Ο Θεός όρισε το έθνος μας να ζει και να φυλάει ένα γεωγραφικό σταυροδρόμι που διαχρονικά βρίσκεται στην δίνη του κυκλώνα, με αμέτρητους εχθρούς κατά καιρούς να το εποφθαλμιούν. Έτσι και σήμερα δεν ευτυχούμε να έχουμε για γείτονες το Λουξεμβούργο, το Σαν Μαρίνο ή τα συμπαθέστατα Νησιά Φερόε. Αντίθετα, ζούμε μεσοτοιχία με την εντονότερα αναθεωρητική δύναμη της εποχής μας, την νεο-οθωμανική Τουρκία. Ο Ερντογάν συμπεριφέρεται μιμούμενος λίγο πολύ τη ναζιστική Γερμανία και ως άλλος Αδόλφος αδημονεί να δημιουργήσει στη γειτονιά του προτεκτοράτα, τα οποία στη συνέχεια θα προσαρτήσει. Η ιστορία, φυσικά, κάνει κύκλους, καθώς είναι γνωστές οι δοσοληψίες των κεμαλιστών νεότουρκων με την Γερμανία, και οι γενοκτονίες που προέκυψαν από αυτές. Άλλα και σήμερα η καγκελάριος Μέρκελ, αφού απέτυχε να καταστήσει την γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. όσο ισχυρή θα ήθελε, σιγοντάρει τα σχέδια του Ερντογάν. Έτσι, η Τουρκία παραβιάζει την Κυπριακή Α.Ο.Ζ., ναρκοθετεί την Θράκη, ορίζει αυθαίρετα θαλάσσια σύνορα, στέλνει καραβιές σουνιτών με σκοπό τον εποικισμό της ενδοχώρας μας.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ωστόσο, δεν δείχνει έτοιμο, ούτε και πρόθυμο, να αντισταθεί στην απειλή. Πρακτικά έχει να επιδείξει, σε αδρές γραμμές, τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις.
Η πρώτη προσέγγιση είναι αυτή της παραδοσιακής πολιτικής ελιτ, που σήμερα φαίνεται να εκφράζεται από την κυβέρνηση. Διακατεχόμενη από ένα στείρο οικονομισμό απεύχεται οποιαδήποτε εμπλοκή στα εθνικά θέματα. Θεωρεί πως η προστασία της εθνικής ακεραιότητας αποτελεί τροχοπέδη στον δρόμο προς την ανάπτυξη. Γι' αυτό, άλλωστε, ως αντιπολίτευση προσπάθησε πάση θυσία να πάρει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. την ευθύνη για την συμφωνία των Πρεσπών, την οποία ωστόσο τώρα εφαρμόζει η ίδια αγόγγυστα. Ο διορισμός της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στον προεδρικό θώκο επιβεβαιώνει ότι η πολιτική ελιτ προωθεί άτομα με οικολογικές, φεμινιστικές, σίγουρα όμως όχι εθνικές ανησυχίες. Ούτως ή άλλως, η άρχουσα πολιτική τάξη, η οποία έχει αντλήσει την δύναμη της πατώντας διαχρονικά σε ξένες πλάτες, είναι επόμενο και σήμερα να ψάχνει την έξωθεν βοήθεια. Ωστόσο, ούτε οι Η.Π.Α., ούτε πολύ περισσότερο ο τωρινός μας προστάτης, η Γερμανία, δείχνουν διαθέσιμοι να τρίξουν τα δόντια του επίδοξου Σουλτάνου. Η άρχουσα τάξη, δηλαδή η κυβέρνηση, βρίσκεται, έτσι, σε σύγχυση, καθώς καθημερινά συνειδητοποιεί ότι η πολιτική του κατευνασμού και της ευρωπαική προοπτικής της Τουρκίας, που εφάρμοσε τόσα χρόνια, έχει αποτύχει παταγωδώς.
Από την άλλη υπάρχει το εθνομηδενιστικό τόξο, το οποίο στις διάφορες εκφάνσεις του ηγεμονεύει ιδεολογικά σε όλη την Μεταπολίτευση. Αποτελούμενο από κάθε λογής αριστερούς και κομμουνιστές, φιλελεύθερους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης και κυρίως τα πολιτικά κατάλοιπα του Σημίτη, τα οποία στο όνομα του εκσυγχρονισμού άλωσαν τις καίριες διοικητικές θέσεις, έχει το μονοπώλιο της προβολής από τα Μ.Μ.Ε.. Είναι οι οπαδοί της υποχωρητικότητας και της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, το οποίο διαλαλούν πως ανήκει στα ψάρια του, οι ίδιοι που υπερθεμάτιζαν το σχέδιο Αναν και την Δ.Δ.Ο. στην Κύπρο. Είναι αυτοί που παρέδωσαν τον Οτσαλάν, που υπέστειλαν την σημαία στα Ίμια, που φανατικά υποστηρίζουν κάθε ξένο εθνικισμό αρκεί να συγκρούεται με τον δικό μας. Έτσι και σήμερα μας βομβαρδίζουν με μηνύματα υποχωρητικότητας που κυμαίνονται από την ατιμωτική προσφυγή στην Χάγη έως την άνευ όρων παράδοση στις τουρκικές ορέξεις. Αποτελούν, επίσης, πολύτιμο σύμμαχο του νεο-οθωμανισμού στο σχέδιο του για λαθρο-εποικισμό, μιας και βαπτίζουν αδιακρίτως ρατσιστή και στοχοποιούν όποιον ημέτερο αντιδρά.
Τέλος, υπάρχει και ένα σημαντικό κομμάτι του λαού που δείχνει να έχει την θέληση να αντισταθεί. Που δεν ξεχνά τους αγώνες των προγόνων του και δεν πέφτει στις παγίδες των νεοταξιτών. Είναι όλος ο κόσμος που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες να αντιδρά στην υποβάθμιση των νησιών και την μονιμοποίηση του εποικισμού. Είναι οι άνθρωποι από την υποβαθμισμένη ελληνική περιφέρεια που ξεσηκώνονται βλέποντας το αθηνοκεντρικό κράτος να δημιουργεί πολυμελείς μουσουλμανικές κοινότητες δίπλα στα δημογραφικά παρακμάζοντα χωριά τους. Είναι όλοι όσοι αντέδρασαν πέρυσι στην συμφωνία των Πρέσπων, έστω και αν αγνοήθηκαν από την νεο-σταλινική κυβέρνηση. Είναι η Εκκλησία και μια ελάχιστη μερίδα διανοουμένων, που δεν έχουν υποταχθεί στο σύστημα, και μάχονται να δημιουργήσουν έναν θύλακο αντίστασης. Είναι, φυσικά, η Νεολαία, που σε Ελλάδα και Κύπρο, αρχίζει να σκέφτεται πατριωτικά και να αγωνίζεται.
Όλοι αυτοί συνθέτουν μία σημαντική μη καταμετρημένη δύναμη, που φυσικά στερείται κομματικής έκφρασης, ίσως και ιδεολογικής ομοιογένειας. Αυτός, όμως, είναι ο αληθινός πατριωτικός χώρος και ας μην πουλάει τον πατριωτισμό του προς άγρα ψήφων. Και μόνο νίκη των αντιπάλων του πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός πως πολιτικά εκπροσωπήθηκε από αυτόκλητους πατριώτες, καρεκλοκένταυρους, ναζιστές και εσχάτως απατεώνες τηλεπωλητές.
Είναι καιρός, λοιπόν, να ομοιογενοποιηθεί και να ισχυροποιηθεί αυτός ο τρίτος πολιτικός πόλος απέναντι στους εθνομηδενιστές και την ξενόδουλη ελιτ. Μόνο αυτός μπορεί να επιλέξει την αντίσταση και όχι την υποταγή στα σχέδια του Ερντογάν, αλλά και των παγκόσμιων εξουσιαστών.
Τα λόγια του εθνικού κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια ας έναι οδηγός:
<<Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.>>
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου