Ανήκουμε στην πλειοψηφία των παιδιών της γενιάς μας, που μεγαλώσαμε πριν τα ταμπλετ και τα κινητά, κυνηγώντας μια μπάλα. Ήμασταν τα παιδιά που παίζαμε ποδόσφαιρο με τις ώρες στην αλάνα της γειτονιάς, που γυρνούσαμε σπίτι γεμάτοι πληγές, παράσημα των ατέλειωτων παιχνιδιών μας. Τα γκολ, οι νίκες, οι ήττες, οι τσακωμοί, οι φιλίες χαράκτηκαν για πάντα στο μυαλό μας.
Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να παθιαζόμαστε με τις ομάδες, να ταυτιζόμαστε με τους μεγάλους παίκτες. Πολλοί από εμάς βρεθήκαμε στα πέταλα να φωνάζουμε για την ομάδα που στηρίζαμε, για τον σύλλογο της πόλης ή της γειτονιάς μας. Μετρούσαμε τις μέρες να φθάσει Κυριακή, να πάμε στο γήπεδο, να ξεσκάσουμε από την καθημερινότητα, να αισθανθούμε την ανδρεναλίνη του αγώνα. Κατάπιαμε αμέτρητα χιλιόμετρα, φωνάξαμε, κινδυνεύσαμε για μια απροσδιόριστη ιδέα, ακατανόητη σε όσους δεν την έχουν ζήσει.
Και αυτός είναι ο θρύλος του ποδοσφαίρου. Έναν θρύλο που η παγκοσμιοποίηση, ο ισοπεδωτικός καπιταλισμός και η χρηματοποίηση των πάντων τείνει να καταστρέψει. Πλέον οι ομάδες έχουν γίνει πεδίο δράσης μαφιόζων, εμπότων ναρκωτικών, επικίνδυνων ανθρώπων που νοιάζονται μόνο για το χρήμα. Οι σύλλογοι έχουν χάσει την ταυτότητά τους και οι αληθινοί οπαδοί σιγά σιγά φεύγουν από τα γήπεδα. Οι αγώνες διεξάγονται μόνο για το στοίχημα, ενώ ξοδεύονται εκατομμύρια για ποδοσφαιριστές την στιγμή που ο κόσμος πεινάει.
Από την άλλη, η κυβέρνηση φοβάται να τα βάλει με τους μαφιόζους παράγοντες και κόπτεται μόνο για ανούσιες κάρτες φιλάθλων. Δεν θα μπούμε σε διαδικασία σχολιασμού των τελευταίων γεγονότων, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν ανούσιο. Δεν γίνεται να μη σχολιαστεί, όμως, η παραίτηση του Μακεδόνα Ζαγοράκη, ο οποίος αφού έκανε αβαβά τη Συμφωνία των Πρεσπών, παραιτήθηκε για τον Π.Α.Ο.Κ..
Χρησιμοποιείται, έτσι το ποδόσφαιρο, παραφράζοντας τον μαρξιστικό όρο, σαν το σύχρονο όπιο του λαού. Κοιμίζει τον κόσμο από τα πραγματικά προβλήματα και δημιουργεί ακίνδυνες για το σύστημα συγκρούσεις. Τη στιγμή που ο Ερντογάν μας επιτείθεται με κάθε τρόπο και ο Ελληνισμός αντιμετωπίζει κίνδυνο αφανισμού, εμείς διχαζόμαστε για τα οπαδικά.
Κάποτε ήταν οι Βενιζελικοί και οι Κωνσταντινικοί, σήμερα οι γαύροι και οι παοκτζήδες ή καλύτερα οι Μαρινακικοί και οι Σαββιδικοί.
Καιρός, λοιπόν, να ξεπεράσουμε τους ανούσιους διχασμούς και να προχωρήσουμε ενωμένοι απέναντι στους εθνικούς κινδύνους.
Και το ποδόσφαιρο θα αλλάξει μόνο όταν οι ομάδες γυρίσουν στις ρίζες τους και στα χέρια των αληθινών ιδιοκτητών τους, των οπαδών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου