Σήμερα η <<αριστοκρατία>> στο ξενομανές νεοελληνικό κρατίδιο συντίθεται από γόνους νεόπλουτων οικογενειών οι οποίοι επιδεικνύουν τα πλούτη και την δύναμή τους ξοδεύοντας αμύθητα ποσά στην Μύκονο, αγοράζωντας πανάκριβα αυτοκίνητα, συνοδευόμενοι από επιβλητικές ιδιωτικές φρουρές. Η φήμη τους βασίζεται στην επίδειξη πλούτου, για τον οποίον ποτέ δεν μόχθησαν, αλλά κληρονόμησαν από τους γονείς τους, ή απέκτησαν παράνομα στην καμπούρα των νεοραγιάδων.
Κάποτε, όμως, η αριστοκρατία του Γένους ορίζονταν στα πεδία των μαχών, με κριτήριο τον φόρο αίματος που κατέβαλε κάθε οικογένεια στην Πατρίδα.
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι Τζαβελαίοι. Η σπουδαία αυτή σουλιώτικη οικογένεια προσέφερε πολυάριθμα μέλη της στους εθνικούς αγώνες από την Τουρκοκρατία εως το 1940.
Ο ίλαρχος Κώστας Τζαβέλας γεννήθηκε στην Ναύπακτο στον πύργο που είχε δωρίσει το νεοσύστατο ελληνικό κράτος στους προγόνους του ως ελάχιστο αντίτιμο για τους αγώνες τους το 1821. Σπούδασε στην ΣΣΕ και πολέμησε στο Ελληνοιταλικό μέτωπο το 1940, όπου και σκοτώθηκε.
Έγραφε λοιπόν, στις 15 Νοεμβρίου του 1940, ο ίλαρχος Κώστας Τζαβέλλας στον πατέρα του, αξιωματικό σε πολεμική διαθεσιμότητα Λάμπρο Τζαβέλλα, μεταξύ των άλλων: «… Μετά 7ωρον μάχην, καθ’ην κατέλαβον δυο οχυρωμένα υψώματα 700 μ., όρθιος, ακάλυπτος και ασκεπής, με το πιστόλι στα χέρια, ωδήγησα τους άνδρες μου στη Δόξα και στη Νίκη.
Ευρίσκομαι επί Αλβανικού εδάφους, όπου είχα την τιμήν και την ικανοποίησιν να πατήσω πρώτος από το Σύνταγμά μου.
Εδέχθην τα συγχαρητήρια των προϊσταμένων μου και να είσαι περήφανος πατέρα γιατί ο γυιός σου αψηφώντας τον θάνατο, επολέμησε σαν Τζαβέλλας».
Απαντώντας ο στρατηγός-πατέρας στο ηρωικό μονάκριβο παιδί του, στις 5-12-1940, γράφει:
«Οι Τζαβελαίοι πολεμούν και πίπτουν! Για την τιμή, για την δόξα, για την Πατρίδα. Για σένα δεν υπάρχουν γονείς, σύζυγος, τέκνα, αδελφή. Υπάρχει μόνο ο Κώστας Τζαβέλλας, ο άξιος και τιμημένος γυιός μου.
Είσαι ο 6ος κατά σειράν απόγονος της ιστορικής και ενδόξου οικογενείας μας, της οποίας οι δυο τελευταίοι θείοι σου Ταγματάρχαι έπεσαν τιμημένα στο Καλέ Γκρότο, αριθμούντες τον 175ο και τον 176° των πεσόντων για την Πατρίδα Τζαβελαίων.Ως αρχηγός της ενδόξου οικογενείας μας και ως Ανώτατος Αξιωματικός σε συγχαίρω για το κατόρθωμά σου!
Είμαι υπερήφανος για Σένα, τον άξιον υιόν μου, τον αντάξιον απογόνον ενδόξων προγόνων μας. Εύγε σου».
Ο γιός του στρατηγού δεν πήρε ποτέ αυτό το γράμμα, γιατί έπεσε μαχόμενος στο πεδίο της τιμής.
Οι επιστολές αυτές αποδεικνύουν τι σημαίνει αριστοκρατί σε ένα Έθνος! Πως οι νέοι δικαιώνουν τους αγώνες και τις θυσίες των προπατόρων τους.
Κατά την Σπαρτιάτικη παράδοση, βασικό στοιχείο της οποίας αποτέλεσε η κληροδότηση των καθηκόντων απέναντι στην Κοινότητα από τον πατέρα στον υιό:
<<ΑΜΜΕΣ ΔΕ Γ'ΕΣΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου