Στις 25 Μαρτίου του 2021 συμπληρώνονται τα 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, το αποκορύφημα μιας διαρκούς επαναστατικής διεργασίας που αφετηρία έχει το 1453 και την Άλωση. Ίδιον του λαού μας η λατρεία για τις επετείους και τα ξεφαντώματα, οπότε ήταν εύλογο η προεργασία να ξεκινήσει από τώρα.
Οι περισσότεροι, λοιπόν, ασχολούνται ήδη με το ποιος πρωθυπουργός και ποιο κόμμα θα συμπέσει να κυβερνούν εκείνη την περίοδο, ποια πρόσωπα από την εγχώρια ελίτ θα πρωτοστατήσουν στην διοργάνωση, τι είδους φορκλορικά event θα οργανωθούν.
Επικεντρώνονται έτσι στο περιτύλιγμα παραβλέποντας το αληθινό περιεχόμενο της επετείου. Ελάχιστοι, δυστυχώς, μπαίνουν στην διαδικασία να συλλογιστούν αν η ανάμνηση του 1821 πρέπει να μας προξενεί χαρά ή θλίψη, αν εν τέλει η Επανάσταση πέτυχε τους σκοπούς της.
Εξετάζοντας αυτό το ερώτημα παρατηρούμε αρχικά πως τα όνειρα των σπουδαίων μαχητών του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα ως προς την εδαφική έκταση του νεοσύστατου κράτους σε καμία περίπτωση δεν εκπληρώθηκαν. Ελευθερώθηκε μεν ο ελλαδικός χώρος, αλλά πλείστα άλλα εδάφη με ελληνικό πληθυσμό και ιστορία παραμένουν υπό ξένη κατοχή, άγνωστα και ξεχασμένα από τους νεοέλληνες. Πολλά μάλιστα έχουν απωλέσει τις ακμάζουσες ελληνορθόδοξες κοινότητες που ήκμαζαν ακόμα και στην Τουρκοκρατία. Άλλα πάλι χάθηκαν λόγω των ατέλειωτων λαθών του ελληνικού κράτους, που φρόντισε να ενταφιάσει την Μεγάλη Ιδέα, την ιδεολογία που θέλησε να διαδεχθεί τους επαναστάτες και να ολοκληρώσει τον σκοπό τους.
Οι αγωνιστές του 21' δεν αγωνίστηκαν, ωστόσο, απλά για την δημιουργία μιας αυτοδιοικούμενης ελληνόφωνης επαρχίας. Αντίθετα, όλοι τους, από τους γραμματιζούμενους, όπως ο Ρήγας και ο Υψηλάντης, έως τους αμόρφωτους αλλά φλογερούς πολεμιστές, σαν το Κολοκοτρώνη, εξέφρασαν την πεποίθησή τους για ένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με ρίζες στην ελληνική Αρχαιότητα. Για αυτό όσο απεχθάνονταν την τουρκική κατοχή, αλλά τόσο αντιτείθονταν σε κάθε δυτικόστροφη επιρροή.
Σε καμιά περίπτωση δεν φαντάζονταν ότι το ελληνικό κράτος, που χτίστηκε πάνω στις θυσίες τους, θα πρόδιδε τους αδούλωτους αδερφούς, θα παραχωρούσε αφειδώς τα ιστορικά του δικαιώματα στους ξένους, θα γίνονταν ουσιαστικά προτεκτοράτο των Ευρωπαίων.
Τον Νικηταρά που πέθανε πάμπτωχος, διαδέχθηκαν οι σημερινοί άκαπνοι ηγέτες, που αποσύρονται από τα κοινά μόνο όταν αφαιμάξουν ολοκληρωτικά το εθνικό βιός. Πώς θα αισθάνονταν, άραγε, σήμερα ο σπουδαίος Μακεδόνας οπλαρχηγός Καρατάσος, που το όνομα της πατρώας του Γης δόθηκε στους Σκοπιανούς; Θα περίμενε ο Πατροκοσμάς, ο φωτιστής του Γένους, ότι ο ελληνικός λαός στα πλαίσια της δήθεν προόδου θα απεμπολούσε τις παραδοσιακές του αξίες; Ή μήπως ο Μακρυγιάννης θα περηφανεύονταν που έδιωξε τους Τούρκους για να σκλαβωθούμε σε <<ανθρώπους κακορίζικους>>, τους σύγχρονους ταγούς. Αλλά και ο Καραισκάκης θα βλέπει από εκεί ψηλά τα τζαμιά, τα επιβλητικά σύμβολα της ισλαμικής εισβολής, να υψώνονται στα μέρη που έδρασε και θυσιάστηκε.
Αναλογιζόμενοι όλα αυτά ας φθάσουμε στην διακοσιαετηρίδα από την Επανάσταση. Το 2021 να μην αποτελέσει εφαλτήριο για ένα ακόμη ιστορικό φαγοπότι και για αποψίλωση των δημόσιων ταμείων. Αντίθετα, ας είναι η αρχή για ένα νέο ξεσηκωμό, για την ολοκλήρωση μιας ανεκπλήρωτης Επανάστασης!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Ελεύθερος Κόσμος, 04/10/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου