«Ἔθνος Ἑλληνικὸ ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει καὶ δὲν κατέπεσεν ποτέ»

Γράφει η Ιωάννα Γ. Καραγκιούλογλου, Νομικός – Επιστήμων Οικονομικής & Κοινωνικής Διοικήσεως

 

[Ἔθνος Ἑλληνικὸ ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει καὶ δὲν κατέπεσεν ποτέ

ΙΩΑΝΝΗΣ Α. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ]

 

Ἀπὸ τὴν νηπιακὴ της ἡλικία, ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἤδη τὴν δύναμη νὰ παραγάγει τὴν ὡραιότερη καὶ εὐγενέστερη πρώτη ὕλη.

 

Ἀπὸ τὴν ὕλη αὐτὴ, ὁ Ὅμηρος ἔπλασε τὴν Ἰλιάδα καὶ τὴν Ὀδύσσεια. Ὁ Φειδίας λάξευσε τοὺς θεούς. Οἱ μεγάλοι μας τραγικοί δημιούργησαν ἀριστοτεχνήματα. Ἀναντίρρητα, ἡ ἐθνοποιὸς δύναμη τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων σαρκώνει τὶς πιὸ λεπτὲς ἰδέες. Καθιστᾶ ἠθικὰ προσιτὲς ὅλες τὶς πράξεις τοῦ λαοῦ γεννῶντας Ἔργα πού προκαλοῦν τὸν θαυμασμὸ τῆς Ἀνθρωπότητος.

 

Τὰ ὑπεράνθρωπα Ἔργα τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ κατάκτηση τῆς Ἐλευθερίας δὲν ἀρκοῦν γιὰ νὰ καταστήσουν τὸ Ἔθνος ἀσφαλὲς καὶ ἀπόρθητο. Ἐθνικοὶ κλυδωνισμοὶ καὶ καταιγίδες ἀπειλοῦν τὴν ἐπιβίωσή μας. Ἐπικίνδυνες ἰδέες, ὕβρεις καὶ ἀπειλὲς ἐκτοξεύονται κατὰ παντὸς ἀνθρώπου, τεχνίτου καὶ ἐπιστήμονος πού δὲν προάγει τὴν ὑλικὴ εὐημερία καὶ τὰ αἰσχρὰ συμφέροντα.

 

Γιὰ λόγους ἱστορικοὺς ἡ Ἑλλάδα δὲν περιορίζεται σὲ στενὰ ὀχυρωμένα γεωγραφικὰ σύνορα. Φρουρεῖται καὶ ἀπὸ τὶς ἐπάλξεις τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας. Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα παραμένει ἡ θύρα γιὰ τὴν μύηση στὸν Τρόπο.

 

Ἀμφισβητίες τὴν θεωροῦν ἀντίθετη πρὸς τὸ μηχανιστικό, ἀνθρωποφάγο ὑλιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας. Ὅμως. Διαψεύδονται καὶ ἀπὸ τὴν θεωρία καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερχιλιετῆ ἐμπειρία πού λέει ὅτι τὰ Ἔθνη πού παράγουν Πολιτισμὸ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ Ἑλληνικὰ Γράμματα.

 

Τὰ ἀριστοτεχνήματα τῆς Ἑλληνικῆς μεγαλοφυΐας δὲν εἶναι ἕνα ψυχρὸ ταμεῖο ἀπαρχαιωμένων λέξεων. Εἶναι Αἰώνιοι διδάσκαλοι τοῦ καλοῦ, τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ ἀληθοῦς. Συμβάλλουν στὴν προαγωγὴ εὐγενῶν πράξεων. Ἡ πράξη οὔτε χειροτεχνία εἶναι, οὔτε ἄλογη ἐνέργεια. Εἶναι γνήσιο προϊὸν τῆς θεωρίας.

 

Κατὰ τοὺς χρόνους τῆς δουλείας ὄχι μόνον ἡ Γλῶσσα ἀλλὰ καὶ τὸ Ἦθος τοῦ Ἔθνους ταπεινώνεται. Διαφθείρεται. Οἱ λέξεις ἀκρωτηριάζονται. Ὁμοιάζουν μὲ ποντικοφαγωμένες προμήθειες. Ξένες πρὸς τὴν Ἑλληνικὴ λέξεις ρυπαίνουν τὸ Γλωσσικὸ μας Κοσμοσύστημα. Τόσο ἡ δομή τῆς γλώσσας ὅσο καὶ ἡ φρασεολογία ταπεινώνονται. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ βίος τῶν Ἑλλήνων.

 

Ἐπιχειρεῖται ὁ ἀφανισμὸς τῆς βασιλίδος τῶν γλωσσῶν. Ἄνευ πολέμου καὶ νίκης.

 

Φίλτατε Ἀναγνώστη,

 

Ἡ πραγμάτωση τῆς Ἰδέας, θὰ συμβεῖ μόνον διὰ τῆς διάσωσης καὶ ἀπελευθέρωσης τῆς Ἐθνικῆς Παιδείας. Εἶναι στὸ χέρι τῶν Ἑλλήνων. Ἐὰν ἐπιθυμοῦμε βεβαίως νὰ διατηρήσουμε τὴν ὑπεροχὴ μας ἔναντι φίλων καὶ ἐχθρῶν. Διὰ τῆς Παιδείας φράζουμε τὴν ὁδὸ τῶν Βαρβάρων πού ἀποσκοποῦν στὴν ἀφομοίωσή μας ἀπὸ λαοὺς πού προορισμὸ τους ἔχουν τὴν παραγωγὴ κτηνῶν καὶ κτηνοειδῶν.

 

Ἡ ἰδιοφυΐα τῆς Ἑλλάδος ἦταν πού δημιούργησε τὶς μικρὲς δημοκρατίες καὶ ἐκεῖνες μὲ τὴν σειρὰ τους τὴν ρητορική. Οἱ πρόγονοί μας διδάσκονταν μέχρι τὰ βαθειὰ τους γεράματα ἀπὸ τὴν ὀρχήστρα καὶ τὸ λογείο τοῦ θεάτρου, ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς ἐκκλησίας τοῦ δήμου καὶ τῶν δικαστηρίων. Στήν ἐποχὴ μας ὅμως καὶ τὰ τρία αὐτὰ “σχολεῖα” εἴτε δὲν λειτουργοῦν, εἴτε ὑπολειτουργοῦν.

 

Στήν Ἀρχαῖα Ἑλλάδα τὸ θέατρο ἦταν τὸ Μέγα Σχολεῖο τοῦ Λαοῦ. Σήμερα ἀποσκοπεῖ ὄχι στὴν διδασκαλία ἀλλὰ στὴν ἡδονή, ἐνίοτε καὶ στὴν διαφθορά. Τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς μπορεῖ νὰ μοιάζει μὲ ἐκεῖνο τῆς ἐκκλησίας τοῦ δήμου, ἀλλὰ ὁ “ρήτωρ” πού ἀγορεύει δὲν ὁμιλεῖ μπροστὰ σὲ ὅλη τὴν πόλη, ἀλλά μόνο στοὺς λίγους ἀντιπροσώπους τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους. Τὸ Ἔθνος ἔπαυσε νὰ ἐκπροσωπεῖται πρὸ 190 ἐτῶν.Τὰ δὲ δικαστήρια, διδάσκουν ἀκόμη λιγότερο τὸν λαό. Ὑπὸ ἄθλιες συνθῆκες λειτουργίας καὶ μὲ εὐάριθμους δικαστὲς εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀναπτυχθεῖ ἡ δικανικὴ ρητορική. Ἡ Ἠλιαία ὅμως, εἶχε πέντε χιλιάδες δικαστὲς καὶ κάθε τμῆμα της πεντακόσιους.

 

Τήν στιγμὴ πού ἔπαυσε ἡ ρητορικὴ στὴν Ἑλλάδα, κατελύθη καὶ ἡ Δημοκρατία.

 

Ἡ Πολιτεία ὄχι μόνον δείχνει ἀστοργία πρὸς τοὺς δασκάλους ἀλλὰ τοὺς ταπεινώνει ἄδικα καὶ ἀναίτια. Στά σχολεῖα σήμερα δὲν τίθενται βάσεις ὑγιοῦς κοινωνικοῦ, πολιτικοῦ καὶ ἠθικοῦ βίου. Περιώνυμοι, ἀμόρφωτοι καὶ φιλοχρήματοι ἐντολοδόχοι ἔχουν ἀναλάβει τὸν ρόλο τοῦ δασκάλου τῆς κοινωνίας. Εἰσβάλλουν στὴν καθημερινότητα διὰ τοῦ τύπου, τῆς τηλεόρασης, τοῦ ραδιοφώνου καὶ τοῦ διαδικτύου. Μονοπωλοῦν τὰ δημόσια καὶ ἰδιωτικὰ πράγματα. Καὶ μὲ πλείστους ἄλλους τρόπους βάζουν στὶς ψυχὲς τῶν νέων ὄχι τὴν Ἀρετὴ ἀλλὰ τὰ ἀπατηλὰ της εἴδωλα. Ἐκεῖ ἀκριβῶς ἐντοπίζονται τὰ βαθύτερα αἴτια τῶν ἐθνικῶν μας περιπετειῶν.

 

Φοβερώτερος ἐχθρὸς τοῦ Ἔθνους παραμένει ὁ ἀνθρωποφάγος ὑλισμός. Μετὰ πόνου ψυχῆς διαπιστώνουμε λειψανδρία στὴν Πολιτική. Λειψανδρία στὸν Στρατό. Λειψανδρία στὶς Τέχνες καὶ τὴν Ἐπιστήμη. Λειψανδρία στὴν Ἐκκλησία. Σὲ κάθε πυλῶνα τοῦ Ἐθνικοῦ μας Βίου.

 

Τὸ Ἔθνος μας πεθαίνει ἀπὸ τὴν ἄκρατη ἀπανθρωπία. Καὶ ὅμως. Οἱ θιασῶτες της τὴν ταυτίζουν μὲ τὴν πρόοδο.

 

Ἡ Ἱστορία εἶναι ἐκεῖ καὶ μᾶς δείχνει τὸ παρελθὸν τοῦ Μέλλοντός μας. Ἑλληνισμός δίχως πνευματικότητα εἶναι Γαλαξίας δίχως ἀστέρια.

 

Ἡ Ἑλληνικὴ Παιδεία θερμαίνει τὴν καρδιά. Ἐξευγενίζει τὸν Νοῦ. Χτίζει καὶ θωρακίζει τὸ Σῶμα. Ὑποδεικνύει αὐταπάρνηση. Προ(σ)καλεῖ τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὰ Ἔθνη στὴν Ἐλευθερία.

 

Ἀπὸ τὸν Ὀρφέα καὶ τὸν Ὅμηρο, τὸν Αἰσχύλο καὶ τὸν Σοφοκλῆ, τὸν Ρήγα καὶ τὸν Σολωμό, οἱ ἥρωές μας, παραμένουν οἱ εὐεργέτες τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἀνθρωπότητος. Τεκμήρια φιλοπατρίας καὶ φρονήσεως τὰ τρόπαιά τους, παραμένουν ἄφθαρτα.

 

Ἑλληνικὰ Μυστήρια. Ἀργοναυτικὴ Ἐκστρατεία. Τρωϊκὸς Πόλεμος. Μαραθῶνας. Σαλαμῖνα. Θερμοπύλες. Ἑλληνικὸς Κόσμος.

 

Τὰ Ἔργα τοῦ Ρήγα, τὸ θάρρος τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη, ἡ πολεμικὴ ἐμπειρία τοῦ Καραϊσκάκη, τὸ ἡρωικό μένος τοῦ Μπότσαρη. Ἡ ἀπτόητος ἰταμότητα τῆς Μπουμπουλίνας, ὁ τυραννοκτόνος πυρσὸς τοῦ Κανάρη. Ὁ Γέρος καὶ ὁ Κυβερνήτης. Ἡ ἀφιλοκερδὴς αὐτοθυσία καὶ τὸ θρησκευτικὸ αἴσθημα τῶν Ἡρώων τοῦ Ἔθνους συνενώνονται γιὰ νὰ σπάσουν τὰ δεσμὰ τῆς δουλοσύνης ἀναδεικνύοντας ἐμᾶς ἐλεύθερους.

Ὁ Πολιτισμός, ὁ Λόγος καὶ το Ἦθος δὲν παύουν νὰ ἑνώνουν πνευματικῶς ὅ,τι διασπᾶ ἡ βία.

Δὲν παύουν νὰ κοινωνοῦν τὸν Τρόπο. Μεταλαμπαδεύουν τὸ Αἰώνιο, δηλαδή τὸ Ἀληθές.

 

Παιδείας ἀντέχου.