Ὁ Δικαιωματισμὸς τῶν Δημίων
Γράφει ὁ Πέτρος Ἰ. Νικολοῦ
Δὲν διατηρεῖ κανεὶς τὴν ψευδαίσθηση ὅτι μία ἀφίσα τῶν ὀρθοδόξων σωματείων καὶ τῆς συνομοσπονδίας πολυτέκνων μπορεῖ νὰ ἀντέξει στὴ σύγχρονη Ἑλλάδα πάνω ἀπὸ ἐλάχιστες ὧρες ὡς ἀναρτηθεῖσα, χωρὶς νὰ δεχτεῖ τὸ κῦμα ὑστερικῆς ἀντιδράσεως μίσους ἀπὸ τὶς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἐθιμικῶς καμώνονται τὶς προοδευτικές. Ἔχει ἐμπεδωθεῖ ὡς κανόνας δικαίου πλέον ὅτι ἡ δέουσα κοινωνικὴ ἰδεολογία ὑποδεικνύεται κατ' ἀποκλειστικότητα ἀπὸ τὸ κυρίαρχο σοσιαλίμπεραλ κατεστημένο. Τὸ τελευταῖο κατέχει τὸ μονοπώλιο τοῦ δημοσίου παραδειγματισμοῦ καὶ ὁ ἄβουλος πολίτης ἔχει τὴν ὑποχρέωση νὰ εὐχαριστήσει μὲ σεβασμὸ τὴν πεφωτισμένη ψευτοελίτ, ἡ ὁποία ὡς κηδεμόνάς του τὸν προφύλαξε γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἀπὸ ὕπουλα ὀπισθοδρομικὰ μηνύματα μιᾶς ἀφίσας, ἡ ὁποία οὔτε λίγο οὔτε πολὺ ἀπεργαζόταν τὴν ἐπιστροφὴ στὸ μεσαίωνα.
Ὅσο, ὅμως, κι ἂν κάποιοι δὲν μποροῦν νὰ κοιτάξουν κατάματα τὴν ἀλήθεια, ἡ ἀφίσα «ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ» σὲ σταθμὸ τοῦ μετρό, ὅπως τὴν κατέγραψαν τὰ κοινὰ αἰσθητήρια ὄργανα ὅλων, ἐπιτελοῦσε μία ἁπλὴ ἐνημερωτικὴ ἐκστρατεία μὲ ἐπιστημονικὰ στοιχεῖα, ὅτι τὸ ἀγέννητο παιδὶ εἶναι ζωντανὸς ὀργανισμὸς καὶ διαθέτει ἀξιώσεις προστασίας του. Δὲν στρεφόταν κατὰ τοῦ γυναικείου δικαιώματος τῆς ἐκτρώσεως, ὅπως ἔσπευσαν νὰ διαδώσουν ἐμμονικῶς οἱ ἀπόστολοι τοῦ μαρασμοῦ, καθὼς δὲν ἦταν αὐτὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ μηνύματος. Ἡ ἐκστρατεία τοποθετήθηκε ὑπὲρ τῆς μὴ ἀσκήσεως ἑνὸς δικαιώματος, χωρὶς νὰ τὸ ἀμφισβητεῖ. Παρὰ ταῦτα, ὁ καλλιπάρειος Ὑπουργὸς Μεταφορῶν, ἀντὶ νὰ προασπίσει τὴν καθολικότητα τῆς συνταγματικῶς κατοχυρωμένης ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως, ἐπέλεξε νὰ ἀποσύρει μία ἀφίσα, ἡ ὁποία οὔτε ψέματα διέδιδε, οὔτε σὲ παρανομία προέτρεπε. Στὴ δημοκρατία, τὴν ὁποία ὑμνοῦμε γιὰ τὸ λατρεμένο πλουράλισμό της, ἔχεις δικαίωμα νὰ ἀναρτᾷς μόνον ἀφίσες μὲ μουσάτους μαντράχαλους ἀνταλλάσσοντες γλωσσόφιλα καὶ διαφημίσεις, οἱ ὁποῖες ἀποκαλοῦν τὸν μέσο ἄνθρωπο, ποὺ τρώει χοιρινὸ κρέας, δολοφόνο. Μὲ ἄλλα λόγια, ἔχεις τὴ δυνατότητα νὰ λὲς ὅ,τι θὲς ἀρκεῖ νὰ συμφωνεῖς μὲ τὴν ἀριστεροφιλελέδικη τάξη πραγμάτων, ἡ ὁποία κανοναρχεῖ μέχρι καὶ τὴν κυβέρνηση.
Ἡ συζήτηση, βέβαια, γιὰ τὶς ἀμβλώσεις δὲν ἐξαντλεῖται στὴ νομικὴ σύγκρουση, ἡ ὁποία προκύπτει ἀνάμεσα σὲ ἀσκούμενα κεκτημένα φιλελεύθερα δικαιώματα, ἀλλὰ ἀναδεικνύει παράλληλα τὴ βαθιὰ διαιρετικὴ τομὴ τῶν ἀξιακῶν στερεωμάτων τῶν ἀντιμαχομένων παρατάξεων καὶ τὸ αἰτιολόγικό τους ὑπόβαθρο. Σὲ μία χώρα, ὅπου οἱ ἐτήσιες ἐκτρώσεις ἀγγίζουν τὶς 300.000 καὶ οἱ βιασμοὶ μόλις τὶς 4.500, βεβαιώνεται μὲ ἀνησυχία πὼς ἡ ἄμβλωση δὲν ἔχει περιαχθεῖ σ' ἕνα ἁπλῶς ἔσχατο ἐπώδυνο μέσο ἀντιμετωπίσεως ἀνεπιθύμητης ἐγκυμοσύνης, ἀλλὰ σὲ μία δημοφιλῆ μέθοδο ἀντισυλλήψεως γιὰ τὶς γυναῖκες καὶ δὴ τὶς νεαρές. Τὸ μεταμοντέρνο life style τοῦ νεοπροτεσταντικοῦ δικαιωματισμοῦ ἔχει ἑδραιώσει στὴ σύγχρονη κοινωνικὴ ζωὴ ὡς φυσιολογικὴ τὴν ἀντίληψη, ὅτι τὸ σῶμα τῆς καθεμιᾶς κι ὅ,τι ἐμπεριέχεται σ' αὐτὸ εἶναι ἰδιοκτησία της καὶ ἄρα πρᾶγμα νεμόμενο κατὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ κυρίου του. Ὁ κυοφορούμενος, ὅμως, δὲν εἶναι οὔτε περιττὴ τριχοφυΐα, οὔτε σάπιο δόντι, οὔτε ἐνοχλητικὴ κρεατοελιά. Ἔχει σάρκα, ψυχὴ καὶ αἰσθήματα. Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ διαμελισμοῦ τοῦ κρανίου σ' ἕνα πλασματάκι, τοῦ ὁποίου μόλις ἄρχισε νὰ κτυπᾷ ἡ καρδιά, προκειμένου νὰ ἀποποιηθεῖ κανεὶς τὶς εὐθύνες τῶν πράξεων του καὶ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν αὐτοδιάθεση σὲ κάτι, ποὺ δὲν τοῦ ἀνήκει, καταδεικνύει πὼς γιὰ τὴ λίμπεραλ ἀτζέντα τὸ ἱερὸ ἔννομο ἀγαθὸ τῆς ζωῆς ἱεραρχεῖται σὲ κατώτερη ἀξιολογικὴ βαθμίδα ἀπὸ τὴν ἰδιοκτησία καὶ τὴν αὐτονομία τοῦ ἀτόμου.
Ἀπέναντι σ' αὐτὸ τὸ μέτωπο στυγνῆς ἐγωπαθείας, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὅλα καταλύονται μπροστὰ στὶς ἐπιθυμίες τοῦ ἀτόμου, οἱ δυνάμεις τῆς Πίστεως ὀφείλουν νὰ συγκρουστοῦν μὲ τὴν παρακμιακὴ κουλτούρα τοῦ ὑλισμοῦ καὶ νὰ ἀντιτάξουν τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα τῆς Ἀγάπης, ἡ ὁποία κοινωνεῖται μόνο μέσα ἀπὸ τὴ θυσία καὶ τὴν αὐτοπαραίτηση ἀπὸ τὸ αὐτοείδωλο. Ἕνα Ἐθνικὸ Κράτος χρειάζεται νὰ ἐγκαινιάσει μία καμπάνια μὲ ἐπίκεντρο τὴ Γυναῖκα, νὰ στηρίξει μέσα ἀπὸ γενναία ἐπιδοματικὴ πολιτικὴ τὴν Ἑλληνίδα Μάνα καὶ νὰ ἐνισχύσει τὴν ἐπιθυμία τῶν νέων ζευγαριῶν νὰ γίνουν πολύτεκνοι, προσφέροντας στὴν Πατρίδα νέα πολλὰ Ἑλληνόπουλα, ὡς ἀντιστάθμισμα στὶς ἀνεξέλεγκτες γεννήσεις τῶν ἰσλαμιστῶν ἐπήλυδων καὶ σὲ μία Τουρκία, ἡ ὁποία αὐξάνει καθ' ἕνα ἑκατομμύριο ἐτησίως τὶς ἐφεδρεῖες της.
(Ἄρθρο Νικολοῦ Ἰ. Πέτρου δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα Ἐλεύθερος Κόσμος στὶς 17/1/2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου