Στην Ελλάδα, το τελευταίο Σοβιέτ της Ευρώπης, υπάρχει μια εγκληματική οργάνωση που έχει πλήρη ασυλία. Οι κομμουνιστές χτυπούν, δολοφονούν (17 Νοέμβρη, πυρήνες της φωτιάς, κτλ), κάνουν προσηλυτισμό σε σχολεία, κι όμως ποτέ κανείς δεν μιλά για τον κομμουνισμό. Οι πολιτικοί απόγονοι του Στάλιν και του Μάο, εκείνων των αιμοσταγών δολοφόνων με το αίμα άνω των 100 εκατομμυρίων ανθρώπων στα χέρια τους, σήμερα διαδηλώνουν ελεύθερα, βιαιοπραγούν και έχουν την πλήρη στήριξη των μεγαλοκαναλαρχών στο κρατίδιο του ψευτορωμέικου. Η νομενκλατούρα των Μπολσεβίκων διακατέχει κάθε υψηλό πόστο στον κρατικό τομέα. Σχολεία, πανεπιστήμια, συνδικάτα, εφημερίδες ελέγχονται από “αγωνιστές” της παγκόσμιας δικτατορίας του προλεταριάτου. Ακόμη κι η “δεξιά” Νέα Δημοκρατία πάντα όταν βρισκόταν στην κυβέρνηση, είχε ως σκοπό να εξαλείψει την “ακροδεξιά”. Πότε την αριστερά. Άλλωστε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΚΚΕ το ’89 καταμαρτυρά την “δεξιοφροσύνη” των μεν και την “επαναστατικότητα” των δε. Σε όλα έχουν δίκαιο οι κομμουνιστές. Βιαιοπραγούν σε ανήλικους μαθητές και εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία; Οι κομμουνιστές είναι “ειρηνικοί φοιτητές” και οι μαθητές “ακροδεξιοί κουκουλοφόροι”. Άλλωστε έτσι δεν έσφαζαν μικρά παιδιά στην κατοχή και στη μαύρη περίοδο του συμμοριτοπολέμου; Καθένας που δε συμφωνούσε με την εγκληματική δράση των ΕΛΑΣ και ΟΠΛΑ αμέσως έπρεπε να εκμηδενιστεί, ως “φασίστας” και εκπρόσωπος της αντίδρασης.
Επιτέλους, μετά από δύο χρόνια πίεσης της Ε.Ο.Ν. , σημαντικών διεθνών αναλυτών (όπως ο κύριος Μάζης) και διαφόρων Ελλήνων πατριωτών, πατριωτικών φορέων και συλλόγων, η Ελλάς προχώρησε σε μια σημαντική αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία και την αγορά 3+1 φρεγατών Belharra.
Οι φρεγάτες της Naval Group θα καταστήσουν την Ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο μια πραγματικότητα. Οι Belharra είναι απόλυτα συμβατές να συνεργάζονται με τα Rafale. Ο ελληνικός στόλος με τις νέες φρεγάτες, τα υποβρύχια του ΠΝ και την υποστήριξη των Rafale, θα είναι σε λίγα χρόνια έτοιμος να αποκρούσει ΚΑΘΕ εχθρική απειλή των εθνικών μας δικαίων. Ο οπλισμός εναντίον πλοίων περιλαμβάνει τους πλέον εξελιγμένους «ψηφιακούς» Exocet MM40 Block 3c, με ικανότητα κρούσης σε μεγάλες αποστάσεις, ενώ ταυτόχρονα έχουν και δυνατότητα να πλήξουν παράκτιους στόχους. Ο εξοπλισμός των νέων μας «ψηφιακών» φρεγατών συμπληρώνεται από υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα, τα οποία ολοκληρώνονται πάνω στο κορυφαίο παγκοσμίως γαλλικό Κέντρο Πληροφοριών Μάχης SETIS (σύστημα διαχείρισης μάχης).Το πλοίο ανήκει στην επόμενη γενιά «ψηφιακών» φρεγατών και εξοπλίζεται με το κορυφαίο ραντάρ SeaFire. Το τελευταίο συνδυάζεται με τους υπερσύγχρονους αντιαεροπορικούς πυραύλους ASTER 30, στην πλέον τελευταία τους έκδοση. Ο συνδυασμός SeaFire/ASTER 30 θα προσφέρει αεράμυνα περιοχής στις Μονάδες του Στόλου, σε αποστάσεις που υπερβαίνουν τα 100 χιλιόμετρα, ενώ ταυτόχρονα θα διαθέτει και Αντιβαλλιστικές Ικανότητες.
Το πιο σημαντικό βεβαίως στην αμυντική συμφωνία Ελλάδος – Γαλλίας, είναι η ΑΜΕΣΗ στρατιωτική υποστήριξη της Γαλλίας σε περίπτωση πολεμικής επίθεσης από τρίτη χώρα στην Ελλάδα, ακόμη κι αν αυτή ανήκει στο ΝΑΤΟ! Στην ουσία για πρώτη φορά στην ιστορία μια χώρα της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ δεσμεύεται ότι θα υποστηρίξει στρατιωτικά και πολεμικά την Ελλάδα έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. Βεβαίως, η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει. Οι Γάλλοι έχουν προσφέρει αυτή την αμυντική συμφωνία εδώ και 2 χρόνια.
Ως ΕΟΝ πιέζαμε με τα άρθρα, τις παρεμβάσεις και τις θέσεις μας η κυβέρνηση να κλείσει τη συμφωνία το ταχύτερο δυνατόν. Αντίθετα, η κυβέρνηση χρονοτριβούσε με άσκοπους διαγωνισμούς και καθυστερούσε τη συμφωνία λόγω γερμανικών και τουρκικών πιέσεων. Ευτυχώς οι λογικές και πατριωτικές μας προτάσεις εισακούστηκαν. Μετά από 2 συνεχόμενα καλοκαίρια, όπου η Τουρκία παραβίασε ωμά εκατοντάδες φορές την ελληνική υφαλοκρηπίδα και την ελληνική ΑΟΖ, το δίκαιο γίνεται πράξη.
Αυτή η συμφωνία δεν μας επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό! Μέχρι την παραλαβή των φρεγατών είναι βέβαιο ότι η Τουρκία θα αυξήσει δραματικά την επιθετικότητα της, ώστε να μας κάτσει στο τραπέζι με εκβιασμούς. Πέρα από τους εξοπλισμούς η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να αφήσει την υποχωρητικότητα. Μέσα στην κυβέρνηση υπάρχει μια ισχυρή τάση μειοδοσιών έναντι των τουρκικών ορέξεων. Καμμία σημασία δεν έχουν οι εξοπλισμοί, εάν δεν υπάρχει πατριωτική και εθνική κυβερνητική πολιτική να θέσει τις κόκκινες γραμμές στην εχθρική πολιτική της Τουρκίας.
Το ισλαμικό κράτος-τρομοκράτης που λέγεται Τουρκία παραβιάζει συνεχώς τον θαλάσσιο και εναέριο χώρο μας, εργαλοποιεί την παράνομη μετανάστευση, ώστε να διεξάγει υβριδικό πόλεμο στην Ελλάδα, και η κυβέρνησή μας ασχολείται με τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς και πώς θα τιμήσει τους αγώνες της αριστεράς. Μιας κομμουνιστικής αριστεράς η οποία εναντιώνεται και διαδηλώνει κατά των Rafale και των Belhara!
Γεννήθηκε το 1863 στο χωριό Ρούλια της Φλώρινας. Ο Κώττας πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Ρούλια και χαρακτηρίζονταν από τότε ως τολμηρός, επαναστατικός και ριψοκίνδυνος. Δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τα γράμματα, αλλά αναγκάστηκε για λόγους βιοποριστικούς να μάθει με μεγάλη επιμονή, ανάγνωση και γραφή. Μετά το θάνατο του πατέρα του Χρήστου, κρατούσε μόνος του τα βιβλία του οικογενειακού παντοπωλείου. Αργότερα άσκησε το επάγγελμα του αγωγιάτη και εξ αιτίας αυτού ταξίδευε για αρκετά χρόνια στη Θράκη, την Κωνσταντινούπολη φθάνοντας ως τη Σερβία.
Το 1886 επέστρεψε στη Ρούλια και άσκησε εκεί τα επαγγέλματα του παντοπώλη, του υποδηματοποιού, του κηροπλάστη και του ξενοδόχου. Απέκτησε αρκετά χρήματα και μέρος αυτών διέθετε για την αρωγή των φτωχών συμπατριωτών του. Ανέγειρε ξενώνα στη Ρούλια, όπου παρέχονταν δωρεάν τροφή και στέγη στους άπορους και με δική του δωρεά ανεγέρθηκε οίκημα στη μονή της Αγίας Τριάδας Πισοδερίου. Νυμφεύτηκε την Ζωή Σφέτκου, από παλιά οικογένεια, μία από τις πρώτες που μετοίκησαν στον νέο οικισμό. Μαζί της ο Κώττας απέκτησε 8 παιδιά, τη Σοφία, τον Δημήτριο, τον Σωτήριο, τη Βασιλική, τον Χρήστο, τον Λάζαρο, την Πασχαλινή και τον Ευάγγελο. Η Βασιλική, η Πασχαλινή και ο Λάζαρος πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Ο Ευάγγελος πέθανε το 1958 στην Αθήνα.
Ανυπότακτο πνεύμα, έτρεφε μεγάλο μίσος για τους τούρκους κατακτητές, γι’ αυτό εντάχθηκε στη βουλγαρική «Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση» (VMRO), που διακήρυσσε τον αλυτρωτισμό της με το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Η ζωή του πήρε δραματική τροπή το 1898, όταν σκότωσε τον τούρκο μεγαλοτσιφλικά Κασίμ Μπέη, που καταδυνάστευε την περιοχή της Φλώρινας. Πήρε τα όρη και τα βουνά και κατέφυγε στο Βίτσι, όπου σχημάτισε τη δική του ένοπλη ομάδα.
Ο Καπετάν Κώττας γρήγορα αποστασιοποιήθηκε από τη VMRO, καθώς ήλθε σε ρήξη με τα τοπικά στελέχη της Τσακαλάρωφ και Κλιάσεφ. Τον θεωρούσαν πολύ υπερήφανο και ανεξάρτητο και πολλάκις προσπάθησαν να τον εξοντώσουν ως προδότη. Από τη διένεξη αυτή επωφελήθηκε ο μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός (Καραβαγγέλης), ο οποίος τον προσηλύτισε στην ελληνική ιδέα στις αρχές του 1902. Ο Γερμανός ανέλαβε να συντηρεί την ομάδα του Κώττα και αυτός να υπερασπίζεται τα χωριά της περιοχής από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες και τους τούρκους. Παρά τη συμφωνία αυτή, ο Κώτας δεν έγινε ποτέ τυφλό όργανο του μητροπολίτη και πάντα διατηρούσε την ανεξαρτησία του, εκφράζοντας τον ελληνικότητά του με τον δικό του τρόπο. Συνέχισε την δράση του μέχρι και το 1904 ανακουφίζοντας τον Ελληνικό πληθυσμό.
Στις αρχές του 1904 ο Καπετάν Κώτας ήλθε στην Αθήνα και γνωρίστηκε με τον Παύλο Μελά, τον οποίο συνόδευσε στην πρώτη αποστολή στη Μακεδονία. Στις 9 Ιουνίου 1904, κατόπιν προδοσίας των παλιών του συντρόφων στο VMRO, συνελήφθη από τους Τούρκους. Μετά τη σύλληψή του ο Κώττας Χρήστου, μεταφέρθηκε αρχικά στις φυλακές Καστοριάς, στη συνέχεια στις φυλακές Κορυτσάς και τελικά στις φυλακές Μοναστηρίου. Η σύζυγός του, Ζωή, για λόγους ασφαλείας εγκαταστάθηκε με τα παιδιά της στην Καστοριά και επανήλθε στη Ρούλια το φθινόπωρο του 1904. Τον Αύγουστο του 1905 ο Μήτρο Βλάχο εισέβαλε με το πολυπληθές σώμα του στη Ρούλια, πότισε με πετρέλαιο την οικία του Κώττα και έβαλε φωτιά. Με τη συμπαράσταση των κατοίκων του χωριού, η Ζωή με τα τέκνα της κατάφεραν να σωθούν.
Κατά την κράτησή του στην φυλακή, ο Έλληνας πρόξενος του Μοναστηρίου Σταμάτιος Κιουζές Πεζάς και ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης, προσπάθησαν να τον αποφυλακίσουν αλλά οι οθωμανικές αρχές ήταν ανένδοτες, καθώς εκκρεμούσαν σε βάρος του πολλές καταδίκες. Ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης πέτυχε συμφωνία με τους Οθωμανούς, ώστε να αποφυλακιστεί ο Κώττας με αντάλλαγμα την υπηρεσία του στον οθωμανικό στρατό, κάτι που ο ίδιος φυσικά αρνήθηκε.
Ο απαγχονισμός του αποφασίστηκε για το πρωινό της 27ης Σεπτεμβρίου του 1905. Απαίτησε να του φέρουν Έλληνα ορθόδοξο ιερέα που τον μετάλαβε και στη συνέχεια οδηγήθηκε στην πλατεία Ατ Παζάρ της πόλης του Μοναστηρίου. Κατά τη διαδρομή έως την πλατεία ο Κώττας Χρήστου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ξέφυγε από τους φρουρούς του και διέφυγε στα στενά σοκάκια της πόλης. Ακολούθησε τεράστια κινητοποίηση των Οθωμανικών δυνάμεων και ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους της πόλης και τελικά συνελήφθη. Οδηγήθηκε τελικά στην πλατεία Ατ Παζάρ και εκεί ο Κώττας απαίτησε να του λύσουν τα χέρια. Ανέβηκε μόνος του στο ικρίωμα και αποφασισμένος, αφού φώναξε για τελευταία φορά:
Ντα ζίβι Γκ(ά)ρτσια! (Ζήτω η Ελλάς),
κλώτσησε μόνος του το υποπόδιο.
Ο Κώττας ενσάρκωσε για την περίοδο 1901 – 1904 τον πρωτοπόρο Έλληνα μαχητή που κυριάρχησε στο προσκήνιο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας στο μεταίχμιο δύο κρίσιμων αιώνων. Ξεκίνησε ήδη τη δράση του από τη Μακεδονική Επανάσταση του 1896 και μετά την αποτυχία της, ελλείψει οποιασδήποτε βοήθειας από τις επίσημες ελληνικές αρχές (κράτος, εκκλησία) ακολούθησε ανεξάρτητη δράση. Ειλικρινής υποστηρικτής της Ελληνοβουλγαρικής συνεργασίας για τη Μακεδονία, (συνήθιζε να λέει: ας σκοτώσουμε πρώτα την αρκούδα και για το τομάρι είναι εύκολο να το μοιράσουμε.), συμμετείχε αρχικά σε πολλαπλές κοινές επιχειρήσεις με την ΕΜΕΟ, αλλά διαχώρισε τη θέση του όταν η βουλγαρική οργάνωση έθεσε ως προτεραιότητα την εκκαθάριση των Ελλήνων.
Στη συνέχεια αποδύθηκε σε σκληρό αγώνα κατά του Βουλγαρικού κομιτάτου και ιδιαίτερα κατά κομιτατζήδων που επιδίδονταν σε αγριότητες σε βάρος Ελλήνων αλλά και άλλων χριστιανών. Ήδη από το 1901 αποτελούσε τον κυριότερο εχθρό των Βουλγάρων στη Βορειοδυτική Μακεδονία. Η ηγετική του παρουσία στην περιοχή και η μεγάλη επιρροή που ασκούσε σε μεγάλους πληθυσμούς, τον κατέστησαν το βασικό εκφραστή της ελληνικής ιδέας στην περιοχή και διατήρησε άσβεστη την ελπίδα των Ελλήνων κατοίκων ανυψώνοντας το ηθικό τους σε περιόδους που η βουλγαρική τρομοκρατία ήταν ολοκληρωτική.
Έτσι, όταν το 1901 μπόρεσε να εδραιωθεί εξασφαλίζοντας την υποστήριξη της Μητρόπολης Καστοριάς, αλλά και του ελληνικού κράτους, μέσω του προξενείου του Μοναστηρίου, αντιμετώπισε το Βουλγαρικό κομιτάτο επί ίσοις όροις και μπόρεσε να ασκήσει την προσωπική του πολιτική επιλογή που ήταν η εξεύρεση κοινού πλαισίου δράσης μεταξύ όλων των χριστιανών.
Ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης τον χαρακτήριζε προστάτη των χριστιανών και φόβητρο των Βουλγάρων. Η επικράτηση των ακραίων στοιχείων στην ΕΜΕΟ που ακολούθησε τη Βουλγαρική διαμάχη μεταξύ Σεντραλιστών (αυτονομιστών) και Βερχοβιστών (της Ανώτατης Επιτροπής), οδήγησε σε σκλήρυνση της στάσης κατά των Ελλήνων με αποκορύφωμα την Εξέγερση του Ίλιντεν, κάτι που ο Κώττας προσπάθησε να αποτρέψει. Για αντιστάθμιση των ακραίων βουλγαρικών κινήσεων προκάλεσε την επίσημη εμπλοκή του ελληνικού κράτους με την επίσκεψή του στην Αθήνα και τη συνάντησή του με το διάδοχο Κωνσταντίνο.
Ήταν σαφές όμως, ότι η συσσωρευμένη κατάσταση ήταν μοιραίο να οδηγήσει στα άκρα, κάτι που ο Κώττας δεν μπορούσε να παρακολουθήσει. Έως και την ύστατη στιγμή (1904) προσπάθησε να βρει τρόπους συνεννόησης με τοπικούς αρχηγούς της ΕΜΕΟ, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από καμία πλευρά. Η προδοσία του ήταν το φυσικό αποτέλεσμα της προσωπικής πολιτικής στρατηγικής του που προσπάθησε να επιβάλει, μέσα σε ιδιαίτερα κρίσιμες συνθήκες. Όταν ο Ευθύμιος Καούδης πληροφορήθηκε τη σύλληψή του, σημείωσε Ελέχθη ότι τον Κώττα τον επρόδωσε ο δεσπότης, πράγμα που δυσκολεύομαι να πιστέψω. Αλλά λάθη έγιναν τόσα πολλά…
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, έγινε αντιληπτό το δυσαναπλήρωτο κενό που άφηνε πίσω του, γι αυτό και ο μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης ουδέποτε παραδέχτηκε την προδοσία. Προσπάθησε μάλιστα έως το τέλος να τον αποφυλακίσει. Η θυσία του συγκίνησε τους Μακεδόνες και αποτέλεσε την έναρξη της ελληνικής αντεπίθεσης στη Μακεδονία. Για τη συνολική του δράση και το τέλος του, υμνήθηκε από τη λαϊκή μούσα. Έχει διασωθεί ένα δημοτικό τραγούδι στα αλβανικά και δύο στα ελληνικά.
Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας, το χωριό του Ρούλια ονομάσθηκε στη μνήμη του Κώττας. Το 1960 στήθηκε επιβλητικός ανδριάντας του στην είσοδο της Φλώρινας, έργο του γλύπτη Δημήτριου Καλαμάρα.
Συμπληρώθηκε ήδη ένας ολόκληρος χρόνος από τα αιματηρά, φρικώδη και επαίσχυντα γεγονότα στη γραμμή Ναγκόρνο-Καραμπάχ και την εισβολή των αζερικών στρατευμάτων στο αρμενικό Αρτσάχ, τα οποία με τις πλάτες, την χρηματοδότηση και την εξοπλιστική υποστήριξη της Τουρκίας κατέλαβαν παράνομα αρμενικό έδαφος, κατέσφαξαν, εβίασαν και εξεδίωξαν χιλιάδες αρμενικές χριστιανικές οικογένειες από την γή των πατέρων τους, εποικίζοντάς την με μουσουλμάνους.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-Ε.Ο.Ν. υποστηρίζοντας σθεναρά και αδιαπραγμάτευτα την πάγια θέση της, πως Ελλάδα και Αρμενία αποτελούν δύο αυτάδερφα ομόδοξα Έθνη, τα οποία πορεύονται από κοινού στον ρού της ιστορίας κάτω από τη Σημαία και τον Σταυρό του Ιησού Χριστού, της μόνης αληθινής Πίστεως, παρέστη απόψε με γυναίκες και άνδρες του Συλλόγου της στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της Αρμενικής Νεολαίας Ελλάδος- ΑΥF Greece έξω από την Πρεσβεία του Αζερμπαϊτζάν στην Αθήνα, με ενωτικά φυλλάδια "ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΕ ΚΥΠΡΟ-ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΑΡΜΕΝΙΑ", συνδράμοντας παντί τρόπω τον αγώνα των Αρμενίων νέων για πραγμάτωση των δικαίων εθνικών τους αιτημάτων κατά της παράνομης κατοχής και της καταπάτησης των διεθνώς αναγνωριζομένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εκτοπισθέντων από τη γή της φυσικής και αναμφισβήτητης ιδιοκτησίας.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται μόνο η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία, από ελληνικές οργανώσεις, έδωσε το παρών στην εκδήλωση, τιμώντας την μνήμη των νεκρών Αρμενίων και διαδηλώνοντας στο πλευρό της νεολαίας τους, σ' αντίθεση μ' όλους εκείνους, οι οποίοι, αφού έχυσαν δάκρυα κροκοδείλια μετ' οδυνών και οδυρμών πριν έναν χρόνο, μετά τα λησμόμησαν όλα. Η Ελληνική Πολιτεία υιοθετώντας τη δειλή και αθλία εξωτερική πολιτική των ίσων αποστάσεων θα έπρεπε να ντρέπεται και να αισχύνεται βαθύτατα για την αδράνεια, που επιδεικνύει, αρνουμένη με πονηρές προφάσεις να βοηθήσει τον αρμενικό λαό για επανάκτηση της Εθνικής του ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας.
Από πλευράς μας, ως ΕΟΝ, θα συνεχίσουμε αταλάντευτοι και επίμονοι να αγωνιζόμαστε πλάϊ σ' όλους τους λαούς και δη τον αρμενικό, που υποφέρουν από την βαρβαρότητα του κράτους-συμμορία και τον επεκτατισμό εκείνου και των μορφωμάτων- δορυφόρων του.
Η Ε.Ο.Ν. παραμένοντας σταθερά και αταλάντευτα στο πλευρό των υγειονομικών, των εργαζομένων στα νοσοκομεία, τα κέντρα φροντίδας και τις δομές υγείας, οι οποίοι πολεμούνται και διώκονται λυσσωδώς από το απολυταρχικό κράτος του Μητσοτάκη και των στοών, το οποίο τούς θέτει σε αναστολή συμβάσεως εργασίας , στερώντας από εκείνους και τα παιδιά τους το βασικό μέσο βιοπόρισμού τους, στήριξε σήμερα με την παρουσία της τη διαδήλωση των απολυμένων ιατρών και νοσηλευτών στο κέντρο της Αθήνας.
Όταν όλοι άλλοι ευκαιριακοί διαμαρτυρόμενοι εγκατέλειψαν την κοινή προσπάθεια για κατάργηση των ολοκληρωτικών μέτρων της κυβέρνησης επ’ αφορμή του ιού της Κίνας και έδειξαν ότι ενδιαφέρονται μόνο ψηφοθηρικά για όλον αυτόν τον κόσμο, που έχασε τη δουλειά και τη ζωή του, επειδή σήκωσε υπερήφανα το κεφάλι στην καταπίεση, οι Εονίτες και οι Εονίτισσες, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, μένουν πιστοί μέχρι τέλους στον Αγώνα για Ελευθερία και Αξιοπρέπεια, για μια Ελλάδα απηλλαγμένη από πολιτικούς απατεώνες και κλέφτες, που καταδυναστεύουν τον λαό και κατακρεουργούν τον φτωχό και δοκιμαζόμενο κόσμο της εργατιάς.
Όσο μπορείτε, αυτό να κοιτάζετε: Πώς να αναπαύετε τον άλλον και να αφήνετε τον εαυτό σας εν λευκώ, στα χέρια του Θεού.
Αυτή είναι η πνευματική εργασία που πρέπει να κάνετε. Και άσκηση αν κάνετε, δεν ωφελεί, γιατί αν κανείς δεν κάνει αυτήν την εργασία, δουλεύει σε άλλη συχνότητα από την συχνότητα του Θεού.
Πάνε όλα μετά χαμένα, και οι μετάνοιες και οι νηστείες… Δεν λέω αυτά να μην γίνονται, αλλά να μη νομίζει κανείς, ότι επειδή κάνει εκείνο, και εκείνο… είναι εντάξει!
Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, πεθαίνει τυφλός και πάμφτωχος στον Πειραιά ο ενδοξότερος και ευγενέστερος όλων των αγωνιστών του 1821, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο θρυλικός Νικηταράς.
Για τους Έλληνες ήταν ο ξακουστός Τουρκοφάγος, ενώ για τους συμπολεμιστές του ήταν ο φτωχός Νικήτας, που ποτέ δεν δέχθηκε να πάρει λάφυρα. Η εμφάνισή του στα πεδία των μαχών ξεσήκωνε τον ενθουσιασμό στους Έλληνες και προκαλούσε τον αληθινό τρόμο στους Τούρκους, που υποχωρούσαν αλαλάζοντας και μόνο στη θωριά του με το σπαθί στο χέρι. Αγνός και ανιδιοτελής, δεν καταδέχθηκε ποτέ να πάρει την παραμικρή αμοιβή, ακόμα και όταν η οικογένειά του πεινούσε. Όπως έγραψε ο Γεώργιος Γαζής, ο γραμματικός του Καραϊσκάκη «Ο Νικήτας επατούσε τον χρυσόν δια να κυνηγήσει τον εχθρόν, ευχαριστούμενος να ονομάζηται πένης ένδοξος παρά πλούσιος άδοξος». Μετά την επανάσταση, όταν ο Νικηταράς ρωτήθηκε γιατί δεν πήρε ποτέ του λάφυρα και ζει τώρα σε τόση φτώχια, ο Νικηταράς απάντησε αυστηρά «Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω Καπετάνιος. Και δεν θα ήτανε σωστό να κάμω πραμάτεια το Καπετανιλίκι μου για να καζαντίσω!».
Για τον Όθωνα και τους Βαυαρούς, τη Βαυαρική ακρίδα όπως τους αποκαλούσε ο απλός λαός, ο Νικηταράς ήταν κάτι παραπάνω από επικίνδυνος. Όχι μόνο γιατί ο Νικηταράς είχε σταθεί ολόψυχα στο πλευρό του Καποδίστρια, αλλά κυρίως γιατί στο πρόσωπό του οι ρακένδυτοι Έλληνες έβρισκαν ακόμα το ηρωικό τους ίνδαλμα, το ατρόμητο παλικάρι που ενσάρκωνε την τιμή και την υπερηφάνεια τους. Γι’ αυτό το Βαυαρικό παρακράτος τον συνέλαβε και τον φυλάκισε, υποβάλλοντάς τον σε φρικαλέα βασανιστήρια. Και όταν η μικρότερη κόρη του, στην οποία ο Νικηταράς είχε παθολογική αδυναμία, είδε να φέρνουν τον πατέρα της με καταματωμένα ρούχα με φορείο στην αίθουσα του δικαστηρίου που δικάζονταν, έχασε τα λογικά της και από τότε παραληρούσε λέγοντας «ωραία που σου παν’ τα κόκκινα πατέρα μου»…
Όταν μετά την πίεση της κοινής γνώμης ο Νικηταράς επέστρεψε τυφλός από την εξορία που τον είχε στείλει ο Όθωνας, αναγκάστηκε να ζητήσει για πρώτη φορά στη ζωή του από την κυβέρνηση ένα μικρό προνοιακό επίδομα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα έξοδα νοσηλείας της κόρης του. Η κυβέρνηση αρνήθηκε το επίδομα και του έδωσε μόνο μια άδεια επαιτείας για να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή απόγευμα έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά. Έτσι, ο ημίθεος των Δερβενακίων στέκονταν ρακένδυτος και τυφλός κάθε Παρασκευή απόγευμα στο προαύλιο της εκκλησίας και ζητιάνευε…
Το ξημέρωμα της 25ης Σεπτεμβρίου 1849, η υπέροχη καρδιά του Νικηταρά σταμάτησε να χτυπά. Αμέσως κατακλύστηκε από πλήθος κόσμου το σπίτι του στον Πειραιά, καθώς όλοι οι απλοί άνθρωποι ήρθαν αυθόρμητα να δουν για τελευταία φορά το θρυλικό Νικηταρά. Στη μικρή διαθήκη του άφηνε μόνο το σπαθί του στο γιό του Γιάννη και δήλωνε την τελευταία του επιθυμία: να ταφεί δίπλα στο θείο του τον Κολοκοτρώνη, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Την ημέρα της κηδείας συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Έξω από το χαμόσπιτο υπήρχε ένα μόνιππο κάρο το οποίο θα μετέφερε τη σορό του Νικήτα στην Αθήνα. Μόλις όμως η σορός βγήκε στο κατώφλι του σπιτιού, το άπειρο συγκεντρωμένο πλήθος ξέσπασε σε γοερά κλάματα και οι παλιοί συμπολεμιστές του που είχαν σηκώσει αρχικά τη σορό, δεν την απόθεσαν στο κάρο αλλά την παρέδωσαν στους αμέτρητους ανώνυμους Έλληνες που προσφέρονταν εθελοντικά να σηκώσουν στις πλάτες τους τη σορό του Νικήτα. Χιλιάδες άνδρες, νέοι, γέροι και παιδιά σήκωσαν διαδοχικά τη σορό και έτσι, από πλάτη σε πλάτη, μεταφέρθηκε η σορός από τον Πειραιά μέχρι την Αθήνα, ενώ από τα μπαλκόνια των σπιτιών που περνούσε η τεράστια πομπή έπεφταν λουλούδια στο φέρετρο. Με αυτόν τον μεγαλειώδη και ανεπανάληπτο τρόπο, ένα ολόκληρο Έθνος σήκωσε στις πλάτες του και ξεπροβόδησε στην αιωνιότητα αυτόν τον υπέροχο άνδρα. Μόνο οι Έλληνες θα μπορούσαν να αποδώσουν τέτοια τιμή σε ένα νεκρό και τέτοια τιμή μόνο στο Νικηταρά θα μπορούσε να γίνει…
Δυστυχώς, σήμερα δεν γνωρίζουμε ακριβώς που ήταν ο τάφος του, καθώς και τι απέγιναν τα οστά του Νικηταρά. Αλλά όπως έγραψε και ο ιστορικός Δημήτριος Καμπούρογλου που προσπάθησε το 1926 να βρει τον τάφο του Νικηταρά «Οι Έλληνες ας παρηγορηθούν δια της σκέψεως ότι δια τον Νικηταράν πάσα η Ελληνική Γη έχει ανοιχτές τις αγκάλας».
Στις μέρες μας, η συμμετοχή των νέων στις κοινές υποθέσεις είναι μικρής κλίμακας. Πέρα από κάποια κοινωνικά και θεσμικά ζητήματα που αφορούν άμεσα την ηλικιακή τους ομάδα, με κεντρική αναφορά στις ηλικίες έως 25 ετών, όπως ο τρόπος εισαγωγής στα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων και η περιβαλλοντική κρίση, η πλειονότητα των νέων αγνοεί τις πολιτικές εξελίξεις που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και αυτή η συνθήκη αποτελεί τροχοπέδη για αλλαγή της χώρας μας προς το καλύτερο σε μελλοντικό επίπεδο. Το μειοψηφικό ποσοστό ενεργών πολιτικά νέων είτε αναλώνεται σε πολιτικές ομάδες παραβατικού χαρακτήρα ανεξαρτήτως της ιδεολογίας, είτε συντάσσεται με νεολαίες ισχυρών κομμάτων, αποσκοπώντας στη δικτύωση και στην απολαβή οφελών πάσης φύσεως, απεμπολώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και τοποθέτησης, αφού οφείλουν πλέον να ακολουθούν την “γραμμή” του πολιτικού οργανισμού στον οποίο ανήκουν.
Σε τι, όμως, οφείλεται αυτή η πολιτική αδράνεια των νέων και γιατί είναι σημαντική η κινητοποίηση τους; Δύο είναι τα μεγάλα αίτια. Πρώτον το διεφθαρμένο και παρωχημένο πολιτικό σύστημα, το οποίο προκαλεί αγανάκτηση και αποστροφή στους νέους ανθρώπους, γι’ αυτό και το απορρίπτουν. Δεύτερον, η αναποτελεσματική συμβολή της παιδείας και η χρησιμοθηρική γνώση που προάγεται ιδίως κατά τις τελευταίες χρονιές του Λυκείου δεν διευκολύνει την καλλιέργεια βλέψεων από τους μαθητές για κοινωφελείς πράξεις ή έστω εγκαθίδρυση κάποιας ορθής ιδεολογίας. Έτσι, οι νέοι ως απόρροια της άγνοιας τους για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα επιδίδονται σε δευτερεύουσες ασχολίες, όπως καλλιτεχνικές δραστηριότητες, αθλητισμό σε όλες τις εκφάνσεις του θετικές και αρνητικές( π.χ οπαδισμός) ή ακόμα τη μόδα, τα οποία αποσπούν τον πολίτη από τις σημαντικές υποθέσεις, σε περίπτωση που ασκούνται σε μεγάλο βαθμό.
Όμως, μια κοινωνία με μη πολιτικοποιημένη νεολαία είναι έρμαιο στα χέρια των πολιτικο-οικονομικών ελίτ , οι οποίες έχουν την δυνατότητα να τις κατευθύνουν με μαεστρία σε συγκεκριμένες κινήσεις εκμεταλλευόμενες την μηδενική επαφή τους με τη πολιτική. Αυτό γίνεται πράξη κυρίως σε καιρό εκλογών μέσω των ΜΜΕ , διαφημιστικών εταιρειών και άλλων φορέων καταλήγοντας σε επιθυμητά για το σύστημα αποτελέσματα.
Για να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση, είναι σκόπιμο οι νέοι να συνδυάζουν τις δευτερεύουσες δραστηριότητές τους με κάποιες ώρες ανάγνωσης ειδήσεων σχετικών με τις κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις, τα πρόσωπα που τις καθορίζουν και πληροφορίες για τα πεπραγμένα αυτών των προσώπων και των φορέων που εκπροσωπούν, ώστε να βρίσκονται σε θέση να τους κρίνουν, όταν χρειαστεί, και να μην συνταχθούν μαζί τους, αν δεν τους εκφράζουν. Μόνο έτσι θα είναι δυνατή η αλλαγή της κοινωνίας προς το καλύτερο σε μελλοντικό επίπεδο.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-ΕΟΝ με δυναμικό κλιμάκιο στέλεχών της, έχοντας ταχθεί ολόψυχα, αμέριστα και αφοσιωτικά σ’ έναν διαρκή αγώνα για την υπεράσπιση της παραδοσιακής οικογενείας, των πολυτέκνων και την προάσπιση των καταπατηθέντων δικαιωμάτων του παιδιού, παρευρέθηκε σήμερα τ’ απόγευμα στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Παιδείας κατά του νέου πονηρού, υπούλου και ασέμνου μαθήματος περί «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης», το οποίο εισάγεται προς διδασκαλία από αυτή την χρονιά στα νηπιαγωγεία και τα σχολεία της χώρας.
Ο Σύλλογός μας, στηρίζοντας έμπρακτα και ανεπιφύλακτα κάθε πρωτοβουλία των χριστιανικών ορθόδοξων σωματείων προς διαφύλαξη των Ελληνοπαίδων από τις ανίερες μεθοδεύσεις των παγκοσμιοποιητών, υψώσε πανό στη διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ», τοποθετούμενος ανοιχτά, χωρίς στογγυλοποιήσεις, ισαποστακισμούς και ενδοτικές διαθέσεις, για την αληθινή ταυτότητα ενός μαθήματος, το οποίο επιδιώκει να εξοικειώσει, μυήσει και γαλουχήσει τα νέα παιδιά ξεκάθαρα στην ομοφυλοφιλία, την ηδονοκρατία και έναν χυδαίο σαρκικό τρόπο ζωής.
Η σιωνιστική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας επιφανή στελέχη καταδικάστηκαν δικαστικώς για παιδεραστία και συμμετοχή σε κύκλωμα trafficing ανηλίκων, επιχειρεί να εκφυλίσει την ελληνική κοινωνία, πλήττοντας το πιο ευαίσθητο τμήμα της, τα παιδιά, μέσα από εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία δεν θα αρκεστούν στο να διδάσκουν με αποδεδειγμένα ασεβές, ανήθικο και δεδηλωμένα αηδιαστικό περιεχόμενο τους μικρούς μαθητές για τα γεννήτικά του όργανα, αλλά κυρίως θα προβαίνουν σε στρατευμένη προπαγάνδα κατά της ετερόφυλης σχέσης, της μοναδικά φυσιολογικής, της δημιουργίας οικογενείας από τους νέους και των συντηρητικών αξιών. Καμμία αθωότητα, καμμία αγαθή πρόθεση και καμμία ευάρεστη προαίρεση προς όφελος των παιδιών δεν κρύβεται πίσω από ένα μάθημα, το οποίο στοχεύει στην προώθηση όλης της παρακμιακής δικαιωματιστικής ατζέντας, με προαγωγή των αμβλώσεων, των φεμινιστικών προταγμάτων μέχρι και των πιο παράλογων αιτημάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Θεωρίες περί “κοινωνικού” φύλου και εναλλακτικών σεξουαλικών συνευρέσεων διέπουν το συγκεκριμένο μάθημα, επιδιώκοντας τον εθισμό των νέων σ’ ο,τι πιο σεξουαλικά διεστραμμένο υπάρχει, για να επιτευχθεί η πολυπόθητη από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων κοινωνία της ανωμαλίας.
Ως Ε.Ο.Ν. από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε στην πρώτη γραμμή της μάχης για την προάσπιση των παραδοσιακών αξιών της κοινωνίας, την ανάδειξη της ετεροφυλίας ως της μοναδικής οδού προς την Ζωή και την Ανάσταση και φυσικά τη θωράκιση της χριστιανικής ιδιοπροσωπίας της Φυλής μας. Θα είμαστε παρόντες σ’ όλες τις μεγάλες πατριωτικές κινητοποιήσεις, που θα ακολουθήσουν, κατά όλων αυτών των κύκλων και οργανώσεων, που θέλουν μια Ελλάδα βουτηγμένη στην αμαρτία, την ακολασία και τον εωσφορισμό, μακριά από την Εκκλησία, τον Χριστό, και τους θεσμούς που ο Ίδιος ευλόγησε, την Οικογένεια!
Η Ε.Ο.Ν. δείχνει τον δρόμο, δίνει το σύνθημα και καλεί όλη την Ελληνική Νεολαία στο πλευρό της, για να δώσουμε μαζί έναν Αγώνα ευλογημένο και αγιασμένο από τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό!
Η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-Ε.Ο.Ν., επιχειρώντας να τιμά με ιδιαίτερο σεβασμό και συστολή κάθε μεγάλη και σημαντική Εθνική επέτειο, παρέστη σήμερα Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου, 77 χρόνια από την Μάχη του Μελιγαλά Μεσσηνίας, στην ετησίως καθιερωμένη εκδήλωση Εθνικής μνήμης προς τιμήν των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας στην περιώνυμη Πηγάδα του χωριού. Στο σημείο αυτό σε μία από αγριότερες και εφιαλτικότερες μαζικές σφαγές, που έχει γνωρίσει το Έθνος μας στη σύγχρονη διαδρομή του, πάνω από 1.700 Έλληνες, από ηλικιωμένους μέχρι γυναίκες και μωρά παιδιά, δολοφονήθηκαν βιαίως και φρικωδώς από τους κατσαπλιάδες του Άρη Βελουχιώτη και του Νίκου Μπελογιάννη, οι οποίοι ονειρεύονταν, αφού βυθίσουν ολόκληρη την Πατρίδα μας σε μιά θάλασσα αίματος, να καταλάβουν ύπουλα την εξουσία, μετατρέποντας τη γή των πατέρων μας σε μια πρωτόγονη σοβιετική μπανανία, σ’ ένα παρείσακτο σταλινικό προτεκτοράτο. Παρά τη λυσσώδη προπαγάνδα της εθνομηδενιστικής Αριστεράς, τα ανείπωτης βαρβαρότητος εγκλήματα της κόκκινης πανούκλας, ήτοι των συμμοριτών του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, θα παραμείνουν αλησμόνητα στη συνείδηση της Φυλής μας. Ο Εθνικιστικός Σύλλογος μας με εκπρόσωπό του τίμησε φέτος δια της παρουσίας του και με κατάθεση στεφάνου τους χιλιάδες νεκρούς προγόνούς μας στην Πηγάδα του Μελιγαλά, συνεχίζοντας τον τίμιο και αξιοπρεπή αγώνα για διατήρηση της ιστορικής μνήμης και αφύπνιση της νεολαίας στη βάση της επαναγνωριμίας της με το παρελθόν. Μόνο με την βαθιά και ουσιαστική εμπέδωση της ιστορικής αληθείας οι νέοι Έλληνες θα δώσουν με αποφασιστικότητα και προοπτική μάχες για μιά Ελλάδα πραγματικά Ελεύθερη.
Η δεκαετία του 1950 ήταν μια από τις πιο ταραγμένες κι «επικίνδυνες» για τον συρματοπλεγμένο «Ερυθρό παράδεισο» που είχε δημιουργήσει στην Ανατολική Ευρώπη ο Στάλιν. Μετά την Ανατολική Γερμανία, η Πολωνία και η Ουγγαρία διαδοχικά ξεσηκώθηκαν κατά της σοβιετικής τυραννίας.
Το 1953, με την εξέγερση των Ανατολικογερμανών στο Βερολίνο, το δημιούργημα του Στάλιν, ο κομμουνιστικός κόσμος, άρχισε να τρίζει. Τρία χρόνια αργότερα, το 1956 ξέσπασαν ταραχές στο Πόζναν της Πολωνίας όπου και πάλι χιλιάδες εργάτες κατέβηκαν σε διαδήλωση στο κέντρο της πόλης εντυπωσιάζοντας με την ένδεια και την άθλια εμφάνιση τους τους ξένους επισκέπτες που έμεναν στο ξενοδοχείο «Ποζνάσκι». Η αστυνομία επιτέθηκε εναντίον των διαδηλωτών και το πρώτο θύμα της ήταν ένας δεκαπενταετής νέος στο αίμα του οποίου βάφτηκε η σημαία που έγινε σύμβολο των εξεγερθέντων. Αμέσως μετά οι διαδηλωτές κατέλαβαν τις φυλακές και ελευθέρωσαν τους πολιτικούς κρατουμένους καθώς και τα γραφεία του τοπικού κομμουνιστικού κόμματος και λυντσάρησαν τους αστυνομικούς. Γρήγορα όμως οι ερπύστριες των τεθωρακισμένων έσπειραν γύρω τους την σιωπή. Απολογισμός: 58 νεκροί, 800 τραυματίες, 323 συλλήψεις. Οι ευθύνες για το αιματοκύλισμα ανήκαν φυσικά στους «πληρωμένους πράκτορες του εξωτερικού»….. οργουελικές καταστάσεις…
Καθώς οι εξεγερμένοι Πολωνοί εκστόμιζαν σαν αρά εναντίον των Σοβιετικών την λέξη «Κατύν», που θυμίζει την σφαγή των αξιωματικών τους στο ομώνυμο δάσος από τα στρατεύματα του Στάλιν, οι Σοβιετικοί αποφάσισαν να δεχθούν την «περιορισμένη επανάσταση» που εκδηλώθηκε στην Πολωνία, οπισθοχωρώντας κατά ένα βήμα. Την ίδια χρονιά ξέσπασαν ταραχές στην Ουγγαρία εναντίον του Ράκοσι ο οποίος τελικά και υπό την πίεση του Τίτο, αναγκάσθηκε «να κάνει την αυτοκριτική του» στις 17 Ιουλίου μπροστά στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος και να ζητήσει την αντικατάσταση του. Η Μόσχα έστειλε στην θέση του τον Έρνε Γκέρε, επίσης σταλινικό και εβραίο, αλλά οι Μαγυάροι ζητούσαν τον Νάγκυ. Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.
Στις 19 Οκτωβρίου του 1956 οι φοιτητές του πανεπιστημίου του Σέγκεντ στην αρχή και των Γκύερ και Ντέμπρετσεν στη συνέχεια, εξεγέρθηκαν εναντίον της Σοβιετικής στρατιωτικής κατοχής της χώρας τους. Η πρώτη τους ενέργεια ήταν να ιδρύσουν μια Φοιτητική Ένωση ανεξάρτητη από το κομμουνιστικό κόμμα. Ακολούθησε μια αυθόρμητη συγκέντρωση των φοιτητών του Πολυτεχνείου της Βουδαπέστης στον λόφο Σαίντ Γκελλέρτ. Εκεί ψηφίσθηκε δια βοής μια Διακήρυξη των φοιτητών αποτελούμενη από δεκατέσσερα σημεία, η οποία τυπώθηκε αμέσως από τις Εκδόσεις του Πανεπιστημίου και διενεμήθη στο κοινό. Μεταξύ των άλλων οι φοιτητές ζητούσαν την εκκένωση της πατρίδας τους από τα Σοβιετικά στρατεύματα, τη διεξαγωγή εκλογών με μυστική ψηφοφορία και τέλος, σε μια συμβολική κίνηση, την αποκαθήλωση του αγάλματος του Στάλιν το οποίο συμβόλιζε στα μάτια τους την τυραννίας και τον κομμουνιστικό απολυταρχισμό.
Την ίδια εκείνη ημέρα επέστρεψε στη χώρα η δοτή κομμουνιστική ουγγρική κυβέρνηση από μια εθιμοτυπική επίσκεψη στον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας,. Τόσο ο πρώτος Γραμματεύς του ΚΚ, Ερνε Γκέρε, όσο και ο δεύτερος Γιάνος Κάνταρ, αλλά και ο πρωθυπουργός της χώρας Χέγκεντυς ήταν πειθήνια όργανα του Στάλιν και είχαν πρωτοστατήσει στη μάχη του εναντίον του Τίτο καταδιώκοντας κάθε στοιχείο ύποπτο για την «νόσο του τιτοϊσμού». Μετά την πτώση του μέντορά τους στην ΕΣΣΔ, και σε μια προσπάθεια να σωθούν οι ίδιοι, αναγκάσθηκαν να αλλάξουν γραμμή πλεύσης και να αγκαλιάσουν τον «μεγαλύτερο εγκληματία της κομμουνιστικής ιστορίας», δηλαδή τον Τίτο. Τα γεγονότα όμως στην ίδια τους τη χώρα τους είχαν ξεπεράσει. Οι Μαγυάροι, έθνος ζωηρό και επαναστατικό, αντίθετα με τους γείτονες τους Σλάβους και Ρουμάνους που έσκυψαν το κεφάλι και υποτάχθηκαν στον κομμουνιστικό ζυγό, είχαν αδράξει την ευκαιρία και είχαν ξεσηκωθεί. Μόλις αντιλήφθηκαν την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα στην Ουγγαρία, οι ιθύνοντες του κόμματος και του κράτους απαγόρευσαν οποιαδήποτε συγκέντρωση. Το πλήθος όμως είχε ήδη συγκεντρωθεί στο άγαλμα του Πεταϊφι στη Βουδαπέστη και αψηφώντας την απαγόρευση κατευθύνθηκε κατά μήκος του Δούναβη διαδηλώνοντας και φωνάζοντας συνθήματα συμπαράστασης υπέρ των εξεγερθέντων Πολωνών και υπέρ της επιστροφής του γηραιού πολιτικού Ιμρε Νάγκυ τον οποίον οι κομμουνιστές είχαν εξαφανίσει από το πολιτικό προσκήνιο ήδη από το 1953. Οι σημαίες τις οποίες κυμάτιζε το πλήθος έφεραν μια τρύπα στην μέση αφού τους είχε αφαιρεθεί το κομμουνιστικό έμβλημα. Έκτατε οι «τρύπιες» εθνικές σημαίες, με το κομμουνιστικά σύμβολα να έχουν αφαιρεθεί δηλαδή, θα γίνονταν τα εμβλήματα των διαδοχικών επαναστάσεων του Ανατολικό-ευρωπαϊκού κόσμου μέχρι και την οριστική πτώση του κομμουνιστικού ζυγού, το 1989-90.
Τρομοκρατημένη η αριστερή κυβέρνηση, σε μια κίνηση πανικού, ήρε την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Ήταν όμως πολύ αργά ακόμα και για να εντυπωσιάσει. Ο εξεγερμένος λαός την είχε ήδη ακυρώσει από μόνος του. Η διαδήλωση έπαιρνε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και μαζί με τους εξεγερμένους ενώθηκαν και πολλοί ευέλπιδες της στρατιωτικής ακαδημίας. Κατόπιν οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το κοινοβουλευτικό μέγαρο, στην πλατεία Κόσσουτ, όπου με ρυθμικές φωνές απαιτούσαν την επιστροφή του Νάγκυ, ως συμβόλου της εθνικής ανεξαρτησίας και της ασφάλειας της χώρας. Οι εξελίξεις θα τους διέψευδαν αργότερα.
Ο Ιμρε Νάγκυ, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει στην πρωτεύουσα από το εξοχικό του στις λίμνες Μπάλατον, στα ανατολικά σύνορα της χώρας, εμφανίσθηκε τελικά στον εξώστη του Κοινοβουλίου. Έφθανε τότε μόνο μια του λέξη, μόνο να αποκαλούσε το πλήθος με την εθνική του ονομασία «Μαγυάροι!», και εκείνοι οι απόγονοι των ανυπότακτων ιππέων των απέραντων πούσκας, θα τον ακολουθούσαν σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου. Όπως όμως είναι γνωστό από την ιστορία, οι γέροντες δεν τολμούν εύκολα αφού η ζωή τους έχει διδάξει να συμβιβάζονται. Έτσι και ο πολιός Ιμρε Νάγκυ δεν τόλμησε ακριβώς την στιγμή που έπρεπε να τολμήσει! Αφού αποκάλεσε τους διαδηλωτές με το μισητό επίθετο «σύντροφοι» – όρος τον οποίον είχαν επιβάλλει οι σοβιετικές δυνάμεις κατοχής στην πατρίδα του- τους κάλεσε στη συνέχεια να συσπειρωθούν γύρω από το κομμουνιστικό κόμμα. Οι εξεγερθέντες απογοητευμένοι άρχισαν να διαλύονται. Ωστόσο μια ομάδα από αυτούς κατευθύνθηκε προς το δημοτικό πάρκο και με πολύ μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να αποκαθηλώσει το επτά μέτρων άγαλμα του Στάλιν που δέσποζε στην περιοχή. Το 14ο σημείο της Διακήρυξης των φοιτητών τουλάχιστον είχε πραγματοποιηθεί. Ο σοβιετικός τύραννος, ο «ψεύτης ήλιος» του Σιδηρού Παραπετάσματος, έστω και συμβολικά ως άγαλμα, είχε πέσει και διαλυθεί σε χίλια κομμάτια.
Την ίδια ώρα ένα άλλο τμήμα των διαδηλωτών κατευθύνθηκε προς τον ραδιοφωνικό τον οποίο και κατέλαβε. Ωστόσο απέτυχε να μεταδώσει την Διακήρυξη των 14 σημείων αφού η συντρόφισσα Βαλερία Μπένκε, διευθύντρια της Ραδιοφωνίας κατάφερε να τους ξεγελάσει βάζοντας τους να την εκφωνήσουν από ένα κλειστό μικρόφωνο. Έτσι οι Ούγγροι αντί για τη διακήρυξη των φοιτητών άκουγαν μουσική του Στράους. Αμέσως μετά ακολούθησε το διάγγελμα του Γραμματέα Γκέρε, ο οποίος με φωνή σκληρή κι απειλητική ανακοίνωνε ότι «οι εχθροί του λαού ήθελαν να κλονίσουν την εξουσία της εργατικής τάξης», κι ότι «προσπαθούσαν να χαλαρώσουν τους δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση ……που όχι μόνο απελευθέρωσε τη χώρα μετά τον ΒΠΠ αλλά την ανέσυρε από τη λάσπη και τη βοηθά ακόμα!» Αυτός ο λόγος αποτέλεσε τη σπίθα που άναψε το φυτίλι της επανάστασης.
Οι διαδηλωτές νιώθοντας ότι εξαπατήθηκαν επέστρεψαν στο μέγαρο της Ραδιοφωνίας στο οποίο είχαν ήδη εγκατασταθεί για να το φρουρούν 500 άνδρες της Αλαμβέντελμι Όσταλυ, γνωστής και ως Α.Β.Ο., της μισητής για τους Ούγγρους κομματικής ασφάλειας. Το πλήθος επιτέθηκε εναντίον του κτιρίου της Ραδιοφωνίας χρησιμοποιώντας ένα αυτοκίνητο ως πολιορκητικό κριό. Η συντρόφισσα Βαλέρια Μπένκε ζήτησε ακόμα περισσότερες ενισχύσεις και στάλθηκαν επιτόπου τρία άρματα που παρατάχθηκαν στην οδό Μπρόντυ Σάντορ καθώς και αρκετά φορτηγά με άνδρες του τακτικού στρατού οι οποίοι όμως, μολονότι παρατάχθηκαν μπροστά στο μέγαρο αρνήθηκαν να βάλουν κατά του άοπλου πλήθους.
Στις 11 το βράδυ, οι διαδηλωτές δέχθηκαν την επίθεση των ανδρών της Α.Β.Ο., οι οποίοι άνοιξαν πυρ πλευροκοπώντας όσους βρίσκονταν στην οδό Μπρόντυ-Σάντορ σκοτώνοντας, μεταξύ των άλλων, τους δυο από τους τρεις κυβερνήτες των αρμάτων που βρίσκονταν στους πυργίσκους. Εξαγριωμένοι τότε οι διαδηλωτές αφόπλισαν τους στρατιώτες και εισέβαλαν στο κτίριο το οποίο και άρχισαν να πυρπολούν. Αρκετοί στρατιώτες τους ακολούθησαν και εθεάθησαν αξιωματικοί να μοιράζουν πολεμοφόδια στους διαδηλωτές.
Λίγο πιο πέρα στην οδό Ακαδημίας και στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΟ ο Γενικός Γραμματέας Γκέρε ωρύετο ότι «αυτοί που ξεσηκώθηκαν ήταν μια φασιστική αλητεία και αλλοίμονο της!». Ταυτόχρονα απειλούσε τον γηραιό Νάγκυ κατηγορώντας τον πως αυτός βρισκόταν πίσω από όλη την εξέγερση. Ο καυμένος ο Νάγκε, έχοντας τα χαμένα και παραμένοντας πειθήνιο όργανο της κομματικής ιεραρχίας, σχεδόν ψέλλιζε ότι δεν ήξερε τίποτε κι ότι είναι ένα απλό μέλος του κόμματος και τίποτε παραπάνω. Τα ίδια απαντούσε και σε όσους του τηλεφωνούσαν παρακαλώντας τον να κάνει κάτι. Τελικά η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος που συνεδρίαζε όλη τη νύχτα αποφάσισε και ανήγγειλε στις 7,30 του επομένου πρωινού, ότι ο Ιμρε Νάγκυ ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας αλλά όμως Γενικός Γραμματέας του κόμματος παρέμεινε ο σταλινικός Γκέρε. Ο στρατός και η αστυνομία παρέμειναν επίσης στα χέρια των σταλινικών. Με άλλα λόγια η αλλαγή στην πρωθυπουργία δεν ήταν παρά μόνο μια προσπάθεια να καταλαγιάσει ο λαϊκός αναβρασμός και ο σταλινικός μηχανισμός να παραμείνει ανέπαφος στην εξουσία. Αλλά ο καιροσκόπος κομμουνιστής Νάγκυ δεν εκπροσωπεί τίποτε πια στα μάτια του Ουγγρικού λαού. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι οι ομοεθνείς του απέρριπταν αυτόν καθ’ εαυτόν τον κομμουνισμό, ο ίδιος πίστευε ότι του είχε δοθεί η ευκαιρία να επαναφέρει έναν «κομμουνισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Ουτοπίες……
Στο πρώτο του διάταγμα το οποίο μεταδόθηκε στις 8 το βράδυ της 20ης Οκτωβρίου απειλούσε με θανατική ποινή όσους είχαν εξεγερθεί εναντίον της σοβιετικής εξουσίας. Με άλλα λόγια η πρώτη του κυβερνητική πράξη ήταν να θέσει στην παρανομία εκείνους οι οποίοι τον είχαν φέρει στην εξουσία! Τα σχόλια περιττεύουν… Εξαγριωμένοι οι Μαγυάροι διαδηλωτές σε αντίδραση άρχισαν να κρεμούν τα μέλη της Α.Β.Ο., τους μυστικούς αστυνομικούς που είχαν ανοίξει πυρ εναντίον των διαδηλωτών δηλαδή.
Στις 9 το βράδυ άλλο ένα ανακοινωθέν ανήγγειλε την σοβιετική επέμβαση στη χώρα: «Χυδαίες ένοπλες επιθέσεις εκ μέρους αντεπαναστατικών συμμοριών δημιούργησαν μια κατάσταση σοβαρή», διατείνονταν οι κομμουνιστές και συνέχιζαν «οι συμμορίες κατέλαβαν δημόσια κτίρια, εργοστάσια, δολοφόνησαν πολίτες και στρατιωτικούς και μέλη της Ασφαλείας….. Η Λαϊκή κυβέρνηση της Ουγγαρίας αφού δεν ήταν προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο, και ακολουθώντας τους όρους του Συμφώνου της Βαρσοβίας, έκανε έκκληση στα Σοβιετικά στρατεύματα που στάθμευαν στην Ουγγαρία να αποκαταστήσουν την τάξη». Ο ουγγρικός λαός ανέτρεψε την υποτιθέμενη «Λαϊκή Κυβέρνηση» την οποίαν ανέλαβαν να σώσουν τα σοβιετικά τεθωρακισμένα άρματα μάχης τα οποία σύμφωνα με γελοιογράφο της εποχής «εισέβαλαν στους δρόμους της Βουδαπέστης χορεύοντας βάλς……».
Εισβολή των σοβιετικών αρμάτων μάχης
Οι δύο μηχανοκίνητες μεραρχίες που στάθμευαν στην Ουγγαρία, η 2η και η 17η, ενισχυμένες από άλλες οι οποίες είχαν αρχίσει να περνούν τα ρουμανικά και τα σοβιετικά σύνορα, είχαν τεθεί από μέρες σε κίνηση και ετοιμότητα. Στις 20 του μηνός οι μηχανοκίνητες μονάδες είχαν αρχίσει να κινούνται προς το Σομπάτχελυ και το Σέκεσφεχερβαρ ενώ ταυτόχρονα είχε ήδη τεθεί σε ενέργεια στην Πολωνία και την Ουγγαρία το γενικό σχέδιο που προβλεπόταν για την ανυπακοή των σοβιετικών δορυφόρων. Στην Πολωνία η οποία είχε εξεγερθεί λίγες ημέρες πριν, η επέμβαση των τεθωρακισμένων είχε αποτραπεί την τελευταία στιγμή χάρη σε μια διευθέτηση μεταξύ της Πολωνικής κομμουνιστικής κυβέρνησης και εκείνης της Σοβιετικής Ένωσης. Στην Ουγγαρία όμως τίποτε δεν σταμάτησε την επέμβαση. Τα σοβιετικά άρματα μάχης ξεκίνησαν από το Τσεγκλέντ, 50 χιλ. μακριά και εμφανίσθηκαν στην αριστερή όχθη του Δούναβη, στη Βούδα, τη νύχτα της 23ης προς την 24η Οκτωβρίου και πέρασαν τη γέφυρα Σαμπατσάγκ και τη γέφυρα της νήσου Μαργαρίτας. Εκεί περίμεναν για επτά ολόκληρες ώρες πριν ανακοινωθεί επίσημα η επέμβαση τους.
Το πρωινό της 24ης Οκτωβρίου τα Σοβιετικά άρματα μάχης κατέλαβαν τις γέφυρες του Δούναβη και τα στρατηγικά σημεία της ουγγρικής πρωτεύουσας. Επίσης κατέλαβαν την περιοχή στην οποία βρίσκονταν τα κυβερνητικά κτίρια καθώς και κάποια εργοστάσια στην περιοχή του Τσέπελ. Ταυτόχρονα σοβιετικοί στρατιώτες έστηναν μόνιμα πολυβολεία στα σταυροδρόμια των οδών. Την αρχή των εχθροπραξιών την έκαναν τα σοβιετικά στρατεύματα όταν στις 6 ο πρωί, πιθανόν από εκνευρισμό, εξαπέλυσαν μια ομοβροντία στη γωνία του «πάρκου του Λαού» και της λεωφόρου Ουλλυί. Λίγα λεπτά αργότερα ένας πενηντάρης άνδρας, παλαίμαχος του ΒΠΠ εξεσφένδονησε εναντίον του άρματος μια αναμμένη μποτίλια με βενζίνη και το πυρπόλησε. Ένα δεύτερο τεθωρακισμένο άρμα πυρπολήθηκε μπροστά στους στρατώνες Κίλιαν, ενώ κάποια τεθωρακισμένα άρματα που κατέβαιναν τη λεωφόρο Λένιν δέχθηκαν επίθεση με χειροβομβίδες από μια αυτοσχέδια μονάδα που κινείτο για να λάβει μέρος στην πολιορκία του μεγάρου της Ραδιοφωνίας. Το ίδιο συνέβη και στον λόφο της Βούδα, στην πλατεία Τσέρεκ, όπου αρκετοί νεαροί με παράτολμο θάρρος σκαρφάλωναν στους πυργίσκους των αρμάτων κι έριχναν μέσα χειροβομβίδες εξουδετερώνοντας τα πληρώματα τους. Οι σοβιετικοί στρατιώτες οι οποίοι είχαν πληροφορηθεί ότι θα εκινούντο για να συντρίψουν κάποιο φασιστικό πραξικόπημα βρήκαν μπροστά τους εργάτες και δεν ήξεραν πως έπρεπε να δράσουν. Έτσι κατά τις 12 το μεσημέρι οι εξεγερμένοι είχαν οχυρωθεί στον κινηματογράφο Κορβίν, στο κτίριο της Ραδιοφωνίας, στο κεντρικό βιβλιοπωλείο Σάμπαντ Νεπ και στις μεγάλες πολυκατοικίες της λεωφόρου Λένιν ενώ τα σοβιετικά τεθωρακισμένα χωρίς να επιχειρούν καμμία συντονισμένη προσπάθεια προκειμένου να ανακτήσουν έδαφος έβαλαν μόνο σποραδικά εναντίον κάποιων κτιρίων.
Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας ο καιροσκόπος γέροντας Ιμρε Νάγκυ απειλούσε και πάλι αυτούς που τον έφεραν στην εξουσία υπερασπιζόμενος τους Σοβιετικούς και την «κομματική νομιμότητα». Στις 1,58 έδωσε με ένα νέο του διάγγελμα 2 λεπτά καιρό στους διαδηλωτές να παραδοθούν. Αστείες ενέργειες…… λίγα λεπτά αργότερα η προθεσμία παρατάθηκε μέχρι τις 10 τη νύχτα. Η αστειότητα έγινε γελοιότητα…. Οι σοβιετικοί που πληροφορήθηκαν ότι η «φασιστική ανταρσία» δεν μπορούσε να καταπολεμηθεί έσπευσαν να καθαιρέσουν τον πολύ Γκέρε και να τον αντικαταστήσουν με τον Γιάνος Κάνταρ ο οποίος δέχθηκε τη θέση μολονότι έφερε ακόμα στο πρόσωπο του τα σημάδια από τους βασανισμούς που είχε υποστεί τη σταλινική περίοδο στις κομμουνιστικές φυλακές. Η κατάσταση έδειξε να εκτονώνεται κάπως και εκείνη τη νύχτα οι εξεγερμένοι άρχισαν να παραδίδουν τα όπλα. Οι Σοβιετικοί υπολόγισαν ότι η εξέγερση έσβηνε και η κυβέρνηση –μαριονέτα του Νάγκε κάλεσε στις 6,30 το πρωί τους κατοίκους να επανέλθουν στις εργασίες τους διαβεβαιώνοντας τους ότι οι «ταραξίες είχαν σωφρονιστεί».
Στις 25 Οκτωβρίου όμως και από τις 9 το πρωί άοπλοι και ειρηνικοί διαδηλωτές είχαν αρχίσει να κατακλύζουν την πλατεία Κόσσουτ και να κατευθύνονται προς τη Βουλή. Κατά τις 10 έκαναν την εμφάνιση τους ουγγρικά άρματα φορτωμένα πολίτες και με σημαίες από τις οποίες έλλειπαν τα κομμουνιστικά σύμβολα. Καθώς κινούνταν φιλικά προς τους Σοβιετικούς, αρχικά κι εκείνοι δεν αντέδρασαν αλλά τους επιτέθηκαν οι άνδρες της μυστικής αστυνομίας οι οποίοι άνοιξαν πυρ εναντίον των εξεγερμένων από την στέγη του Υπουργείου Γεωργίας. Στη συνέχεια άνοιξαν πυρ εναντίον του πλήθους και οι Σοβιετικοί στρατιώτες με αποτέλεσμα στο τέλος να χρειαστούν 18 φορτηγά για να μεταφέρουν τα πτώματα. Πολλοί Μαγυάροι κατέφυγαν στην πρεσβεία των ΗΠΑ ζητώντας άσυλο. Τότε ήταν που οι απηυδισμένοι κάτοικοι της Βουδαπέστης ζήτησαν εκδίκηση από τους άντρες των μυστικών υπηρεσιών. Αρκετοί από τους άνδρες των μυστικών υπηρεσιών οι οποίοι είχαν ανοίξει αδικαιολόγητα πυρ εναντίον των αόπλων διαδηλωτών κρεμάσθηκαν από τον λαιμό ή τα πόδια. Άλλοι εκτελέσθηκαν με μια πιστολιά ενώ υπήρξαν και κάποιοι που κάηκαν ζωντανοί, με τους Σοβιετικούς να παρατηρούν ξανά αμέτοχοι τα γεγονότα.
Την επόμενη ημέρα, Παρασκευή 26 Οκτωβρίου η εξέγερση γενικεύθηκε και εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ουγγαρία. Οι αγρότες διέλυσαν τις κολεκτίβες τις οποίες τους είχαν αναγκάσει να δημιουργήσουν και δυο μεγάλες επαρχιακές πόλεις, η Ντεμπρετσέν και η Μίσκολτς εξέλεξαν επαναστατικές δημοκρατικές αρχές καταργώντας τις κομμουνιστικές. Στην ίδια την πρωτεύουσα ο συνταγματάρχης Παλ Μάλετερ παρέδωσε στους επαναστάτες τον στρατώνα Κίλιαν το οποίον πολιορκούσαν επί τρεις ημέρες και ένα επαναστατικό συμβούλιο από διανοούμενους ανέλαβε να δώσει στο κίνημα κάποια γενική κατεύθυνση ορίζοντας ταυτοχρόνως τον Μάλετερ στρατιωτικό αρχηγό. Ο ουγγρικός στρατός είχε ταχθεί ήδη με το μέρος των επαναστατών και μόνο οι άνδρες της κομμουνιστικής μυστικής αστυνομίας παρέμεναν στο πλευρό των Σοβιετικών. Μια καινούρια ημέρα ελευθερίας ήταν έτοιμη να ανατείλει στην Ουγγαρία.
Η μια πόλη μετα την άλλη άρχισαν να αποκηρύσσουν την κομμουνιστική κυβέρνηση και να διώχνουν τους τοπικούς τυραννίσκους. Ντέμπρετσεν και Μίσκολτς στην αρχή και κατόπιν Σέγκεντ, Πετς, Σόλνοκ, Κάποσβαρ, Βέσπρεμ, Σόμπατχελυ, Γκυόρ, Μαγκυάροβαρ, Σόπρον, Χέγκυτκελον, Σέντγκοτχαρντ, Ντούναφολτβαρ και άλλες έστειλαν στη Βουδαπέστη αντιπροσωπείες απαιτώντας άμεση απελευθέρωση της Ουγγαρίας και αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μπροστά στη γενικευμένη εξέγερση πολλοί διοικητές των σοβιετικών μονάδων υποσχέθηκαν σε εκπροσώπους των επαναστατών να μείνουν ουδέτεροι αν κανείς δεν πείραζε τους άνδρες τους. Κατά συνέπεια η δοτή κομμουνιστική κυβέρνηση έμεινε απομονώθηκε προς στιγμή πλήρως. Οι Γκέρε και Χέγκεντυς, δραπέτες και αιχμάλωτοι μαζί κατέφυγαν μέσα σε ένα σοβιετικό άρμα μάχης για προστασία ενώ έψαχναν τρόπο για να καταφέρουν να διαφύγουν στη Μόσχα.
Ο Νάγκυ σχημάτισε νέα κυβέρνηση με παλαιοκομματικούς διώχνοντας τους σταλινικούς κομμουνιστές από το πολιτικό προσκήνιο και ταυτόχρονα υπό τους ήχους του Ουγγρικού εθνικού ύμνου και όχι της κομμουνιστικής Διεθνούς καλούσε τους Μαγυάρους να σημαιοστολίσουν τις κατοικίες τους με τα εθνικά χρώματα της πατρίδας τους. Αντιπρόσωποι των επαναστατών έφτασαν στον Ιμρε Νάγκυ ζητώντας του να απαιτήσει μετά τις τελευταίες εξελίξεις «οι σοβιετικές δυνάμεις κατοχής να αποχωρήσουν από την Ουγγαρία με λευκή σημαία». Ο γηραιός και τρομοκρατημένος Νάγκυ τους απήντησε ότι ήταν τρελλοί αν νόμιζαν ότι μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ωστόσο στα χέρια του υπήρχε μια δήλωση των Σοβιετικών που του είχαν αφήσει οι Σουσλώφ και Μικογιάν και στην οποία η σοβιετική κυβέρνηση μεταξύ των άλλων αναγνώριζε ότι: «στις σχέσεις μεταξύ των χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου έχουν διαπραχθεί καθαρά και ολοφάνερα λάθη…… Για αυτό η Σοβιετική Ένωση είναι έτοιμη να προχωρήσει στις αναγκαίες αναθεωρήσεις και συγκεκριμένα σε ότι αφορά την παρουσία των σοβιετικών στρατευμάτων στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας». Δυο δεκαετίες πριν ο Ούγγρος ναύαρχος Χόρτυ είχε απαιτήσει ευθαρσώς από τον σύμμαχο του Χίτλερ να αποδοθούν στην πατρίδα του αυτά που πίστευε ότι δικαιωματικά της ανήκαν. Αυτή την φορά ο γηραιός και πειθήνιος κομμουνιστής Νάγκυ δεν τόλμησε να υψώσει το όποιο του ανάστημα απέναντι στις Σοβιετικούς που είχαν καταλάβει την Ουγγαρία.
Τη Δευτέρα 29 Οκτωβρίου ο παγκόσμιος τύπος εκθείαζε τη γενναιότητα των Ούγγρων και έβλεπε στην εξέγερση τους την αυγή της ελευθερίας των Ανατολικοευρωπαίων οι οποίοι μια δεκαετία πριν είχαν περάσει με τη βία κάτω από τον κομμουνιστικό ζυγό. Στον δυτικό κόσμο η πολωνική και η ουγγρική εξέγερση έδωσαν την αίσθηση ότι άρχιζε η διάλυση της σοβιετικής αυτοκρατορίας. Ο εθνικισμός των υπόδουλων εθνών αντιπαρατείθετο στον σοβιετικό διεθνισμό και φαινόταν να ήταν η μόνη δύναμη που μπορούσε να νικήσει τον κομμουνισμό. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας η Ουγγρική εξέγερση έγινε το θέμα της ημέρας και η χώρα απόκτησε ένα τεράστιο κεφάλαιο συμπάθειας παγκοσμίως. Τα σοβιετικά στρατεύματα αποχώρησαν από τη Βουδαπέστη αφήνοντας πίσω 3.000 τραυματίες και μια πόλη που θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Την ίδια ημέρα όμως ξέσπασε ο πόλεμος του Σουέζ κάνοντας την ηρωική επανάσταση των Μαγυάρων να περάσει σε δεύτερο πλάνο. Τελικά το θανατηφόρο πλήγμα στον εθνικισμό, τη στιγμή που αντιμάχετο τον κομμουνισμό, το έδωσε έμμεσα ο Γάλλο-βρετανικός ιμπεριαλισμός ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τον πόλεμο του Σουέζ. Η παγκόσμια κοινή γνώμη απορροφήθηκε από τον πόλεμο του Σουέζ και ουσιαστικά εγκατέλειψε την Ουγγαρία έρμαιο στα χέρια της ΕΣΣΔ. Αυτή τη στιγμή ως ανέλπιστη βοήθεια κατέφθασε η συμπαράσταση του άλλου ερυθρού γίγαντα, της Κίνας, η οποία αμφισβήτησε τη χώρα που όλος ο κομμουνιστικός κόσμος είχε αναγνωρίσει ως «ηγέτιδα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου» και την κατηγόρησε ότι αγνοούσε την αρχή της ισότητας μεταξύ των σοσιαλιστικών χωρών και συμπεριφερόταν έναντι της Ουγγαρίας με σωβινισμό. Σύμφωνα με την Συνθήκη του 1947 οι Σοβιετικοί θα έπρεπε να εκκενώσουν την Ουγγαρία εντός δυο μηνών από την υπογραφή της. Το Κρεμλίνο κατάφερε να διατηρήσει τις δυνάμεις του σε αυτήν την κεντροευρωπαϊκή χώρα με το πρόσχημα ότι κάτι τέτοιο ήταν απαραίτητο για να εξασφαλισθεί μια γραμμή επικοινωνίας με τις δυνάμεις της που στάθμευαν στην κατεχόμενη Αυστρία. Μετά την απελευθέρωση της Αυστρίας αυτός ο λόγος έπαυσε να υφίσταται και εάν ο Νάγκυ κατήγγειλε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας τότε οι Σοβιετικοί θα ήταν υποχρεωμένοι να φύγουν.
Οι σοβιετικοί σε μια κίνηση τακτικού ελιγμού αποχώρησαν από τη Βουδαπέστη αποσύροντας και τα τελευταία άρματα μάχης που φρουρούσαν τα κυβερνητικά κτίρια πέριξ του Δουνάβεως και συναποκομίζοντας τους νεκρούς τους. Πίσω τους άφησαν μια ερειπωμένη πόλη οι πολίτες της οποίας όμως παρέμειναν οπλισμένοι και έτοιμοι να προχωρήσουν την επανάσταση τους μέχρι να δικαιωθούν. Μέσα σε μια μόνο νύχτα «αναστήθηκαν» εννέα πολιτικά κόμματα και άλλες τόσες εφημερίδες του προ-κομμουνιστικού αστικό-δημοκρατικού πολιτικού στερεώματος. Οι Ούγγροι, ελεύθεροι πια να λύσουν τους λογαριασμούς τους, επιτέθηκαν στην έδρα της Πολιτοφυλακής, στην πλατεία Καϊσταρσασαγκ, στο κέντρο της Βουδαπέστης όπου ήταν η έδρα των Α.Β.Ο.Σ. Στην αρχή οι επιτιθέμενοι αποδεκατίσθηκαν αλλά στη συνέχεια επιτέθηκαν με τρία άρματα του ουγγρικού στρατού και με τα κανονια τους άνοιξαν ένα ρήγμα από το οποίο εισήλθαν οι επαναστάτες. Οι άνδρες της μυστικής αστυνομίας που συνελήφθησαν μέσα στην έδρα τους θανατώθηκαν αμέσως από τον λαό που ζητούσε εκδίκηση για τα δέκα χρόνια τυραννίας και τρομοκρατίας που του είχαν επιβάλλει οι μυστικοί αστυνομικοί. Ο Νάγκυ ο οποίος παρ’ όλες τις εξελίξεις παρέμενε πιστός κομμουνιστής και υπάκουο τέκνο της ΕΣΣΔ άρχισε να προειδοποιεί τον επαναστατημένο λαό για «επανεμφάνιση του φασισμού και του αντισημιτισμού» υποστηρίζοντας ότι «η επανάσταση είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε αντεπανάσταση». Προσπαθούσε δηλαδή με κάθε τρόπο να εδραιώσει την εξουσία των κομμουνιστών, αλλά οι φωνές του δεν εύρισκαν καμμία απήχηση. Αντιθέτως οι επαναστάτες αποφυλάκισαν τον καρδινάλιο Μίντσεντυ, ο οποίος είχε τεθεί υπό περιορισμό για επτά χρόνια στο μοναστήρι του Φελσοπατένυ, και τον αποκατέστησαν στην αρχιεπισκοπική έδρα ζητώντας του ταυτόχρονα να ηγηθεί εκείνος του επαναστατημένου έθνους.
Στα σύνορα όμως τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν να συγκεντρώνονται απειλητικά γύρω από συγκοινωνιακούς κόμβους και να καταλαμβάνουν περιφερειακά αεροδρόμια ενώ ταυτόχρονα γκρέμιζαν τα οδοφράγματα που είχαν στήσει οι επαναστάτες στις σιδηροδρομικές γραμμές. Τελικά ο γηραιός και έντρομος Νάγκυ, συρόμενος και ωθούμενος ουσιαστικά από τους Τίλντυ και Γιάνος Κάνταρ, κάλεσε τον πρεσβευτή (ουσιαστικά τοποτηρητή) της ΕΣΣΔ Αντρόπωφ και του ζήτησε να φύγουν τα στρατεύματα τους από την Ουγγαρία τονίζοντας ότι η χώρα αποσυρόταν από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο Αντρόπωφ αντέδρασε αλλά το νέο διαδόθηκε μα στην πρωτεύουσα και σε όλη τη χώρα με μια θαρραλέα ομιλία του Γιάνος Κάνταρ. Η Ουγγαρία δηλώνει διεθνώς ότι θα έμενε ουδέτερη κι η Μόσχα δεν φάνηκε να θορυβήθηκε ιδιαιτέρως. Έτσι οι ημέρες πέρασαν ήρεμα μέχρι τις 3 Νοεμβρίου. Επιπλέον ο σοβιετικός στρατηγός Μαλίνιν έλαβε διαταγή να συνεννοηθεί με τους εκπροσώπους της ουγγρικής κυβέρνησης ώστε να αρχίσει η αποχώρηση των στρατευμάτων. Ο Μαλίνιν ξεκίνησε επαφές με τον επιτετραμμένο της ουγγρικής κυβέρνησης συνταγματάρχη Μάλετερ, ο οποίος επί τούτου προήχθη σε στρατηγό και ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών. Η πρώτη συνομιλία που διεξήχθη στο Σοβιετικό γενικό επιτελείο, στη νησίδα Τσέμπελ του Τόκολ, ήταν ικανοποιητική και οι Σοβιετικοί αξιωματικοί υπογράμμισαν μόνο ότι η εκκένωση ήταν από τεχνική άποψη μια περίπλοκη υπόθεση και ζήτησαν προθεσμία μέχρι τις 31 Ιανουαρίου για να την ολοκληρώσουν. Εν τω μεταξύ όμως από την νύχτα της 1ης Νοεμβρίου είχε εξαφανιστεί ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος Γιάννος Κάνταρ. Μόνο ο καρδινάλιος Μίτσεντυ που έχει κάτι υποψιαστεί και κάλεσε από Ραδιοφώνου το βράδυ της 3ης Νοεμβρίου τη Δύση να βοηθήσει την επαναστατημένη Ουγγαρία. Δεν είχε και πολύ άδικο. Την ίδια νύχτα ο στρατηγός Σερώφ, αρχηγός της πολιτικής αστυνομίας, συνέλαβε τους Ούγγρους αντιπροσώπους στο Τοκόλ και τους φυλάκισε.
Ούγγροι επαναστάτες Νοέμβριος 1956
Επέμβαση και στρατιωτική κατοχή
Η Βουδαπέστη που είχε κοιμηθεί με την αυταπάτη της ελευθερίας ξύπνησε από τον ήχο των ερπυστριών των σοβιετικών αρμάτων. Ο Ιμρε Νάγκυ, που την προηγούμενη βραδιά είχε εξοργισθεί με την έκκληση βοηθείας του καρδιναλίου, απηύθυνε με την σειρά του στις 5,20 το πρωί άλλη μια απεγνωσμένη έκκληση βοηθείας αναγγέλλοντας ταυτοχρόνως, «στους Ούγγρους αλλά και σε όλον τον κόσμο» τη σοβιετική εισβολή. Εις μάτην όμως. Ο Παλ Μάλετερ, υπουργός Στρατιωτικών, ο Ιστβαν Κόβατς, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου και ο Γιάνος Κάνταρ ήταν ήδη κρατούμενοι των Σοβιετικών. Πολύ γρήγορα κατέφυγε στην αμερικάνικη πρεσβεία και ο καρδινάλιος Μίτσεντυ. Ο Ιμρε Νάγκυ έμεινε σχεδόν μόνος απέναντι σε στρατεύματα που εισέβαλλαν σαν «σε εμπόλεμη χώρα» και ηρωοποιήθηκε.
Τα άρματα των Σοβιετικών προωθούνταν κατά τριάδες και σε κάθε σταυροδρόμι άνοιγαν συστηματικά πυρ. Οι Ούγγροι αντιστάθηκαν γενναία και απελπισμένα. Ο λόφος της Βούδα με το μισοερειπωμένο βασιλικό ανάκτορο αντέταξε λυσσώδη άμυνα στα σοβιετικά άρματα μάχης. Οι στρατώνες Κίλιαν βομβαρδίστηκαν από σοβιετικά αεροπλάνα που επιχειρούσαν κάθετες εφορμήσεις ενώ το πυροβολικό κατέκλυζε με τις οβίδες του τον λόφο της Βούδα όπου ήταν οχυρωμένοι οι επαναστάτες. Όπως και την 23 Οκτωβρίου ο λαός ξεχύθηκε εναντίον των εισβολέων μόνο που αυτοί τη φορά τόσο τα στρατεύματα όσο και τα άρματα τους είχαν αλλάξει. Τα τεθωρακισμένα ήταν τελευταίου τύπου Τ 34 και οι στρατιώτες Ασιάτες, Κιργίζιοι ή Ουζμπέκοι που τους είχαν πει ότι τους έστελναν να καταστείλουν μια φασιστική εξέγερση και οι οποίοι νόμιζαν ότι ο Δούναβης ήταν η Διώρυγα του Σουέζ. Οι ασιάτες στρατιώτες συνόδευαν τα τεθωρακισμένα και σάρωναν τους δρόμους με ένα ανελέητο πυρ. Οι Ούγγροι αυτοσχεδίαζαν ηρωικά μέσα αντίστασης, άδειαζαν βαρέλια με μαζούτ στο οδόστρωμα και με μια χειροβομβίδα ανέφλεγαν το υγρό στρώμα κάτω από τα τεθωρακισμένα. Αλλά εκ των πραγμάτων οι πολίτες δεν ήταν δυνατόν να αναχαιτίσουν έναν στρατό αποφασισμένο να σκοτώνει. Τελικά μόλις κατελήφθη η Βουλή ο ίδιος ο Νάγκυ με μια κινηματογραφική τρόπο κατέφυγε στη Γιουγκοσλαβική πρεσβεία ζητώντας άσυλο από τον σύντροφο Τίτο. Ο Ραδιοφωνικός σταθμός της Βουδαπέστης εξέπεμψε το κύκνειο άσμα του με τη φωνή του άλλοτε έξαλλου κομμουνιστή συγγραφέα Γκιούλα Χάυ που καλούσε τον δυτικό κόσμο να σώσει την πατρίδα του από την σοβιετική εισβολή… ohtempora, ohmores!….
Σοβιετικά άρματα μάχης T-54 στη Βουδαπέστη στις 31 Οκτωβρίου
Στις 6 το πρωί ο Γιάνος Καντάρ, ο οποίος είχε συλληφθεί από τους Σοβιετικούς μερικές ημέρες πριν ανακοίνωσε ότι σχημάτισε κυβέρνηση εργατών που «θα αντιμετωπίσει τα αντεπαναστατικά στοιχεία τα οποία εισχώρησαν στο μαζικό κίνημα που ξέσπασε στις 23 Οκτωβρίου» και ζητούσε από τη Σοβιετική διοίκηση «να συντρίψει τις απαίσιες δυνάμεις της αντίδρασης και να αποκαταστήσει την τάξη και την ηρεμία». Ο Γιάνος Κάνταρ είχε μεταφερθεί στην ουγγρική πρωτεύουσα από τα ίδια εκείνα σοβιετικά τεθωρακισμένα τα οποία απειλούσε πριν λίγες ημέρες και είχε σχηματίσει κυβέρνηση με Ούγγρους «Μοσχοβίτες», όπως ο Φέρεντς Μύνιχ. Δηλαδή άλλη μια επανάληψη του 1945 όταν Ούγγροι κομμουνιστές από την Μόσχα όπως ο Μπέλλα Κούν στάλθηκαν να μετατρέψουν τη χώρα τους σε σοβιετικό προτεκτοράτο.
Ενώ η Βουδαπέστη πνιγόταν μέσα στους καπνούς της μάχης και η νόμιμη κυβέρνηση της Ουγγαρίας σκορπούσε κυνηγημένη, καθώς μια άλλη, παράνομη που είχε σχηματισθεί σε ξένη χωρά, κι από ξένη χώρα εισέβαλλε στο ουγγρικό έδαφος εποχούμενη επί τεθωρακισμένων μιας ξένης χώρας για να πάρει τη θέση της, στο Συμβούλιο Ασφαλείας η συζήτηση για την Ουγγαρία ανεβάλλετο κατόπιν αιτήσεως του Σοβιετικού πρεσβευτή Σομπόλεφ. Σύμφωνα με αυτόν «η ουγγρική εξέγερση ήταν μια εγκληματική στασιαστική ενέργεια φασιστών συμμοριτών που τους χρηματοδοτούσαν οι δυτικές δυνάμεις. Η Σοβιετική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε στην έκκληση της νόμιμης ουγγρικής κυβέρνησης, ενώ η αμερικανική προσφυγή αποτελούσε απαράδεκτη επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουγγαρίας με σκοπό να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στην κρίση της Μέσης Ανατολής. Καιρός να συζητηθεί το Σουέζ και η Χερσόνησος του Σινά!» Το Συμβούλιο Ασφαλείας με δέκα ψήφους υπέρ ενέκρινε την αμερικανική πρόταση που καλούσε την ΕΣΣΔ να αποσύρει τα στρατεύματα της, αλλά κανείς Δυτικός δεν φάνηκε διατεθειμένος να αντιδράσει δυναμικά. Στη Νέα Υόρκη η αστυνομία απώθησε τους διαδηλωτές που ήθελαν να πυρπολήσουν το κτίριο του ΟΗΕ, ενώ στο Παρίσι μια διαδήλωση με επικεφαλείς πέντε πρωθυπουργούς κατέβηκε τη Λεωφόρο Ηλυσίων και κατέληξε στην διασταύρωση της οδού Σατωντέν όπου και πυρπόλησε τα γραφεία του Κομμουνιστικού κόμματος. Ανάλογες σκηνές εκτυλίχθησαν και στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο, το Λουξεμβούργο, τη Στοκχόλμη, τη Ζυρίχη, το Σικάγο κ.α. Ο ελεύθερος κόσμος διεμαρτύρετο για τη δολοφονία της Ουγγαρίας. Αλλά οι κομμουνιστές δεν φαίνονταν να ανησυχούσαν. Εκτός από το ευχάριστο μονοπώλειο της βίας, ήξεραν να πλαστογραφούν όχι μόνο την ιστορία αλλά και την πραγματικότητα και αργότερα απόκτησαν την αξιοθαύμαστη ικανότητα να καταργούν τη μνήμη. Για αυτούς στην Ουγγαρία απλώς ο κυρίαρχος λαός κατέθεσε το σκήπτρο του στα σοβιετικά άρματα. Ήδη ο Νεχρού από την Ινδία ενώ καταδίκαζε τα γεγονότα στο Σουέζ, μιλούσε για εμφύλιο πόλεμο στην Ουγγαρία και όχι για «διαπιστωμένη επιθετική ενέργεια». Ο σύντροφος Τίτο, δρώντας προφανώς ιδιοτελώς, έσπευσε να «εγκρίνει τη σοβιετική επέμβαση ύστερα από την, «επικίνδυνη για τον σοσιαλισμό», τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα στην Ουγγαρία. Την ίδια στάση τήρησε και το Πεκίνο. Ο γηραιός Ιμρε Νάγκυ παραδόθηκε από τον Τίτο στις αρχές της πατρίδας του και λίγες ημέρες αργότερα ανακοινώθηκε ότι εξέφρασε την επιθυμία να εκμετρήσει το ζήν σε κάποια άλλη χώρα, εκτός της Ουγγαρίας, αλλά «οπωσδήποτε σοσιαλιστική!» Έκτοτε τον κάλυψε η σιωπή και η λήθη. Ο κομμουνισμός έθετε πάνω από όλα τη σωτηρία του παραβλέποντας τις «εσωτερικές διχόνοιες» και οι ουδέτεροι όπως πάντα έσπευδαν να ευθυγραμμιστούν μαζί του. Έτσι οι Σοβιετικοί αφέθηκαν ανενόχλητοι να «επιβάλλουν την ελευθερία και να επαναφέρουν στο σωστό δρόμο του μαρξισμού» την παρεκκλίνουσα Ουγγαρία. Τα «αρμόνια του Στάλιν», τοποθετημένα κατά συστοιχίες στην παραλιακή λεωφόρου του Δούναβη έβαλαν κατά του λόφου της Βούδα εξουδετερώνοντας κάθε αντίσταση στην πρωτεύουσα. Τα εργοστάσια Τσέπελ βομβαρδίσθηκαν από την αεροπορία και το πυροβολικό. Το Ντουναπεντέλε, η μεγαλύτερη εργατούπολη της Ουγγαρίας που χτίσθηκε χάρη στην βιομηχανική μεγαλομανία του κομμουνισμού, συνέχιζε να αντιστέκεται για καιρό στους σοβιετικούς συντρόφους. Μάχες γίνονταν ακόμα για καιρό στο Πετς, στο Σόμπαχελυ, στο Μίσκολτς και στο Κέτσκεμετ. Ισοπεδώνοντας τα πάντα με τα άρματα τους, δρώντας με ωμότητα βαρβάρων και προβαίνοντας σε ομαδικές εκτελέσεις κατάφεραν να καταβάλουν την αντίσταση των Ούγγρων. Κάποιοι βγήκαν στα βουνά αλλά το γεωγραφικό ανάγλυφο της χώρας δεν ευνοούσε τον ανταρτοπόλεμο. Το μόνο που θα έσωζε την ουγγρική επανάσταση ήταν μια συντονισμένη και συγκεντρωτική βοήθεια από την Δύση η οποία καθώς δεν ερχόταν και την άφησε να ξεψυχήσει. Επιπλέον η Αυστρία, που μόλις είχε γλιτώσει από τα δόντια των Σοβιετικών διαμαρτυρόταν για το πλήθος των προσφύγων. Το ουγγρικό ραδιόφωνο που είχε περιέλθει στα χέρια των Σοβιετικών και της μαριονέτας τους Γιάνος Κάνταρ μετέδιδε «ευχαριστίες στον Ερυθρό στρατό που απελευθέρωσε για δεύτερη φορά τον ουγγρικό λαό». Από την άλλη, στην Δύση ακούγονται μόνο αμυδρά κάποιες τρομακτικές και εφιαλτικές ιστορίες από φυγάδες που κατάφεραν να σωθούν περνώντας τρομοκρατημένοι τα αυστριακά σύνορα.
Μαγυάροι της ουγγρικής μειονότητας της Τρανσυλβανίας ήταν εκείνοι που επαναστάτησαν υπό την ηγεσία του προτεστάντη ιερέα Λάζλο Τόκες τον Δεκέμβριο του 1989 εναντίον του απάνθρωπου καθεστώτος Τσαουσέσκου στη Ρουμανία.
O ξεπεσμός της ανθρωπότητος στον βούρκο του σατανισμού και της μεταμοντέρας σήψης διατρέχοντας κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής πλέον αποτυπώνεται ανάγλυφα στη τέχνη και τον πολιτισμό, ο οποίος έχει καταστεί απροκάλυπτα φορέας όλης της εκσυγχρονιστικής χωματερής. Στο καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν στην περιοχή των Σεπολίων διοργανώνεται η περιώνυμη “Έκθεση Τέχνης”. Μία αποκρουστική παρουσίαση των πιο φρικτών δημιουργημάτων, στα οποία μπορεί να καταλήξει η χυδαιότερη εκδήλωση των κατωτέρων ανθρωπίνων ενστίκτων. Μία σύνοψη όλων των εκδοχών του οικουμενικού εκφυλισμού ή άλλως το απόγειο της απολύτου κυριαρχίας της Νέας Εποχής στον καλλιτεχνικό χώρο.
Σε θέατρο, κινηματογράφο, εκθέσεις ζωγραφικής αλλά και στην μουσική, παντού ο νοσηρός σύγχρονος κόσμος προσπαθεί να επηρεάσει την ψυχολογία και το πνεύμα των Ελλήνων, να μάς αποκόψει από τις ρίζες μας και να υποβιβάσει τις έννοιες της παράδοσης και της ταυτότητας. Ακόμα και σε κάθε πόλη της χώρας το ανθρώπινο μάτι κατακλύζεται από εικόνες υποτιθεμένων έργων απροσδιόριστου περιεχομένου, για τον ακριβή συμβολισμό και τη σαφή σημειολογία των οποίων ουδείς μπορεί να απαντήσει με αξιοπιστία.
Από τα αγάλματα των αρχαίων προγόνων μας, τα οποία είχαν ως στόχο την αγαλλίαση της ελληνικής ψυχής φτάσαμε στα άσχημα, βδελυρά και αρρωστημένα εκθέματα, τα οποία καταδεικνύουν τον ύψιστο πνευματικό εκμαυλισμό του νεωτερικού δυτικού ανθρώπου. Παντού διακρίνεται η ηγεμονία της ασχήμιας και η πιο ανίερη προσβολή των οσίων της Φυλής μας. Αν κανείς αποπειραθεί να ανοίξει την τηλεόραση, να πάει μία βόλτα στο κέντρο των Αθηνών, να επισκεφτεί μία έκθεση “τέχνης” ή κάποια θεατρική παράσταση, χωρίς να χρειάζεται να διαθέτει καμμία ιδιαίτερη γνώση τάσεων και ρυθμών, δεν θα δυσκολευτεί να βιώσει ευθύς αμέσως την αντιαισθητικότητα όλων όσα βομβαρδίζουν μανιωδώς τις αισθήσεις του. Η Ε.Ο.Ν. καταγγέλλει απερίφραστα ό,τι ανώμαλο και διεστραμμένο προτάσσει η Ν.Τ.Π και επιτρέπει η αρνησίχριστη και μισελληνική κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας. Στο Εθνικό Κράτος, το οποίο οραματιζόμαστε εμείς, η καλαισθησία, η συμμετρία και η προβολή υγιών και ισορροπημένων προτύπων και θεαμάτων, τα οποία εξιψώνουν την ψυχή και εξευγενίζουν τα ανθρώπινα συναιθήματα, θα έχουν πρώτη και κυρίαρχη θέση. Η Τέχνη πρέπει να αποκαθαρθεί από ο,τιδήποτε σκοταδιστικό, αποκρυφιστικό και άσεμνο, που ισοδυναμεί με βλασφημία και ανοσιουργήματα. Η Νέα εποχή με τα βγελύματα της στο σύνολό τους πρέπει να πάνε οριστικά στον καλάθο των αχρήστων της ιστορίας.
Όποιος διατηρεί επιφυλάξεις και πιστεύει ότι οι ως άνωθεν διαπιστώσεις εμφορούνται από υπερβολή ή έλλειψη καλλιτεχνικού αισθητηρίου, αρκεί να ρίξει μιά ματιά στα εκθέματα της συγκεκριμένης έκθεσης, για να ελέγξει πόσο μπορεί να αντέξει ο εσωτερικός του κόσμος μπροστά στη θέα όλων εκείνων των εκτρωμάτων, που υβρίζουν τον Χριστό, προτρέπουν σε εωσφορική μαγεία και προβαίνουν σε εξόφθλαμη σιωνιστική προπαγνάδα.
Το κερασάκι στην τούρτα στις εργασιακές σχέσεις ήταν η ανακοίνωση της εταιρείας e-food. Βεβαίως η “freelancing” εργασία είναι μια μόδα που ξεκίνησε από τα χρόνια των μνημονίων, όπου σε πολλές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι αμείβονται με ποσοστώσεις, χωρίς συμβάσεις μισθοδοσίας με αποτέλεσμα η εργασία και τα έσοδα τους να είναι στον αέρα. Ειδικά στον επαγγελματικό τομέα των διανομέων (delivery) η μαύρη εργασία, η ημιαπασχόληση και η πολύ χαμηλή μισθοδοσία σε εξευτελιστικά επίπεδα οργιάζουν, ενώ εν μέσω πανδημίας και lockdown οι εταιρείες διανομών τροφίμων, αλληλογραφίας, δεμάτων, ηλεκτρονικών συσκευών, πολλαπλασίασαν τρομερά τα κέρδη τους. Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, βέβαια, η αλληλεγγύη που επέδειξε ο ελληνικός λαός στους διανομείς και η δυναμική αντίσταση των καταναλωτών ενάντια στην εργασιακή εκμετάλλευση. Μόνο με συναδελφική αλληλεγγύη και λαϊκή αντίδραση οι εργαζόμενοι μπορούν να διαφυλάξουν τα δικαιώματά τους στον εργασιακό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν κυβερνήσεις και πολυεθνικές εταιρείες.
Η ταινία της Γελένα Πόποβιτς “Άνθρωπος του Θεού” που πραγματεύεται τον βίο του Αγίου Νεκταρίου από τις 26 Αυγούστου έχει ξεκινήσει την “περιοδεία” της στις ελληνικές αίθουσες, προσελκύοντας πλήθος θεατών από διαφορετικά τμήματα της κοινωνίας ακόμα και μη Ορθοδόξους Χριστιανούς. Στο πρώτο εικοσαήμερο προβολών και παρά τα περιοριστικά μέτρα ελέω της πανδημίας η ταινία αποτελεί ήδη εισπρακτική επιτυχία ,ξεπερνώντας το φράγμα των 170.000 εισιτηρίων και βάζει πλώρη για περαιτέρω απήχηση.
Όσον αφορά την πλοκή και την δομή του σεναρίου, στην ταινία παρουσιάζεται μια περίοδος 30 ετών με αφετηρία την καθαίρεση του Αγίου από το αξίωμα του Μητροπολίτου Πενταπόλεως και την εκδίωξη του από την Αίγυπτο το 1890 μέχρι και την κοίμηση του το 1920. Το σενάριο προχωρά με γρήγορο ρυθμό με τέτοιο τρόπο όμως ώστε να αποδίδει με σαφήνεια και με ρεαλισμό τα γεγονότα που διεξάγονται.
Σε επίπεδο ερμηνειών κεντρικό ρόλο έχει ο πρωταγωνιστής Άρης Σερβετάλης, ο οποίος δίνει την εντύπωση της παρουσίας του Αγίου Νεκταρίου με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής ξεχνά ότι παρακολουθεί ταινία και βιώνει πραγματικά την ουσία του βίου του Αγίου. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην συνεκτικότητα του έργου διαδραματίζουν κάποιοι δευτερεύοντες ρόλοι όπως ο βοηθός του Μητροπολίτου ο Κώστας( Αλεξάντερ Πέτροφ) , του προέδρου της Ριζαρείου ( Χρήστος Λούλης) καθώς και των Καραμπέτη, Στάνκογλου και του δημοφιλούς αμερικανού ηθοποιού Μίκι Ρουρκ που συμβάλλει στο συγκλονιστικό κλείσιμο της ταινίας.
Εν κατακλείδι, το παρόν φιλμ αποτελεί μια ξεχωριστή καλλιτεχνική δημιουργία που βρίσκει θέση στην προτίμηση του μέσου ανθρώπου παρά την λυσσαλέα δυσφήμιση που δέχθηκε από τις συστημικές ιστοσελίδες και τους δήθεν αντικειμενικούς “κριτικούς” που διατηρούν στις τάξεις του. Είναι μια τρανή απόδειξη ότι η αληθινή τέχνη που περικλείει μέσα της την αυθεντικότητα και την πνευματικότητα όση επίθεση και να δεχθεί από το πολιτισμικό σκότος της παγκοσμιοποίησης είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει αενάως να βγαίνει στην επιφάνεια. Ως Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-ΕΟΝ προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν έχει παρακολουθήσει την ταινία να το κάνει, καθώς θα ωφεληθεί από τα πνευματικά μηνύματα που αυτή περιέχει.
