Μετά ήρθαν να πάρουν και σένα, αλλά δεν είχε μείνει κανείς να σε υπερασπιστεί...

 

 Στην αρχή το σύστημα διώξε τους "ακροδεξιούς". Δημιούργησε "αντιρατσιστικούς νόμους" να μην εκφέρεται εθνικιστικός λόγος στις νέες πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Τότε δεν σε ένοιαξε. Άλλωστε ήσουν αριστερός και δεν ήθελες τους "φασίστες" όπως σου έλεγαν τα ΜΜΕ. Η κοινωνία πλέον είναι "προοδευτική", χωρίς σύνορα και Έθνη. 

 Έπειτα πήραν το σπίτι του γείτονα. Ούτε τότε σε ένοιαξε. "Καλά να πάθει αφού χρωστούσε στις τράπεζες και στην εφορία!" έλεγες. Σε ενοχλούσε έτσι κι αλλιώς που έβαζε μουσική το μεσημέρι. Έπειτα έκλεισαν για ακόμη μια φορά τις Εκκλησίες, ως εστίες νέων μολύνσεων. Ούτε τότε σε ένοιαξε. Άλλωστε ήσουν άθεος και έβριζες τους παπάδες. Σε ενοχλούσε κι ο ήχος της καμπάνας κάθε Κυριακή. 

Έπειτα άρχισαν στο μικρό σου γιο στο δημοτικό να του μαθαίνουν τα "62 φύλα" και πως πρέπει από τώρα να σέβονται το διαφορετικό και να δοκιμάζουν "διάφορες και περίεργες εμπειρίες" πριν καταλήξουν στο "Τι είναι". Τότε άρχισες να νευριάζεις και να αγανακτείς κάπως. Κάτι άρχιζε να σε ταρακουνάει.

 Έπειτα σε απέλυσαν από τη δουλειά λόγω της νέας οικονομικής κρίσης και βρέθηκες στο κενό... Τότε "φίλοι, γνωστοί, σύντροφοι" σε εγκατέλειψαν. Η νέα σου ηλεκτρονική ταυτότητα δεν είχε μέσα ούτε ευρώ, ενώ οι ψηφιακοί σου φίλοι στα social media εξαφανίστηκαν.

 Τότε δεν είχε μείνει κανείς να σε υποστηρίξει, σε αυτήν την "ουτοπική κοινωνία" που μόνος σου δέχτηκες...