Η ιστορία έχει αναδείξει την Ελλάδα ως γενέτειρα της ανδρείας, της φιλοπατρίας και της πολεμικής αρετής στην Δύση με την ανάλογη αναγνωρισιμότητα σε ολόκληρη την υφήλιο . Από την αρχαιότητα και τις εκστρατείες των περσών ώς και το εκστρατευτικό σώμα της Ελλάδας στην Κορέα ο στρατός ανέδειξε εξαιρετικές επιχειρησιακές δυνατότητες ,δημιουργείσαι σελίδες δόξας όντας πάντα υπολογίσιμη δύναμη παρά το σχεδόν δεδομένο αριθμητικό του μειονέκτημα σε κάθε μάχη .
Τι είναι όμως αυτό που δημιουργεί αυτήν την ηττοπάθεια στην εξωτερική πολιτική των Ελλήνων; Διότι αν κρίνουμε ιστορικά ο ελληνικός λαός πάρα τις τεράστιες πολεμικές του επιτυχίες έχει αδικηθεί σε όλες τις πτυχές της ιστορίας καθώς έχει εκδιωχθεί ,έχει προδοθεί από τους συμμάχους και τα εδάφη του έχουν κατακρεουργηθεί σχεδόν σε κάθε σημείο της κυριαρχικής του επικράτειας ενώ συμφωνίες έχουν καταπατηθεί αμέτρητες φορές με κυρώσεις που χαρακτηρίζονται εώς και αφανείς . Η Τουρκία χρησιμοποιεί ανθρώπινες ζωές και ασκεί πίεση σε κάθε κυβέρνηση που ανακυκλώνουμε σε αυτόν τον τόπο κερδίζοντας και την πίεση στην Ευρώπη η οποία αδυνατεί να αντιδράσει ουσιαστικά , χαρίζουμε ονόματα σε γειτονικά “κράτη” που ουδέποτε είχαν ιστορικά σχέση με την περιοχή ,παραχωρούμαι τον εθνικό πλούτο ενώ ο Έλληνας μεταναστεύει για μία καλύτερη ζωή.
Η απάντηση για αυτή την φαινομενική υποδούλωση τέμνεται ανάμεσα στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδος και στον ίδιο τον λαό ο οποίος έμαθε να λειτουργεί με ένα σοσιαλιστικό ιδεώδες θεωρητικά αλλά πρακτικά τον διακατέχει μία καπιταλιστική στόφα δημιουργώντας τεράστια οικονομικά ελλείματα στο κράτος τα οποία έφτασαν τον ίδιο στην εξαθλίωση και στην υποταγή σε αντίθεση με τα κομμουνιστικά κράτη που μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δείχνουν τεράστια οικονομική εξέλιξη και αναπτέρωση του εθνικού φρονήματος.
Αν αυτό δεν θεωρείται μία ατυχής σύγκριση ίσως φτάνουμε στο συμπέρασμα πως λόγο του ότι η Ελλάδα δεν παραχωρήθηκε στο κομμουνιστικό συνονθύλευμα , με τις απολυταρχικές κυβερνήσεις, την εξαθλίωση με την οικονομία του κεντρικού σχεδιασμού και εν ολίγης την πείνα ο Έλληνας έμαθε σε έναν τρόπο ζωής που κυριαρχεί η αίσθηση πως όλα είναι δεδομένα και πως δεν χρειάζεται να μαχόμαστε για τα ήδη κεκτημένα αναζητώντας ουσία σε ανούσια πράγματα. Αυτό, μεταλλάσσεται ως ηττοπάθεια στα εξωτερικά πολιτικά παιχνίδια που σε συνδυασμό με τις ουκ ολίγες προδοτικές κυβερνήσεις δίνουν το αποτέλεσμα που επικρατεί .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου