Ὁ Χριστὸς ξαναδιώκεται!

 Γράφει ὁ Πέτρος Ἰ. Νικολοῦ, Φοιτητὴς Νομικῆς ΕΚΠΑ

Παρελθόντος τοῦ πρώτου σταδίου τῆς κρίσεως τοῦ κορωναϊοῦ ἐν Ἑλλάδι καὶ ἐπιστρέφοντας σταδιακῶς σὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς ξεχασμένους ῥύθμούς μας, οἱ μνῆμες τῶν ἀμέσως προηγουμένων ἡμερῶν κινδυνεύουν νὰ ξεθωριάσουν μπροστὰ στὸν ἐνθουσιασμό, ποὺ κομίζει ἡ ψευδαίσθηση ἀνακτήσεως τῆς ἐλευθερίας μας. Καθὼς ἡ θερμοκρασία ἀνεβαίνει, οἱ παραλίες πλημμυρίζουν καὶ τὸ θέρος ἐπενεργεῖ στὶς εὐερέθιστες χορδὲς τῆς ὀκνηρίας μας, κυριαρχεῖ ἡ τάση πὼς ἡ ἀνάμνηση τοῦ φετινοῦ θλιβεροῦ, ἄγευστου καὶ νοήματος κενοῦ Πάσχα δὲν θὰ χρειαστεῖ νὰ μᾶς ἀνακληθεῖ. Ὡς συνήθως, βιαζόμαστε νὰ ξεχάσουμε, σπεύδουμε νὰ ἐφησυχάσουμε καὶ προτρέχουμε νὰ βυθιστοῦμε στὸν κατὰ τὰ ἄλλα ἀ-νόητο βίο μας.             

     Διανύοντας τὴ φετινὴ Σαρακοστὴ καὶ Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν μακριὰ ἀπὸ τοὺς ναούς μας, ἀκοινώνητοι καὶ ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, πόνος ἀπαρηγόρητος γέμισε τὴν ψύχή μας, βαθιὰ θλίψη γείωσε κάθε ἐλπίδα μας καὶ ἡ κάρδιά μας ἔπαυσε νὰ πάλλεται μὲ τὴν ἔνταση τῆς ἀδημονίας ἀπὸ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ἀνηλεὴς τρομοκράτηση τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς πλύσεως ἐγκεφάλου, οἱ βάρβαρες συλλήψεις ἱερέων, τὰ μαζικὰ πρόστιμα σὲ πιστούς, ἀλλὰ καὶ ἡ συστηματικὴ προσβολὴ τῆς Θείας Κοινωνίας ἀπὸ τὸν γαλάζιο ἐκσυγχρονιστικὸ συφερτὸ καὶ τοὺς τηλεοπτικοὺς βραχίονές του σκανδάλισαν ὕπουλα τὸ ποίμνιο, τὸ ἀπέκοψαν ἀπὸ τὴν σταυραναστάσιμη πνευματικότητα καὶ τὸ ἐξανάγκασαν νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, τὴ μάνα Ἐκκλησία. Σὲ κανέναν δὲν ἐπετράπη νὰ ζήσει Πάσχα ἀληθινό, πανσεβάσμιον, μέγα καὶ ἅγιον. Τοὺς ὑποχόνδριους καραντινολάγνους, οἱ ὁποῖοι στιγμάτιζαν ἀσμένως ὡς συνωμοσιολόγο ὅποιον ἀποτολμοῦσε νὰ ἀρθρώσει κριτικὴ ἀπέναντι στὸν πρωτοφανῆ διωγμὸ τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου, ἦρθαν νὰ ἀποστομώσουν διὰ παντὸς οἱ ἐν μέσῳ συνωστισμοῦ περιοδεύουσες συναυλίες τοῦ Δήμου Ἀθηνῶν, οἱ παράνομες συγκεντρώσεις τοῦ ΚΚΕ καὶ τῆς ἁπανταχοῦ ἀριστεράτζας, οἱ πορεῖες τῶν λόατκι, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπηνῶς ἀνεξέλεγκτη κυκλοφορία γύφτων καὶ λαθρομεταναστῶν μέσα σὲ πόλεις καὶ χωριά. Ἀκόμα καὶ οἱ πιὸ δύσπιστοι ἐμπεδώνουν σὲ καθημερινὴ βάση ὅτι οἱ μῦθοι ἄργὰ ἢ γρήγορα καταρρίπτονται, οἱ προθέσεις κάποια στιγμὴ φανερώνονται καὶ ἡ ἄνιση μεταχείριση τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴν κυβέρνηση μόνο ἀπὸ ἐντεταλμένα ὄργανά της πλέον ἀμφισβητεῖται.

       Ἡ κατάφωρη καταπάτηση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καὶ ἡ ἀναβίωση διοκλητιανῶν ἐποχῶν εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν καταλογιστοῦν στὴν σκανδαλωδῶς ἐνδοτικὴ στάση, τὴν ὁποία ἐπέδειξε ἡ ἱεραρχία, ἡ ὁποία ἔσπευσε νὰ δηλώσει προκαταβολικῶς ἀφοσιωμένος ὑπηρέτης τῆς πολιτείας, παραιτήθηκε ὁποιασδήποτε ἀξιώσεως ἀπέναντί της καὶ κώφευσε ἀνερυθρίαστα στὶς διαμαρτυρίες λαϊκῶν καὶ ἐλαχίστων, ἀλλὰ πεφωτισμένων Μητροπολιτῶν, ὅπως τῶν Ἁγίων Μόρφου, Κερκύρας καὶ Κυθήρων. Ἡ κατόπιν ἑορτῆς ἔκχυση ἀπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ κλήρου δακρύων μετανοίας γιὰ τὴ δειλία της νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν διωκόμενο λαό της καὶ νὰ ὀρθοτομήσει τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας δὲν μπορεῖ νὰ ἰάσει τὴν ἀνήκεστο βλάβη, τὴν ὁποία ἔχει ὑποστεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ κόσμου πρὸς τοὺς πνευμάτικούς του ταγούς. Τὸ τραῦμα στὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν περιορίζεται μόνο στὴ σχέση αὐτή, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ζητήματα ἀμιγῶς δογματικά, τὰ ὁποῖα ἀλλοίωσαν βαθιά τὴν πίστη του χριστεπωνύμου πληρώματος, καθὼς σχηματίστηκε ἡ ἐσφαλμένη ἐντύπωση πὼς ἡ προσευχὴ κατ' οἶκον ἐξομοιοῦται μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπαξιωθεῖ ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἐμφυτεύθηκε στὸ νοῦ ἡ ἐωσφορικὴ ἀμφιβολία γιὰ τὴν ὑγειονομικὴ ἀσφάλεια τῆς θείας Μεταλήψεως καὶ διαστρεβλώθηκε ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὴν ἐκλογίκευσή της ἀπὸ τὸν κοσμικὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔθεσε πάνω ἀπὸ τὸν Χριστὸ μία ἀνούσια, ἀνελεύθερη καὶ ἀμέτοχη τῆς Θείας Χάριτος ζωή.

      Ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος περατώνει μία δύσκολη δοκιμασία, παλεύοντας νὰ βρεῖ τὴν πεπατημένη του. Μὲ τὴν Πίστη του λαοῦ σοβαρὰ πληγωμένη, τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ἀδύναμη νὰ πείσει γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἀδικαιολόγητης ἀπάθειάς της καὶ τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐθίζονται προοδευτικὰ στὴν ἰδέα ὄτι μποροῦν νὰ ζήσουν μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι δὲν τὴν χρειάζονται καὶ νὰ μὴν ἀγωνιοῦν κι ἰδιαίτερα νὰ γυρίσουν ξανὰ κοντά της ἀπὸ τὶς 18 Μαΐου καὶ μετά, καθίσταται ἀναγκαῖο νὰ ἀποκατασταθοῦν τὸ συντομότερο δυνατὸν οἱ λαβωμένες ἐσωτερικές σχέσεις. Χωρὶς Ἐκκλησία ἰσχυρή, ἀταλάντευτη στὶς δογματικές της ἀλήθειες καὶ ἑτοιμοπόλεμη ἀπέναντι σὲ κάθε νέα πρόκληση τοῦ μεταμοντέρνου ἀθεϊσμοῦ, κάθε μάχη ἀπέναντι στὶς ἀμβλώσεις, τὴν ἀποτέφρωση, τοὺς γαμοὺς ὁμοφύλων ζευγαριῶν, τὴν υἱοθεσία τέκνων ἀπ' αὐτά, τὴ διάλυση τῆς παραδοσιακῆς οἰκογενείας, κάθε φρικτὴ ἀπαίτηση τῆς ἀντζέντας τῶν δικαιωματιστῶν, ἀλλὰ καὶ στὰ ὑποχθόνια σχέδια τῶν παγκοσμιοποιητῶν σὲ βάρος τοῦ Ἔθνους, ἔχει μηδενικὲς πιθανότητες νὰ ἀποβεῖ νικηφόρα. Τὸ αἴτημα μας γιὰ ἐπιστροφὴ σὲ μία Ἀρχιεπισκοπή, ἡ ὁποία θὰ ἀπολαύει τοῦ πανδήμου σεβασμοῦ τοῦ Μακαριστοῦ Χριστοδούλου, ἱκανὴ νὰ συγκρουστεῖ δυναμικὰ μὲ τὸ λυσσαλέο μέτωπο τοῦ διεθνισμοῦ καὶ τῆς πανθρησκείας, πρέπει νὰ πλαισιώσει ἀποφασιστικὰ τοὺς ἀγῶνες, ποὺ ἔπονται γιὰ τὶς Πατριωτικές δυνάμεις τοῦ τόπου.