγκοσμιοποιητὲς τὸ γνωρίζουν αὐτὸ καὶ κατὰ καιροὺς ἀναζητοῦν εὐκαιρίες νὰ πειραματιστοῦν προωθῶντας τὸ μοντέλο τῆς ἄθεης πολυπολιτισμικῆς societas. Ἡ οἰκονομικὴ κατάρρευση, ἡ ὁποία λόγῳ κορωναϊοῦ ἐπίκειται ἀπὸ τὴν ἀκινησία τῆς ἐπιχειρηματικῆς δραστηριότητος, τὴν ἀφαίμαξη τῶν κρατικῶν ἀποθεματικῶν καὶ τὴ μεγιστοποίηση τῆς πενίας τῶν μεροκαματιάρηδων, ἄρει τὰς πύλας γιὰ νέα μνημόνια, νέα περίοδο λιτότητος καὶ ἀσφαλῶς γιὰ τὴν καθιέρωση τοῦ πλαστικοῦ χρήματος, ὅταν αἴφνης θὰ διαπιστωθεῖ πὼς τὰ χαρτονομίσματα ἀποτέλουν πηγὴ μεταδόσεως τοῦ ἰοῦ.
Πολλοὶ ἀνησυχοῦν πώς, ὅταν ὁ κορωναϊὸς παρέλθει, βγοῦμε ἐπιτέλους ξανὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μας καὶ ἀντικρίσουμε τὸν ξεχασμένο ἥλιο, θὰ κληθοῦμε νὰ ζήσουμε σὲ μία νέα Ἑλλάδα, τὴν ὁποία κάποιοι ἄλλοι «φιλεύσπλαχνοι ἀνθρωπιστές», χωρὶς νὰ μᾶς ῥωτήσουν, διαμόρφωσαν γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὸ δικό μας καλὸ καὶ τὴ δική μας εὐτυχία. Τὸ παραμύθι ὅσο γλυκό, συγκινητικὸ καὶ στοργικὸ κι ἂν μᾶς ἀκούγεται τώρα, δὲν θὰ καθυστερήσει νὰ βγάλει τὴ μάσκά του καὶ νὰ φανερώσει τὸ ἀληθινὰ ἐφιαλτικό πρόσωπό του.
Γράφει ὁ Νικολοῦ Ἰ. Πέτρος, Φοιτητὴς τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου